Ervaringen bij de voedselbank

Belofte maakt schuld, ik zou even terugkomen op mijn ervaringen bij de voedselbank tot nu toe. Ik ben nu een kleine maand iedere vrijdagmiddag bij de voedselbank geweest. Het is geweldig dat het bestaat. Aan de andere kant moest ik heel erg wennen. Meer wennen aan het idee dan aan iets anders, maar ik hoop dat het steeds minder lastig wordt.

Vijftig jaar

Meer dan 50 jaar doe ik mijn eigen boodschappen. Ik maak van te voren een lijstje en weet precies wat ik wel en niet wil kopen. Maar die laatste zelfstandigheid moet je laten varen wanneer je gebruik mag maken van de hulp van anderen. Mijn omgeving zegt me allemaal dat ik daar niet mee moet zitten en dat ik toch blij mag zijn dat de hulp er is.

Blij

Natuurlijk ben ik blij. En ik ben heel dankbaar dat ik iedere week ongeveer 15 boodschappen mag halen zonder daar een cent voor te betalen. Het gaat dan ook niet zo om geld of de mogelijkheid van gratis boodschappen doen. Want zeg eerlijk wie wil dat nu niet? Alles wordt een heel stuk duurder in de winkel. Dat is dan ook de reden dat ik hiervan gebruik mag maken. Mijn inkomen is te laag om daar nog fatsoenlijk eten van te kunnen kopen. Ik ben niet de enige, hoewel het eerst wel zo voelt. Daarom wil ik ook graag mijn ervaringen bij de voedselbank delen.

Intake

Tijdens het intakegesprek met een hele aardige meneer vroeg hij me wat ik voelde bij het gebruik (moeten) mogen maken van deze dienst. Ik zei hem heel eerlijk dat het dubbel voelt. Ik ben uiteraard heel dankbaar voor de hulp, aan de andere kant vind ik het vreselijk afhankelijk te moeten zijn. Maar met een positieve instelling ging ik de eerste keer naar de loods.

Binnenstappen

Binnenstappen doe je niet zo maar. Ik werd direct teruggestuurd naar een deur ernaast waar een wachtruimte was, zoals bij een huisarts. Ik moest daar gaan zitten en mijn beurt afwachten. Ondanks dat de medewerkers allemaal heel aardig waren, voelde ik mijn keel samentrekken terwijl ik werd gehaald. Uiteindelijk mocht ik doorlopen maar ik moest een bepaalde looprichting volgen. Ook dit begrijp ik, anders loopt iedereen elkaar in de weg.

Groente en fruit eerst

‘We gaan eerst langs de groente en het fruit,’ zegt de dame beslist. Je mag twee stuks van ieder meenemen. Ik pak wat fruit en zie een bos wortels, ook die gaan in mijn karretje. Dan is de diepvries aan de beurt. Ik wil even kijken maar daar was geen tijd voor. Ik moest zeggen wat ik wilde hebben. ‘Nou ik neem graag wat kip mee,’ zeg ik beduusd, ‘en misschien mag ik ook een paar saucijzen pakken?’ Nee dat mocht absoluut niet. De diepvries is alleen om naar te kijken en de medewerkster te vertellen wat je graag wilt hebben. Zij pakt het dan voor jou.

Dubbel

Nogmaals ze is erg aardig, maar de tranen zitten hoog. Ik kan toch verdorie wel zelf mijn boodschappen doen? Maar dat mag niet, daar zijn regels voor. Ik neem de aangeboden vleespakketjes aan en loop verdwaasd achter haar aan. Ze wijst me snel waar alle producten staan. Ik heb geen tijd om het tot me door te laten dringen. Ze stopt me dingen in mijn hand met de woorden dat dit ook wel lekker is en dat..

Eerste boodschappen

Ik deed de eerste boodschappen alleen toen ik 4 jaar was. Met een mandje en een boodschappenbriefje liep ik langs de grote boom, waar de kabouters woonden, naar de kruidenier/melkboer. En nu mocht dit niet meer. Nu moest ik volgzaam nemen wat de, goedbedoelende, dame mij aanwees. En mij houden aan de regels dat ik de producten uit de koeling wel zelf mag pakken en de producten uit de vriezer absoluut niet.

Thuis

Nog verbouwereerd over deze ervaring kwam ik thuis. Daar heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten. Dit wil ik niet meer. Maar ik hou niet genoeg geld over om zelf mijn boodschappen te betalen. Iedereen om me heen zegt dat ik me er maar overheen moet zetten en dat het vast wel zal wennen. En ik moet bekennen dat dit inderdaad het geval is. Nogmaals het is geweldig als ik mijn tassen uitpak thuis en ik kan bijna mijn hele lijstje met wekelijkse boodschappen afstrepen.

Gewend

Ik weet nu een beetje waar alles staat. En na de vraag van de aardige mevrouw de week erna, hoe mijn eerste keer bevallen was heb ik haar eerlijk verteld dat ik het heel erg moeilijk had gevonden. Ik kreeg begrip. Ik ben (natuurlijk) niet de enige. De regels blijven zoals ze zijn, maar vanaf de tweede keer laten de dames (en een heer) mij meer mijn eigen ding doen. Ze wijzen me nog wel graag ‘lekkere’ producten, wat ook nu steeds heel goed bedoeld is, maar ik kan nu beter zeggen wat ik wel en wat ik niet wil.

Toekomst

En zo hoop ik met heel mijn hart dat ik in de nabije toekomst weer mijn eigen boodschappen kan doen. Zonder hulp. Ik begrijp nu heel goed waar mijn moeder doorheen moest toen ze de laatste maanden niet meer zelf haar boodschappen kon doen. Ik maakte een grapje dat het toch lekker makkelijk is als anderen met je meedenken en het voor je doen? NEE, het is een hele nare ervaring en het neemt een groot stuk zelfstandigheid en zekerheid weg. En dat wil en mag ik niet laten gebeuren.

Knop

Dus rijd ik op de fiets hard zingend iedere vrijdag naar de loods. Ik neem mij voor me niet te laten intimideren. Ik heb leuke gesprekken met de andere voedselbank behoeftigen. Ik probeer me aan de regels te houden, maar lach als ik het een keer vergeet. Mijn ervaringen bij de voedselbank zijn bijgesteld. Voor ik binnenstap draai ik heel bewust een knop om. En die mag weer in de normale stand wanneer ik op de fiets naar huis zit, met mijn gevulde tassen. Geen brok meer in mijn keel, geen tranen meer. Maar goede hoop en vertrouwen dat dit maar tijdelijk zal zijn.