Kerst 2024
Kerst 2024
Joke en Ellen wensen jullie
Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.
Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.
Wat is oud? Ik heb een foto van mijn opoe, die eigenlijk mijn overgrootmoeder was. Zij lijkt op de foto wel 100, maar ik hoorde laatst dat ze de 80 niet gehaald heeft. Door haar kleding en haar knotje achterop het hoofd lijkt ze veel ouder.
Ja, ze leefde in een andere tijd. En misschien waren mensen vroeger eerder oud. Zo gedroegen ze zich in ieder geval wel. Ik ben 63 en voel me helemaal nog niet oud. Maar in de ogen van jongeren begin ik dat inmiddels wel te worden. Zo zei laatst een jongeman tegen mij dat hij me niet bij mijn voornaam wilde noemen want ‘u bent oud’. Ik lach en zeg dat ik me niet zo voel.
Mijn vriendin en ik zitten in de trein van Haarlem naar Utrecht. Na een hele gezellige dag op de kerstmarkt zakken we vermoeid neer. Even later komt er een mevrouw de coupé binnen met een grote boodschappenwagen achter zich aan. Ze neemt tegenover ons plaats en begint een gesprek.
Over hoe ze regelmatig van Breda naar haar zus toe gaat die in de buurt van Amsterdam woont. Ze helpt haar wat in het huishouden, maakt eten klaar en verwent haar. Ze ruimt ook regelmatig op in huis. Nu had ze in haar kar een heleboel kleren die haar zus niet meer draagt.
’Zo zonde’, vindt ze. ‘ Ik geef het aan een goed doel bij mij in de buurt, die mensen zijn er blij mee. Bij haar hangt het in de kast, ze doet er niks mee.’ Ze vertelt verder dat ze iedere dag om 7 uur opstaat. Ze gaat graag zwemmen in de vroege ochtend. Ook is ze lid van een fietsclub en loopt ze zeker een uur per dag.
Wat een energie! Hoe oud zou ze zijn? Vragen wij ons af. We hoeven niet lang te wachten voor ze ons zelf het antwoord geeft. ‘Ik ben 90 en m’n zus is 91. Maar m’n zus kan niet meer zoveel hoor.’ Ongelovig kijken mijn vriendin en ik elkaar aan. Zei ze nou echt net dat ze 90 is?
Met humor vertelt ze verder dat ze met haar kinderen een paar dagen naar een vakantiehuisje gaat met de kerstdagen. ‘Dan zou je denken dat ik niet zoveel te regelen heb. Daar doen ze het voor. ‘Maar wie neemt alles mee naar ons vakantiehuisje? Wie zorgt dat we niets vergeten en organiseert de hele boel?’ Ze schatert wanneer ze tevreden op zichzelf wijst. ‘Ach, ze zijn het zo gewend he? Ik regel graag. Het geeft me wat te doen nu mijn man er niet meer is.’
Wij bedanken haar wanneer we de trein uitstappen in Utrecht. Zij reist nog even verder, om dan met de auto van het station naar huis te rijden. Wat een prachtig mens en wat een voorbeeld. En wat zijn we blij dat ze ons een kijkje heeft gegeven in haar leven en we kunnen alleen hopen, in onze toekomst.
Vorige maand verscheen een prachtige historische roman over een Engelse vrouwelijke arts ‘Leeuweriken van de dood’ van Hans Wiersum. Een prachtige historische roman over een Engelse vrouwelijke arts die tijdens de Eerste Wereldoorlog -vermomd als man- aan het front gaat werken om in de buurt van haar geliefde te kunnen zijn. Met de immense populariteit van thrillers en feelgoodromans, richt de historische roman zich doorgaans op een wat bescheidener lezerspubliek, maar het debuut van dit nieuwe schrijftalent is nu al aan een tweede druk toe!
Wellicht heeft dat succes te maken met het feit dat ‘Leeuweriken van de dood’ niet alleen het zoveelste liefdesverhaal is, maar laat ten diepste doorvoelen wat oorlog met de mens doet… Oorlog trekt te allen tijde een uiterst zware wissel op de privélevens van mensen, maar Charlotte en Wynn (de hoofdpersonages) maken de vergrotende trap van deze afschuwelijke ervaring mee. Hun levens staan model voor de levens van miljoenen jonge mensen in oorlogstijd.
‘Leeuweriken van de dood’ speelt zich af ten tijde van de Eerste Wereldoorlog en jonge mensen worden in grote groepen vanuit alle windhoeken naar het front gestuurd. Wanneer de Britse Wynn aan de beurt is treurt zijn vriendin Charlotte, maar zij besluit na verloop van tijd zich niet te laten kennen. Ze rondt haar medische opleiding af, neemt acteerlessen en volgt na enige tijd als man verkleed haar geliefde naar België, waar ze als medisch officier aan de slag gaat.
Het onvermijdelijke gebeurt: Wynn wordt gewond haar veldhospitaal ingedragen. Rampspoed overkomt hen nog meer wanneer zij als vrouw wordt betrapt en vijf jaar gevangenisstraf krijgt, omdat het voor vrouwen verboden is aan het front te dienen. Wynn herstelt en vertrekt ten tweede male naar de loopgraven. Na enige tijd komt hij zeer zwaar gewond terug. Het idyllische sprookje is voorbij; de relatie van Charlotte en Wynn staat onder hoogspanning.
Hans Wiersum (1954) is getrouwd, woont met zijn vrouw in Amsterdam-Noord (nog steeds een dorp) en heeft twee zonen. Van jongs af aan had Hans een voorliefde voor taal, maar kwam terecht in de financiële wereld. Na jaren volgde hij zijn hart, en werkte tot zijn afscheid als communicatiemanager in Amsterdam, Leeuwarden en Brussel.
Hij is serieus gaan schrijven aan het einde van zijn bankcarrière. Tijdens schrijfopleidingen bij de Schrijversvakschool en Querido-academie ontstonden de eerste ideeën voor zijn romandebuut ‘Leeuweriken van de dood’.
De titel verwijst naar de zang van de leeuweriken, die veel frontsoldaten noemen in hun dagboeknotities. Ze hoorden ze vaak hoog boven het slagveld zingen in het korte moment van stilte, wanneer de kanonnen zwegen net voor ze zelf vanuit de loopgraven ten strijde trokken. Die gruwelijke oorlog is in het hele boek steeds weer aanwezig, maar het verhaal laat vooral zien wat oorlog met een mens doet.
‘Leeuweriken van de dood’ wordt uitgegeven door Uitgeverij Doornwater. Het boek is uitgevoerd als bijna 500 pagina’s tellende paperback, het ISBN luidt 9789083449500 en het is -onder meer- te bestellen via https://uitgeverijdoornwater.nl/romans/de-leeuweriken-van-de-dood
Laten we een plan de campagne maken, hoor ik in mijn hoofd. Ik schiet hardop in de lach. Mijn moeder zei dit vaak wanneer we aan de ontbijttafel zaten met z’n viertjes. Een vrije zondag, een hele dag voor je en die mocht niet verloren
Om me heen is het een grote rommel. Waar te beginnen? Ik loop van het een naar het ander. Dat ben ik zo gewend, als Nederlands’ grootste chaoot. Ik pak iets op, doe het in een halfvolle doos en pak het er weer uit. Toch nog maar niet want dat heb ik misschien nog nodig.
Heb ik het in de laatste weken nodig gehad? Nee, maar je zal altijd zien wanneer het in een doos zit en de doos zit dicht dat ik het dan net mis. En dan weet ik niet meer in welke doos het zat. Ondanks dat ik alle dozen heb gelabeld.
Was mijn moeder nu maar hier. Die kon altijd zo goed organiseren. Ik heb het helaas niet van haar geërfd. Waar zou zij mee beginnen? Kamer voor kamer. Ok, dat kan ik ook. Blijkt na een uur of wat dat ik dat niet kan. Want ik schuif het van kamer naar kamer en schiet geen moer op.
Ik heb duidelijk hulp nodig. Eerst een spelletje op de computer. Daar word ik rustig van. Maar de kamers blijven een rotzooi. Ik ben bij mijn oom. Hij is tenslotte de broer van mijn moeder en misschien heeft hij tips. Ik leg het probleem voor en ja, door zijn mond hoor ik mijn moeders advies.
Zorg nou eerst dat het in je oude woning allemaal op orde is. Voordat je alles al naar de nieuwe woning sleept. Zo heb je rommel op twee plekken en kan je het niet meer overzien. Doe net alsof je de sleutel van de nieuwe woning nog niet hebt. Pak alles in en zorg dat de oude woning klaar is voor de verhuizers.
Pas als je helemaal niets meer kan verzinnen wat nog gebeuren moet in de oude woning ga je dan concentreren op je nieuwe plekje. Zo hou je het ook in je hoofd een beetje netjes. Ik ga het proberen want het lijkt me best een handige tip. Het zal niet altijd lukken want er moeten nu eenmaal ook al dingen gebeuren in de nieuwe woning.
Maar ik heb een houvast. ‘Ik heb een plan de campagne, mam,’ zeg ik zachtjes. Ze lacht en zegt voor de duizendste keer dat ze me zo graag zou willen helpen. Zoals ze al die keren in mijn en haar leven heeft geroepen. Je helpt me! Je vindt zoals altijd overal een oplossing voor. En jij zou jij niet zijn als je je boodschap niet op een of andere manier, hoe dan ook, naar me toe zal brengen.
Hoe is het om op 21-jarige leeftijd geen verleden te hebben? Je hele verleden kwijt te raken? Volg jij het ook op NPO 1? ‘De jongen zonder gisteren’ heet het programma. Ik viel er de eerste keer heel toevallig in en ben ademloos blijven kijken en luisteren.
Jur kreeg op 21-jarige leeftijd een virus in zijn hersenen. Met een glansrijke toekomst voor zich belande hij in een ziekenhuisbed op het randje van de dood. Na veel spanning en goede hulp kwam hij er bovenop. Maar zijn geheugen was weg, om nooit meer terug te keren.
Niet alleen wat hij de laatste tijd had meegemaakt maar alles. Hij was als een baby die helemaal niets meer wist. Hij herkende zijn eigen ouders, zusje en broer niet meer. Zijn vrienden zeiden hem niets. Hij moest leren eten, lopen, praten.
Hij was altijd een heel goede leerling geweest. Zat zelfs op Harvard University. Hij was sociaal en gezellig. En nu wist hij helemaal niets meer. Hij moest opnieuw beginnen. Dit is Italië. Wat is Italië? Italië is een land. Wat is een land? Dat is een stuk grond met grenzen erom heen. Wat zijn grenzen en waarom zijn die er?
Door zijn volledig open blik op de wereld en niets weten van wat wij als vanzelfsprekend beschouwen, maakte hij keuzes. Keuzes waar hij heel bewust over nadacht. Waarom zeggen we dit? En vooral ook, wie ben ik en wie wil ik zijn?
Zo heeft hij op een gegeven moment bewust gekozen voor het leven. En vanaf dat moment steekt hij al zijn energie in het leren. Nee, niet het leren van allerlei feiten waar we niet zoveel meer mee doen: jaartallen, geschiedenislessen. Maar hij kiest voor het leren van elkaar en de juiste vragen stellen over waarom iets is wat het is.
Hij kiest ervoor om leraar te worden. We hebben leraren als Jur nodig. Hij zal zijn leerlingen helpen met theoretische stof maar daarnaast met nog zoveel meer. Zoals de waarde van leven. Wat een bijzondere serie en wat een bijzonder mens. Om zoveel op zo’n jonge leeftijd mee te moeten maken en er dan op deze manier mee om te gaan en ervan te leren, ik ben diep onder de indruk.
wat een ongelooflijk spannende thriller is ‘Het hoge noorden’. Vanaf de eerste bladzijde hield het me vast en nadat ik het boek uithad, wilde het me niet gauw laten gaan.
ik hou van verhalen die zich afspelen in de bergen. Anna en Henrik zijn een gelukkig stel met beiden een drukke baan. Een week in de zomer houden ze vrij voor een wandeltocht. Al die jaren dat ze die week vakantie plannen gaat hun vriendin Milena mee.
Er wordt het hele jaar voor getraind, ze weten precies wat ze wel en niet kunnen doen tijdens hun wandelvakantie om toch hun grenzen te verleggen zonder al teveel risico te lopen. Deze zomer slokt het werk hen allen op en ze kunnen niet eerder dan in september hun jaarlijkse week vakantie opnemen.
Maar dan hebben ze er ook geweldig veel zin in. De tocht is uitgestippeld en besproken, alle laatste boodschappen zijn in huis gehaald en dan belt Milena. Of ze haar nieuwe vriend Jacob mee mag nemen op deze trip. In eerste instantie zijn Anna en Henrik teleurgesteld maar ze gunnen hun vriendin ook deze nieuwe liefde, dus wijfelend stemmen ze hiermee in.
Maar dan begint de ellende. Jacob blijkt een arrogante, eigenwijze vent die zijn zin wil doordrijven. Hij verzint steeds nieuwe routes en regels. Milena is verliefd en ziet niet dat hij haar als een soort slaafje maakt van zijn wensen.
September is een andere maand dan hun gebruikelijke juli wandeling. Ze krijgen dus ook nog te maken met onstuimig weer. Als dan een van hen overlijdt (was dat echt Jacob’s schuld?) besluiten ze de wandeling af te breken en naar huis te gaan.
Dat lijkt echter gemakkelijker dan het is. Omringd door lagen sneeuw en door verlies van de routekaart lijkt het een haast onmogelijke opgave. En dan is er ook nog altijd die Jacob die niet te vertrouwen is. Of?
Als je denkt dat je het helemaal hebt uitgevogeld gebeurt er iets waardoor alles compleet anders wordt dan waar je het hele verhaal van bent uitgegaan. Wat een verrassende wending. En wat een spanning! Ik zeg: ‘Zeker lezen.’ Het is meer dan de moeite waard.
Ja hoor, we hebben het voor elkaar! Mijn vriendin en ik krijgen allebei in december de sleutel van onze nieuwe woningen. December, de feestmaand, de maand waar ik het hele jaar naar uitkijk. Gezelligheid, heel veel kerstversieringen en warm bij de kachel met een goed boek.
Nou vergeet het maar. Ik loop nu al op mijn tandvlees en het is pas de vijfde. Anders staat mijn boom al een week en lachen alle kerstkabouters en sneeuwpoppen me toe. Nu zit ik tussen de dozen en halflege kasten. Geen kerstlampje te vinden.
Ik hol als een malle door alle versierde straten. Om me heen klinken sinterklaasliedjes en op de radio zijn ze maar vast begonnen met kerstmuziek. Het gaat allemaal langs me heen. Wat jammer, denk ik nog, maar volgend jaar ga ik weer groots uitpakken.
Voor de zoveelste keer denk ik hoe dom het is om in deze maand te gaan verhuizen. Maar soms komt er iets voorbij dat je niet kan laten gaan. En ik vergeet vrolijk om af en toe even rust te nemen. Even te genieten van alle drukte om me heen.
Wanneer ik roep dat ik dit jaar geen kerstboom neerzet geeft iedereen me groot gelijk. Maar terwijl de bomen om me heen steeds veelvuldiger verschijnen in de huiskamers voelt het toch als een gemis. Het hoort niet dat ik geen boom heb staan. En dus twijfel ik. Het zou zomaar kunnen dat ik dit weekend in een verloren uurtje naar de kelder stap.
En misschien voel ik me dan weer een beetje mijzelf. Al die veranderingen om me heen doen me verlangen naar iets wat ik ken. Iets waar ik me aan vast kan houden. Al is het dan maar de gezelligheid van kerstlampjes.
Een verhuizing is een van de meest stressvolle gebeurtenissen in iemands leven, heb ik weleens gehoord. ik geloof het direct. Waarom laat ik me dan toch zo vaak in mijn leven verleiden? Het is een soort onrust die me doet verlangen naar andere plekken, andere woningen, andere mensen om me heen. De laatste keer dat ik ging verhuizen is 18 jaar geleden, dus het wordt weer eens tijd.
Ik ga mijn stad uit en eens kijken hoe het in een andere stad bevalt. Ik ben er niet geheel onbekend omdat mijn zus er nu ruim 3 jaar woont en het daar erg naar haar zin heeft. Tijdens mijn bezoekjes werd ik ook enthousiast en van het een kwam het ander. Mijn mooie flat waar ik zolang met zoveel plezier heb gewoond staat te koop en ik krijg vandaag de sleutel van mijn nieuwe appartement.
Ik zit in de stress. Ik probeer zo mindfull mogelijk in te pakken en alles te regelen maar voor ik het weet ben ik misselijk en heb ik hoofdpijn van alles wat er op me af komt. Iedereen kan me vertellen dat ik me geen zorgen hoef te maken over deze verhuizing. Dat doe ik ook niet, want ik weet dat het goed komt. Het is meer de rommel en de onzekerheid om me heen die me iedere keer weet te pakken.
Hoe moet ik dit voor elkaar krijgen? Waar laat ik alle spullen? En wanneer moet ik verhuizers afspreken? Ik zit dit te schrijven met zo’n 30 dozen om me heen. Meer dan de helft is al gevuld en er moet nog zoveel. Het liefst zou ik nu mijn bed inkruipen met mijn hoofd diep onder de dekens. En er weer uitkomen als alles klaar is. Waar zijn al die kabouters wanneer je ze nodig hebt?
Maar wacht: Ik moet een nieuwe afzuigkap en zit er nu al over in wie dat ding zou kunnen plaatsen. Mijn neef biedt zich direct aan. Er moeten nog wat klusjes in huis gedaan worden en zoals jullie (wellicht) weten wil ik wel maar ben ik echt geboren met twee linkerhanden. Gelukkig is daar mijn nichtje die ontzettend handig is en altijd bereid om te helpen.
‘We huren een busje en kunnen dan al een heleboel overbrengen naar je nieuwe woning,’ zeggen familieleden en vrienden. ‘Als jij nou zorgt dat er nieuwe vloerbedekking komt want voor die tijd heeft het geen zin om alles al te gaan verhuizen.’ Ik ben het met ze eens. En daar begint de ellende. Ik bel, mail, app en chat met allerlei bedrijven in Nederland. Ik krijg beloftes dat ze zo snel mogelijk contact gaan opnemen. Maar blijkbaar is iedereen hartstikke druk en gaat het geweldig goed met de Nederlandse economie.
Ik wacht en ik wacht nog langer en uiteindelijk begin ik overnieuw bij een ander bedrijf. Het wachten begint ook opnieuw. Ik weet dat ik niet in de meest gunstige tijd ga verhuizen. Iedereen heeft wel iets anders aan zijn/haar hoofd. Maar een bedrijf staat toch niet helemaal stil in deze feestmaand? Misschien is het tijd voor mij om wat geduld te hebben. Maar dat is een moeilijk iets. Ik wil graag alles geregeld hebben en wel nu.
Op 2 november jl, lanceerde Rutger Middendorf zijn thriller ‘De Getuigen’, een loeispannend verhaal over misstanden in de Katholieke Kerk. Nu, na slechts enkele weken, is ‘De Getuigen’ toe aan een tweede druk.
Het is nauwelijks voor te stellen dat dit het debuut is van dit kersverse schrijftalent. Op intelligente wijze ontrafelt hij een bloedstollend verhaal dat je koude rillingen bezorgt, maar dat tegelijk zo boeiend is, dat je niet kunt stoppen met lezen. “Een debuut dat leest als een actiefilm” is niet voor niets een citaat dat prijkt op de achterpagina.
Het verhaal begint met de vondst van een lichaam in een Amsterdamse gracht. Het is niet direct duidelijk of er sprake is van verdachte omstandigheden of van een ongeval. Kort daarna wordt de voorzitter van de Tweede Kamercommissie die onderzoek doet naar misbruik in de Katholieke Kerk vermoord. In de weken daarna vallen er meerdere dodelijke slachtoffers.
Journalist Emma van der Laan en rechercheur Jason de Wild gaan op zoek naar een verband tussen de slachtoffers, maar worden heftig tegengewerkt. Is er een old boys network? Wat gebeurde er vroeger op hun katholieke kostschool en wat is de rol van de kerk en van de pater? Je leest het allemaal in ‘De Getuigen’ van Rutger Middendorf.
‘De Getuigen’ is onder meer te bestellen via https://uitgeverijdoornwater.nl/thrillers/de-getuigen
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!
VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.
Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
https://sophiamagazine.nl/vacatures/