Sweet 16

Mijn oudste dochter is 15, maar droomt nu al van haar Sweet 16, het feest dat ze zal organiseren om te vieren dat ze … 16 is? Dat ze bijna volwassen is? Dat ze over twee jaar op kot gaat? Ik ben er natuurlijk niet tegen dat ze een feestje geeft, maar ik probeer gewoon die 16 te begrijpen uit Sweet 16. Een overtuigende uitleg laat op zich wachten en uit het gedraai met haar ogen leid ik af dat ik weer moeilijk doe.

Fantasie

Ze ligt languit in de zetel, waarin ze amper nog past. Ze heft haar benen traag omhoog en laat ze neerkomen op mijn schoot. Ze neemt mijn hand en leidt die naar diezelfde benen. Haar ogen vragen of ik die wil masseren. Intussen vertelt ze over een jongen. Een knappe kerel die met haar de zee afwandelt. En die toegewijd met haar danst. Ze fantaseert er op los. Ik krijg beeld met ondertitels. Minutieus construeert ze haar eigen liefdesverhaal, waarin zij de hoofdrol speelt.

Toekomst

Ze vraagt zich af of het normaal is. Al dat dromen. Over de toekomst. Over jongens. Over liefde. Ze lijkt meer op mij dan ze vermoedt. Gelukkig was ik ooit ook 15 en 16 en kan ik haar verzekeren dat het niet enkel absoluut normaal is, maar beslist ook noodzakelijk. Ik probeer haar uit te leggen dat het je gedachten zijn, die de realiteit vormgeven. Wat je denkt of droomt is niet zo vrijblijvend als je denkt. Je toekomst staat niet in de sterren geschreven, maar in je denken van nu.

Luchtkastelen

Mijn twee kinderen zijn er experts in. Beiden dromen veel en vaak en af en toe luidop. Het is in mijn ogen een van hun meest zinvolle activiteiten. Ze dromen van de vakantie die beloftevol op hen wacht. Ze dromen van dingen die ik hier niet mag noemen. Ze dromen van hun leven op kot later. Van hoe hun huis er zal uitzien (oudste dochter) en in welke landen ze gaan rondtrekken (jongste dochter). Mooi is dat. ‘Als je luchtkastelen hebt gebouwd, heb je je tijd niet verloren, want het is daar dat alles begint. Nu moet je er alleen nog funderingen onder zetten.’ Het is een prachtig citaat van de 19e-eeuwse, Amerikaanse filosoof Henry Thoreau. Dat van die funderingen, dat durf ik zelf wel eens te vergeten, moet ik bekennen.

Dromen

Het is vrijdag 30 juni. Ik ben net gaan joggen en zit nippend aan mijn koffie te mijmeren. Het schooljaar zit erop. De rapporten uitgedeeld, de nieuwe handboeken besteld. Ik overloop in mijn hoofd de boeken die morgen meegaan op reis. Ik droom van de zon, de zee, de bergen. Wat heb ik zin in deze zomer! Straks komt Marie thuis. Ze is naar haar eerste Sweet 16 geweest, van een vriendin uit Gent. Ongetwijfeld brengt ze een rugzak vol verhalen mee…

Back to reality

Met een klop op het raam rukt ze mij uit mijn overpeinzingen en spoort ze me ongeduldig aan de voordeur open te doen. Zonder een woord of een zoen gooit ze zich op de bank. Ze klaagt. Ze kreunt. Dat ze zo moe is. Dat ik me niet kan voorstellen hoe weinig ze geslapen heeft. Het is gewoon niet te doen. Ze strompelt van de bank en sleept zich naar de trap. Ze gaat slapen. Het is 9.30 uur ‘s morgens. Geen gesprek, geen verhalen, geen dromerijen. Die kan je nu eenmaal niet plannen. Maar ik troost mezelf, want weet: de volgende twee maanden zal er wat afgedroomd worden.

‘Den liebe ich, der Unmögliches begehrt’ – Goethe

Mijn zus gaf me jaren geleden een kadertje. Een kastanjebruin, houten kadertje rond  gouden woorden.  ‘J’aime celui qui rêve l’impossible.’ Die woorden had ze zelf gekalligrafeerd en ingekaderd. Ze passen niet alleen bij mij, maar ook bij mijn dochters. En bij mijn zus. Laten we heel veel dromen én de funderingen niet vergeten…

Wil je meer Tienermoeders lezen?

• Tienermoeder 1
• Tienermoeder 2
• Tienermoeder 3
• Tienermoeder 4
• Tienermoeder 5
• Tienermoeder 6
• Tienermoeder 7 
• Tienermoeder 8
• Tienermoeder 9

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!