Annemieke heeft een partner die veel weg is, vier jonge kinderen, veel familie en een grote vriendenkring. Ze voelt zich nutteloos en ze is ook totaal ongelukkig met haar leven.

Een rijk, maar leeg leven

‘Ik voel me zo nutteloos. Ik heb een hbo-opleiding gedaan, omdat ik al die mensen met problemen zag en ik dacht echt dat ik ze kon helpen. Maar het lukte niet om een baan te vinden, dus ben ik uiteindelijk maar een speelgoedwinkel begonnen. Daar heb ik Jimmy, mijn man ook ontmoet. Hij kwam een cadeautje halen voor zijn nieuwste nichtje. Het was liefde op het eerste gezicht. We zijn binnen een jaar getrouwd. Een jaar later kwam onze eerste en daarna ieder jaar nog een kindje. We hebben er nu vier, tussen de vier en negen jaar. Het zijn schatten. Iedereen benijdt me en vertelt me hoe ik het getroffen heb met Jimmy. Hij werkt zo hard en verdient zoveel, dat ik niet hoef te werken en voor de kinderen kan zorgen. Ik heb de winkel goed kunnen verkopen, dus hebben we een aardig appeltje voor de dorst.’ Ze blijft doorratelen over alle mooie dingen die ze heeft, maar kijkt er niet erg blij bij. ‘We gaan elke week wel uit, soms met en soms zonder de kinderen, we kunnen drie keer per jaar op vakantie en gaan regelmatig weekendjes weg. Zo’n leven is toch een feest? Waarom voel ik dat dan niet zo?’

Als ze verder vertelt, komen er steeds meer dingen naar voren die ze anders had willen doen.

‘Toen ik afgestudeerd was, wilde ik naar Afrika, werken in een ziekenhuis. Daar zijn wel niet veel middelen, maar met wat er is kun je al zoveel goed doen. Maar alle organisaties wezen me af. Ja, ik kon wel komen als vrijwilliger, om ervaring op te doen, maar een betaalde baan zat er niet in. Ik wist niet hoe ik dat moest regelen, ik moest toch ergens van leven? Mijn familie zei dat ik gek was, dat ik zoiets onzekers wilde. Ik had toch een goede opleiding, daar kon ik best een mooie baan mee krijgen. Ik moest alleen wat geduld hebben.

Een eigen zaak

De speelgoedzaak was een idee van mijn ouders. Een vriend van hen had die winkel, maar hij moest om gezondheidsredenen stoppen. Ik kwam heel graag in die winkel, ook toen ik al volwassen was. Ik heb ook zo genoten van die jaren dat de winkel van mij was. Nou ja, van mij. Mijn ouders en die vriend hebben me een lening gegeven, zodat ik de zaak kon overnemen. Ik heb in vijf jaar alle schulden kunnen afbetalen. Dat was heel hard werken, maar ook zo ongelooflijk leuk. Het voelde zo fijn als ik weer een wanhopige opa en oma had kunnen helpen. En dan die gezichtjes van de kinderen als ze een cadeautje kregen Toen voelde ik me zo gelukkig! Ik had ook geld om dingen te doen voor kinderen in andere landen. Elk jaar organiseerde ik een paar events rondom speelgoed en daarmee haalde ik geld op voor kindertehuizen over de hele wereld.

Ik had niet verwacht dat ik ooit zou trouwen met een man als Jimmy. Hij is accountmanager, reist de hele wereld over, is altijd druk-druk-druk. Hij houdt van geld, is blij met iedere duizend euro die we op de spaarrekening kunnen boeken. En toch is hij de liefste, warmste, mooiste mens die ik ken. Ik ben nog steeds gek op hem en hij op mij. Alleen, omdat hij zo druk is, kan ik niet meer buitenshuis werken. We hebben au pairs geprobeerd, maar dat liep niet lekker. Oppassen, crèches, er was altijd wel iets waardoor de kinderen in de knel kwamen. Daarom heb ik mijn zaak verkocht en nu zit ik thuis. Het grootste deel van de dag zijn de kinderen op school. Daarna gaan ze vaak bij anderen spelen. Ik zou makkelijk weer een baan kunnen oppakken, maar ik weet niet meer wat ik kan. De maatschappij en de arbeidsmarkt zijn zo veranderd in die jaren dat ik thuis zat.

‘Waarom wil niemand horen dat ik me nutteloos voel?’

Het ergste vind ik nog, dat iedereen roept dat ik het zo geweldig heb. Ik kan mijn vriendinnen niet eens uitleggen hoe verdrietig ik me voel. Ik heb het geprobeerd en dan zeggen ze dat ze graag met me willen ruilen. Maar ze weten niet hoe het is om zo nutteloos te zijn. Of ze worden boos, want ik heb het zo goed, ze vinden het egoïstisch als ik zeg dat ik het ook niet altijd fijn heb. Alsof ik niet ongelukkig mag zijn. Intussen twitteren en facebooken ze voortdurend over alle leuke dingen die ze doen en porren mij steeds om mee te doen. Maar ik krijg zo’n jeuk van al die opgepompte verhalen over hoe leuk het leven is.

Jimmy weet niet hoe nutteloos ik me voel. En als ik het wel zou vertellen, zou hij vast zeggen dat hij het prima vindt als ik iets anders met mijn leven wil doen. Zolang ik maar iets regel voor de kinderen em we maar vaak genoeg uit kunnen en vakanties kunnen plannen. We moeten ook wel vaak naar de familie kunnen, want hij is een echte familieman. Dus een parttime baantje zou wel in te passen zijn. Maar ik wil geen parttime baantje, ik wil serieus genomen worden.’

Annemiekes dromen

In de gesprekken die volgen, zoeken we uit wat Annemiekes dromen zijn. Ze zoekt op internet naar functies die ze graag zou vervullen, zonder te kijken naar de functie-eisen. Het gaat er niet om of een bedrijf haar wil hebben, het gaat erom dat zij kijkt waar ze wel zou willen werken en wat voor werk ze leuk vindt.

Na drie weken leggen we alle advertenties bij elkaar en zoeken de overeenkomsten. Vrijwel alle bedrijven die ze kiest zijn non-profit. Goede doelen stichtingen, verenigingen, lagere overheden. Bij de functies zit altijd iets van het organiseren van events, fundraising, internationale activiteiten en veel, heel veel, voor arme kinderen.

Ze zoekt uit welke opleiding ze nodig zou hebben, als ze op zo’n vacature wil solliciteren. Dat blijkt van alles te zijn: communicatie, eventorganisatie, hbo economie, hbo rechten, marketing. Eigenlijk is er geen lijn op te trekken, dus zijn de kwalificaties van Annemieke niet eens zo slecht. Vooral niet als ze op een rijtje zet wat ze de afgelopen jaren heeft opgepakt. Ze is hulpmoeder op school geweest, voorzitter van de speelweek in de grote vakantie, ze heeft regelmatig geholpen events te organiseren voor een internationale vrouwenvereniging en fundraising gedaan voor de sportclubs waar haar kinderen lid van zijn.

De volgende stap is, dat ze in haar vriendenkring kijkt wie haar zou kunnen helpen bij het vinden van een baan bij een non-profitinstelling en daar eens mee gaat praten. Ze kiest heel zorgvuldig drie vrienden uit, die ze durft te vertrouwen.

Weken later zien we elkaar weer. Een heel andere Annemieke staat voor de deur. Ze heeft nog geen baan gevonden, maar ze is vrijwilliger geworden bij Vluchtelingenwerk. Ze is taalmaatje voor een aantal vrouwen uit verschillende landen en met hen is ze bezig een internationale crèche op te richten, zodat die vrouwen de ruimte krijgen om zich te ontplooien. Ze heeft al een feestje gepland voor al haar vriendinnen om geld in te zamelen voor die crèche. Ze heeft weer energie voor tien en voelt zich eindelijk niet meer het kostbare, maar nutteloze muurbloempje.

Francine ten Hoedt en Philine Spruijt zijn de oprichters van De CoachingCarrousel en hebben gezamenlijk al meer dan veertig jaar ervaring in coaching, conflictbemiddeling en training. Daarnaast zijn ze auteurs van verschillende boeken en de ontwikkelaars van De Veertig Vileine Vragen voor… reeks. www.coachingcarrousel.com

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!