Na haar scheiding zorgt Loes (50) voor haar 16-jarige zoon Martijn die in een diepe depressie is beland. Een lange zoektocht begint naar het antwoord op vele vragen. Hoe is dit zo gekomen? En hoe ga je ermee om? Wat betekent dit voor zijn broers Dirk (17) en Joris (16), en hoe leer je leven met de doodswens van je kind?

Ik maak me zorgen

Ik maak me zorgen. En niet onterecht, als ik Martijn zo zie. Twee weken, zolang heeft de stilte geduurd. Tot ik hem ophaalde bij zijn vader. 

We gaan uit elkaar

Drie maanden eerder  hebben Alex en ik het hoge woord eruit gegooid: we gaan uit elkaar. Een hele klap voor de kinderen, die juist zagen dat we weer meer samen deden. Avondjes weg, een weekendje eropuit. Wat ze niet wisten, is dat we zo juist probeerden de boel weer te lijmen. Maar tevergeefs. 

Een ruim huis

Ik vond een fijn huis in de stad waar Martijn en Joris naar school gaan. Dirk zat toen al een poosje thuis, maar uiteraard had ik ook rekening met hem gehouden. Voor iedereen een slaapkamer, en voor mezelf genoeg ruimte om te kunnen werken.

Martijn koos voor zijn vader

Maar vlak voor de verhuizing kondigde Martijn aan dat hij liever bij zijn vader bleef wonen. Met zijn 16 jaar mocht hij dat uiteraard zelf bepalen, maar ik was wel gelijk alert. Hij en Alex botsten regelmatig, zou dat wel goed gaan? 

Niet naar school

Drie maanden later heb ik mijn antwoord. Alex heeft me dan al diverse keren gebeld om te zeggen dat Martijn flink dwars is. ‘Hij ligt de hele dag op bed, en hij heeft alleen een grote mond als ik wat tegen hem zeg’. Alex klinkt boos en geïrriteerd. ‘Hij zou gewoon naar school moeten gaan, dat is goed voor hem. Routine en regelmaat, niet dit apathische gedoe.’ Hij vertelt dat hij het internetmodem al op slot heeft gedaan als hij naar zijn werk gaat, zodat Martijn niets te doen heeft. ‘Niet naar school? Dan ook niet gamen.’

Hij heeft steun nodig

Ik probeer duidelijk te maken dat Martijn vooral ruimte nodig heeft. ‘Hij heeft verdriet, hij heeft juist steun nodig. Een scheiding is niet niks voor een kind.’ Maar Alex houdt vast aan zijn methode. Martijn zelf krijg ik nauwelijks te zien of te spreken. 

Martijn komt bij mij

Als Alex voor zijn werk een paar weken naar het buitenland moet, hak ik een knoop door. Martijn komt bij mij wonen. Alex is het gelukkig met me eens, hij klinkt zelfs opgelucht als ik het voorstel. Martijn is die avond bij me komen eten, en direct daarna op de bank in slaap gevallen. Samen met Dirk verhuis ik zijn spulletjes naar mij toe. 

Hij heeft hulp nodig

Graatmager is hij intussen. Hij weigert al een hele poos te eten, en dat is te zien. Geen wonder dat hij de hele dag op bed ligt. Ik bel de huisarts, een diëtiste, ga op zoek naar hulp. Maar Martijn zegt overal nee tegen. 

Bericht van de redactie: Hoe ga je om met je zoon, die in een ernstige depressie terechtkomt. Hoe kun je hem helpen en tegelijkertijd voor je gezin, en voor jezelf zorgen? Het komt vaker voor dan wij weten. Daarom zijn wij heel blij dat deze lezeres/schrijfster haar verhaal wil delen met ons. Zij kiest ervoor anoniem te blijven. Haar naam is bij de redactie bekend. Haar verhaal zal een keer in de twee weken, op donderdag, gepubliceerd worden. Reacties zijn altijd welkom.