Ik wil mijn kind terug

Eigenlijk wilde ik het verhaal van Martijn zo goed mogelijk vertellen. Maar ik merk dat ik het steeds moeilijk vind, omdat het na al die jaren nog niets is verbeterd. In 2014 werd hij ziek, nadat zijn vader en ik uit elkaar gingen.

Hij kreeg zijn leven niet op de rit

Na verschillende therapieën kapte hij alles af zodra hij 18 werd. Ik had toen niets meer te vertellen. Dat was in 2016. Een jaar later heb ik hem zover gekregen dat hij opnieuw in therapie ging, want het ging niet beter. Hij kreeg zijn leven niet op de rit. Geen energie voor school, geen energie om te werken, geen energie om zijn bed uit te komen.

Ik zorg me suf

Weer een jaar later, we zitten inmiddels in 2018, zijn we nog niet veel opgeschoten. De dagen rijgen zich aaneen, ik zorg me suf en zoek hulp voor mezelf. Ik voel dat ik zelf aan de rand van een depressie sta. Als thuiswerker leef ik 24/7 in Martijns donkere energie. De constante zorgen putten me uit.

Een nieuw begin?

In de zomer vindt hij werk in een natuurpark, groepen mensen rondleiden. Ik zie hem opbloeien, en denk: yes! Dit wordt het begin van een ommekeer. Maar in de winter is de put net zo diep als anders. Geen werk, geen school.

Corona is zwaar

Corona is voor hem heel zwaar. Nergens om naartoe te gaan, vrienden op te zoeken. Zijn werk ligt stil, school ook. Hij valt weer af, komt dagenlang zijn bed niet uit.

Privacywet

En eindelijk, eindelijk mag ik een keer mee naar zijn therapeut. Ik heb al vier jaar geen behandelaar gesproken, want dat mag niet van de privacywet. Hij wordt oud en wijs genoeg geacht om zelf te beslissen over zijn behandeling. Ik ben blij dat ik gezien en gehoord word.

Zes jaar twijfel of dit leven bij hem past

Maar nog steeds verandert zijn toestand niet. Zes jaar duurt het nu, waarin ik me een slag in de rondte heb gezorgd, boterhammen gesmeerd, pillen gehaald en toegediend, hem heb aangespoord om in beweging te komen. Het helpt niets. In de therapie hoor ik hem zeggen dat hij nog steeds niet weet of dit leven wel bij hem past. Hij twijfelt constant tussen doorzetten en eruit stappen.

Opname

Ik ben op. Ik wil het niet meer. Er wordt voorzichtig gesproken over opname, en goddank, Martijn ziet in dat dat een oplossing is. Maar eerst wil hij het zonder opname proberen. Heel langzaam werken zijn therapeut en ik naar dat moment toe.  

Moedergevoelens

Ik voel me verscheurd. Ik ben zijn moeder, ik zou alles voor hem moeten doen. Maar ik kan het niet meer opbrengen. De rek is eruit. Ik laat hem in bed liggen als hij er niet uit wil, dan eet hij maar een dag niet. Het constante duwen en trekken, ik ben er klaar mee. Want als ik hem aanspreek, praat ik niet met Martijn, maar met die enorme donkere wolk die hem opslokt. Geen doorkomen aan.

En ik wil mijn kind terug

Ik wil mijn kind terug. Maar of dat ooit gaat gebeuren… Ik weet het niet. 

Van de redactie

Note van de redactie: Lieve ‘anoniem’, bedankt dat je je verhaal met ons hebt willen delen. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die dit herkennen. We willen je alle sterkte en liefde toewensen. En voor iedereen die wil reageren: Stuur ons een e-mail of reageer via de contactpagina en wij sturen het door aan ‘anoniem’: sophiamagazine@gmail.com.