Ben jij authentiek? 10 vragen over je pure zelf
Ben jij jouw pure zelf? Met jouw pure zelf bedoel ik degene die je wilt zijn. Die je écht wilt zijn. Degene waar jij van houdt, waar je blij mee bent, die je volledig accepteert. Ben jij authentiek?
Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.
Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.
Ben jij jouw pure zelf? Met jouw pure zelf bedoel ik degene die je wilt zijn. Die je écht wilt zijn. Degene waar jij van houdt, waar je blij mee bent, die je volledig accepteert. Ben jij authentiek?
Deze tweede paasdag is bedoeld om te relaxen. Ik had het me zo voorgenomen. Na een drukke week en weer een drukke week voor de boeg leek mij deze dag uitstekend geschikt om even helemaal niets te doen.
Nu is niets doen moeilijker dan je denkt. Onbedoeld grijp ik toch van alles wat op mijn pad komt. Het is vandaag een laag stroom tarief dus doe ik er maar even een wasje in. Dat scheelt toch weer. Ik kom in de keuken waar de paasvaat van gisteren nog staat omdat ik gisterenavond geen zin meer had en het was tenslotte Pasen. Daarna mag ik gaan relaxen.
ik banjer door mijn flatje in mijn huispak. Lekker geen make-up op en geen oorbellen in. Het enige nadeel van de hele dag in je huispak cq pyama is dat ik er dan altijd moeite mee heb om echt wakker te worden. Maar dat hoeft vandaag ook niet dus ik worstel me er doorheen, me ieder uur ofzo afvragend of ik me toch maar even aan zal kleden zoals het hoort.
Na een oergezellig paasfeest gisteren bij mijn zus thuis, waar de hele familie bij aanwezig was, is het nu even vreemd stil. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om alleen mijn eigen dromerige dingen te doen. Even te relaxen. Vanmorgen ben ik daar te onrustig voor. Televisie kijken midden op de dag? Van huis uit mocht dit nooit. Maar ik ben nu eigen baas en waarom niet?
Nee, toch nog maar even wachten. Gewoontes zijn soms lastig te doorbreken. Lezen dan? Ik heb nog een stapel boeken liggen die wachten op het juiste moment. Maar ik ben pas begonnen in een schitterend en, zoals ik van hem gewend ben, meesterlijk geschreven boek door Ilja Leonard Pfeijffer met Griekse mythen.
Als je al eerder boeken heb gelezen over de Griekse mythologie weet je dat dit enige concentratie vergt. Ik heb, helaas, een stuk van mijn opleiding gemist in mijn jeugd. Ik kan het nog steeds erg jammer vinden dat ik toen nooit het VWO heb gedaan. Pas op latere leeftijd heb ik een universitaire opleiding gevolgd maar dat was gericht op mijn beroep. Ik heb nooit de grieken hoeven te lezen.
Dus wordt het weleens tijd dat ik meer weet over de goden als Zeus, zijn vrouw Hera en hun vele, zeer vele, kinderen. Om niet te spreken over de Titanen, de Giganten, de Cyclopen en de honderdarmigen van moeder aarde. En toen de stervelingen aan de goden toegevoegd werden werd het leven pas echt vermakelijk.
Ondanks dat ik het boek heel interessant vind en het waardeer dat de heer Pfeijffer de moeite heeft genomen om alles door te spitten en zo op een chronologische volgorde de Griekse oude volksgeschiedenis te vertellen op zijn eigen humoristische wijze, kan zelfs zijn duidelijke en begrijpende taal mij nu even niet bekoren. Ik zoek iets lichters voor vandaag.
ik besef me dat het inmiddels al 4 uur in de middag is geweest en ik heb nog niets gedaan van wat ik van plan was. Zometeen is het tijd om de tv aan te mogen zetten. Ik ga nog even een uurtje op de bank en dan zal ik mijn guilty pleasure in de vorm van de Australische soap serie Neighbours gaan ‘binge’ kijken. Ofwel een soort marathon houden van afleveringen die ik speciaal heb bewaard voor een dag als vandaag.
Ik hoop dat iedereen heeft genoten van de paasdagen en ook lekker heeft kunnen relaxen. We kunnen er weer even tegenaan!
Ik denk dat het een overgang is. Nee, niet die overgang, daar zit ik ook middenin. Maar een andere. Ik heb er eens over na zitten denken. Dat moet en hoef je niet te vaak te doen, maar de vraag hield me van de week bezig hoe het komt dat ik blijkbaar altijd in maart ziek wordt. Gelukkig blijft het bij een griepje, maar toch. Het is frappant dat het altijd plaatsvindt in maart.
Als kind hielden de volwassenen het bij de spanning voor en over mijn verjaardag. Ik ben begin maart jarig en als kind was dit altijd een bijzonder spannende en leuke week. Ik kon er nachten van tevoren niet van slapen en moest er altijd wel een weekje van bijkomen nadat mijn verjaardag geweest was. Dat ik vaak na mijn verjaardag ziek werd, werd gegooid op de spanning.
Ook ben ik een paar keer (gelukkig niet altijd) ziek geweest op mijn verjaardag zodat we de hele boel moesten omgooien en alle verstuurde uitnodigingen moesten annuleren. Op mijn 7e verjaardag had ik de mazelen waar ik zo ziek van ben geweest dat ik engelen zag en dat de arts mijn ouders later nog eens extra bezorgd maakte dat ik ‘op het randje’ had gelegen. Misschien dat ik het daarom nog weet. Of was het omdat ik op die verjaardag mijn eerste echte bureau kreeg met allemaal vakjes en laatjes en waar ik direct en voor mijn leven lang verliefd op werd.
Maar ik dwaal weer lekker af. In de jaren daarna lag ik geregeld iedere maand maart een week op bed met de rillingen, koorts en keelpijn. Toen me dat dit jaar ook weer gebeurde zag ik ineens dat het wel heel toevallig is dat dit altijd in maart gebeurt. Ik kon het in mijn verjaardagweek nog aardig bijhouden. Maar daarna was het toch echt gedaan met mijn energie en lag ik met 39.3 te zweten in bed. Ik was er echter dit jaar op voorbereid. En pakte het nu anders aan.
Dat wil zeggen, in plaats van me boos en frustrerend af te vragen; ‘Waarom ik en vooral waarom nu, nu dat ik zoveel te doen heb en natuurlijk net een week voor de boeg heb met stik veel afspraken?’ schoof ik daar al snel doorheen en nam het zoals het is. Ik nam me voor de natuur zijn/haar gang te laten gaan en dan ook maar het voorbeeld te volgen van nestelen. Ik maakte van mijn bed en van mijn bank in de woonkamer een nest.
Nu was ik dit ook al van kinds af aan gewend dat ik pas comfortabel lig als ik een ‘nest’ heb gemaakt van mijn beddengoed. Mijn zus wilde een boot, de lakens zo strak om haar heen dat haar matras als een soort worstenbroodje om haar heen gespannen lag. ‘Lekker in mijn boot,’ zuchtte ze voor ze in slaap viel. Bij mij moest en moet alles los. Alle lakens moeten van mijn matras, de eventuele dekens en dekbed losgetrokken om samen met mijn knuffels en kussens om me heen een soort rond nest te vormen waar ik tussenin als een vogel in zijn nest mijn plekje vind.
Met die voorbereidingen in bed en op de bank was ik al een eind op weg. Mijn salontafel en mijn nachtkastje werden een soort apotheek: tissues, hoestdrank, dropjes, druiven, paracetamol, glazen sap en water en vooral heel veel chicklit boeken vormden mijn omgeving. Ik ben in de luxe positie dat ik een tv in de woon- en in de slaapkamer heb, dus ook de beide afstandsbedieningen lagen klaar. Alleen mijn telefoon en iPad voor spelletjes moest ik heen en weer dragen. Ik ben van nature onrustig en vooral bij ziekte moet ik me kunnen verplaatsen, vandaar die twee nestjes.
Zo ben ik tenminste drie dagen heel prettig doorgekomen en hoefde ik me alleen maar af en toe naar de waterkoker in de keuken te slepen voor soep en thee. Misschien door die rust en het idee dat er niets moest ben ik er nog vrij snel doorheen gerold deze keer. En heb ik de tijd gehad om me af te vragen of deze maand de functie heeft voor mij om een soort overgang te duiden. Van winter naar lente, van weer een jaartje ouder zijn, van dankbaar zijn dat het ieder jaar maar weer een gewoon griepje is dat weer over gaat, van een week bezinning en verlangen naar narcissen en de zon. En van een voorbereiding op het Paasfeest, het feest van hoop en overgang.
Ik voel me beter. Zelfs beter dan de weken daarvoor. Zou het dan toch ook zo kunnen zijn dat de natuur haar werk doet in de vorm van rust en een weekje in mijn nest voordat ik weer uitvlieg het voorjaar en de zomer in? Ik ben benieuwd of jullie dit verhaal herkennen. Heb jij ook een bepaalde periode in het jaar waarop je even rust moet nemen? En is dit iedere keer in dezelfde periode? Of ben jij het voor en laat je het niet zover komen dat je letterlijk even uitgeschakeld bent?
Het boek waar heel Nederland op wacht…. Op 14 maart a.s. verschijnt bij Uitgeverij Doornwater het verrassende en inspirerende boek ‘Het kleine verschil dat alles verandert’ van mr. dr. Jan R. Lunsing.
‘Het kleine verschil dat alles verandert’ biedt het broodnodige antwoord op de uitgangspunten van het vastgelopen neoliberalisme. Lunsing snijdt veel onderwerpen aan en weet ze op inhoudelijke wijze te plaatsen in een verassende en interessante context. Wanneer je dit boek hebt gelezen dan kijk je met een andere blik naar politiek en luister je met andere oren naar economen.
Op de dag van verschijning (14 maart a.s.) om 20.00 uur (inloop vanaf 19.30 uur) zal mr. dr. Jan R. Lunsing zijn boek bovendien ten doop houden bij Walter’s Bookshop, Oude Kijk in ‘t Jatstraat 10 in Groningen. Hij wordt geïnterviewd door Hanneke van de Water namens uitgeverij Doornwater en vanzelfsprekend kunt u, onder het genot van een drankje en een hapje, zijn boek gesigneerd aanschaffen. Natuurlijk bent u bij dit feestelijke evenement van harte welkom, doch, vanwege de beperkte ruimte, wordt u verzocht van tevoren te reserveren via: info@godertwalter.nl of 050 312 25 23.
Lunsing laat in zijn boek zijn lezers nadenken, stelt hen vragen en gaat samen met hen op zoek naar antwoorden op vragen als ‘Draait alles in het leven om geld en economie?’ en ‘Waar is in de inrichting van onze samenleving de overtuiging gebleven dat de mens een sociaal wezen is?’
Het mag al wel duidelijk zijn dat de oplossingen voor de problemen uit de jaren tachtig de problemen van vandaag zijn geworden. Het verzamelen van economische macht is een doel geworden. Het “Als ik rijker wordt, wordt iedereen rijker” is geen natuurwet, maar een politieke keuze die een onrechtvaardige samenleving creëert. Lunsing geeft er in zijn verrassende boek bovendien blijk van ongelooflijk veel kennis te hebben van een breed scala aan onderwerpen. Toch weet hij al die kennis, de vragen en de antwoorden op een zeer toegankelijke wijze te presenteren.
Een verbijsterend, boeiend, leerzaam, amusant en verrijkend boek!
Mr. dr. Jan R. Lunsing werkt als bestuurskundig onderzoeker voor gemeenten en rekenkamers. Hij heeft als gastdocent les gegeven over politiek aan basis- en middelbare schoolleerlingen en studenten op het MBO, HBO en de universiteit. Lunsing is een vrijdenker die zegt: “Het belangrijkste dat een mens kan leren is nieuwsgierigheid”.
In 2015 promoveerde hij aan de Universiteit Twente op De Kloof. Hier onderzoekt Lunsing de effectiviteit van drie interventies (referenda, wijziging in de welstandsprocedure en buurtbudgetten) die tot doel hebben de kloof tussen burgers en de politiek te verkleinen. Lunsing is daardoor specialist in de verhouding burger en openbaar bestuur.
Lunsing heeft met De Besluitenguillotine en De Kloof twee wetenschappelijke boeken op zijn naam. Hierin onderzoekt hij respectievelijk hoe een referendum wordt gewonnen en welke overheidsmaatregelen helpen om de afstand tussen overheid en burger te overbruggen. Daarna heeft hij samen met Priscilla Zetstra een journalistiek boek geschreven over de omstreden gemeentelijke herindeling van Haren.
‘Het kleine verschil dat alles verandert’ wordt, als paperback, uitgegeven door Uitgeverij Doornwater en is vanaf 14 maart a.s. te bestellen via www.uitgeverijdoornwater.nl of hannekevandewater@uitgeverijdoornwater.nl.
Vroeger waren er voldoende helden waar we ons aan op konden trekken. Het vreemde van een held is dat ze vaak pas bekend worden in de geschiedenis. De boeken staan er vol van. Hoe zit het met de hedendaagse held? Bestaat die nog?
Ik denk direct aan dhr. Navalny. Wetend wat hem te wachten staat kiest hij ervoor om zijn vrouw en kinderen achter te laten in een veilig land. Hij gaat zelf terug naar zijn geliefde Rusland. Had hij nog enige hoop dat hij zo door zou kunnen lopen bij de grens? Nee, ik denk het niet. Van tevoren had hij al aangekondigd dat ze hem ongetwijfeld zouden opwachten. En dat deden ze ook. Hij werd direct overgebracht naar de gevangenis.
De laatste jaren van zijn leven bracht hij door in een strafkamp in Siberië. Alleen de naam van dit gebied boezemt angst in voor degenen die iets van de koude oorlog hebben meegekregen. Siberië was een gebied waar je naar toe werd verbannen wanneer men in Rusland geen raad meer met je wist. Daar zou je nooit levend vandaan komen. Het meest onherbergzame en, letterlijk en figuurlijk, het meest koude gebied van de wereld.
Ik heb later beelden van dit uitgestrekte sneeuwgebied gezien. Het is schitterend. Maar dat geldt alleen als je vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. En geldt dat niet voor ieder gebied in de wereld? Vrijheid is het meest belangrijk en als dat weggenomen wordt lijkt je leven voorbij. Tenminste zo kan ik het me voorstellen. Gelukkig heb ik het nooit bij de hand gehad. Daarom, en vooral daarom, heb ik zo’n grote bewondering voor mensen als Navalny.
Want door hun moed laten ze ons in vrijheid leven. Meneer Navalny heeft er letterlijk zijn leven voor gegeven. Is zijn leven nu voor niets geweest? Rusland is nog steeds in oorlog, mensen zijn er nog steeds niet vrij. Zelfs de mensen die bloemen leggen ter nagedachtenis aan zijn leven worden in de gevangenis gezet. Huilend zag ik beelden van mensen die hardhandig worden meegesleurd en met hun gezicht in de ijskoude sneeuw worden geduwd, zodat ze bijna stikken. Om vervolgens in een politiebusje te worden weggevoerd, op weg naar een gevangenis. Alleen omdat ze een mooi bosje bloemen achterlieten voor hun held.
Weten die politiemensen en bewakers van het regime wat ze doen? Zijn ze het ermee eens om mensen te mishandelen en zelfs te doden omdat ze daartoe opdracht hebben gekregen? Of kunnen ze slecht slapen die nacht nadat Navalny werd gedood? Ik heb het idee dat Poetin er geen seconde minder om heeft geslapen. Maar ik ken de man niet persoonlijk en wie weet, ik geef hem nog steeds een heel klein beetje twijfel. Ondanks alles wat hij doet en gedaan heeft. Ook hij is mens en zijn gewelddadige acties komen ergens vandaan. Ik durf te wedden dat alle geweld uit angst geboren wordt.
En dan noem ik nogmaals de held die daar naast kan gaan staan. Die angst zover weet te overwinnen om zichzelf en zijn geliefden in de strijd te willen en kunnen gooien voor de vrijheid. Het is een keuze. Mar wel een heel moeilijke. Ik zag in een praatprogramma een discussie op gang komen die de gemoederen en spanningen hoog deed oplopen. Een meneer voegde toe dat Navalny alle Russen heeft opgeroepen tot verzet tegen het regime. Hij heeft de aanzet gegeven, nu is het wel aardig om bloemen neer te leggen maar daar heeft de man niets aan en Rusland ook niet. Er werd fel gereageerd door een mevrouw die veel in Rusland is geweest.
Want ga er maar aan staan. Ja, Navalny was en blijft altijd een held. Een zeer moedig man. En hij heeft een voorbeeld gegeven. Maar wie doet het hem na? Ik vind iedereen die bloemen legt in Rusland nu een held. Iedereen die naar buiten gaat en hem op een of andere manier steun betuigt is een held. Zou ik dit kunnen als ik daar zou wonen? Ik vraag het me af. Oh, zeker, ik teken petities en ik wil ook best mijn naam en woonplaats vermelden bij het aanvragen van de verandering van de straatnaam waar de Russische ambassade staat in Den Haag. Iemand kwam op het lumineuze idee om de straatnaam te veranderen in Navalnystraat. Hoe heerlijk om al je postadressen te moeten veranderen als je bij de Russische ambassade werkt in de naam van iemand die je vreest. Heeft het enige zin? Geen idee, de ambassade kan verhuizen en heeft dan niets meer met die naam te maken.
En toch, alle kleine beetjes helpen. Daar wil en moet ik in geloven. Mijn oud-oom is gefusilleerd tijdens WO II, omdat hij in het verzet zat. Hij was net 20 jaar. Heeft hij zijn leven voor niets geleefd? Heeft mijn opoe zich voor niets hard huilend op de grond laten zakken toen zij de schoten hoorde? Niet in staat om te leven de eerste weken na zijn dood? Of is er een zaadje ontstaan waar de hoop voor vrede uit kan groeien. Hebben wij helden nodig in ons leven om als voorbeeld te dienen? Ik zeg JA. DANK meneer Navalny, voor uw moed, voor uw levenswerk en voor de hoop op een vredig Rusland.
In ‘De minnares’ is Emma verkoopster in een nieuwe winkel met luxe dameskleding. Haar baas is de knappe zakenman Jesper. Emma heeft Jesper al een keer ontmoet in haar winkel en is heimelijk een beetje verliefd op hem. Jesper komt nogal vaak voor in het nieuws omdat hij zijn zaken goed op orde heeft, zeer streng en, vaak, onrechtvaardig met zijn personeel omgaat maar vooral ook erg rijk en charmant is.
Geen wonder dat de helft van de vrouwelijke Zweedse bevolking op hem valt en de andere helft hem verguist. In de wereld van macht en geld is jaloezie altijd aanwezig. Zo ook in het leven van Jesper. Dat Jesper nu juist Emma heeft uitgekozen als zijn vriendin is voor Emma nog steeds een droom die waar wordt.
Dat Jesper hun relatie geheim wil houden is best begrijpelijk, vooral in het begin van hun relatie. Ze werkt tenslotte in een van zijn winkels en haar collega’s zouden het niet begrijpen, laat staan de rest van het land. Ze doet dan ook haar uiterste best om de relatie geheim te houden, zoals Jesper verzocht heeft. Niets zal Emma weerhouden van die geheimhouding. Vooral omdat zij niet nog eens de grote fout wil maken die zij als tiener heeft gemaakt door verliefd te worden op haar handarbeidleraar op de middelbare school.
Emma voelt dat ze nu de kans heeft gekregen echt gelukkig te worden en beschermt haar vriend met alles wat ze heeft. Maar wanneer er een dode vrouw gevonden wordt in het huis waar Jesper woont en hij zelf van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen wordt het haar erg moeilijk gemaakt over hem te zwijgen. Ze heeft tenslotte pas van hem een verlovingsring gekregen en nu is hij ineens verdwenen, zonder haar iets te zeggen. Is hij dan toch de vrouwenversierder en eventuele moordenaar waarover de geruchten de ronde doen?
De politie vindt hem in ieder geval heel verdacht en is op zoek naar Jesper, zonder veel resultaat. Zij zijn niet op de hoogte van zijn relatie met Emma. Totdat Emma in de geldproblemen komt en uit noodzaak haar verlovingsring moet verpanden om eten te kunnen kopen. Nu komt de politie aan haar deur om haar te vragen naar de ring, die gestolen blijkt te zijn.
Emma snapt er inmiddels helemaal niets meer van. Heeft ze zich dan zo vergist in Jesper? Met al zijn geld hoefde hij haar ring toch niet te stelen? En waarom neemt hij geen contact meer met haar op? De politie moet het helemaal bij het verkeerde eind hebben. Die vermoorde vrouw in zijn huis heeft niets met Jesper te maken. Dat is onmogelijk. Een huis nota bene, waar Jesper haar nooit mee naar toe heeft genomen. Hij bracht haar altijd naar een flatje in de stad. Had hij meerdere relaties, was hij getrouwd, wat is het geheim van Jesper?
Tot op het allerlaatst blijft het een raadsel. En als dan de waarheid naar boven komt is dat zo totaal onverwacht dat je het eerst niet kan of wil geloven. Wat een knap geschreven verhaal. Niets is wat het in eerste instantie lijkt. De ontknoping is zo’n pure verrassing dat het boek me nog een tijd, nadat ik het uitgelezen had, achtervolgd heeft.
De Zweedse schrijfster Camilla Grebe is jarenlang onderneemster geweest en heeft topfuncties bekleed in de zakenwereld. Ook is zij zeer succesvol als schrijver en heeft al meerdere prestigieuze prijzen ontvangen. Dit verbaast me niets als ik afga op ‘De Minnares’ dat het eerste boek is wat ik van haar gelezen heb. Wat een bijzonder verhaal. Een ‘must read’.
Door Hanneke van de Water
Onlangs verscheen ‘Een anonieme tip’ van Jos Meeuwsen. Een spannende thriller over een journaliste die, via een opdracht voor een magazine waar zij met regelmaat voor schrijft, in een levensbedreigende situatie terechtkomt. Na de drukbezochte lancering van haar debuutthriller bij Het Colofon in Arnhem, sprak ik met haar.
Jos, ‘Een anonieme tip’ is jouw eerste fictieboek, maar jij schreef eerder ‘Euthanasie of Moord? Als je per se de laatste wens van je naaste wilt inwilligen’, het waargebeurde, schrijnende verhaal over je schoonouders. Wat heeft jou doen besluiten over te stappen op het fictiegenre en specifiek een thriller?
Waargebeurde verhalen schrijven is eigenlijk mijn vak. Van origine ben ik journalist en dan doe je eigenlijk niks anders. Voor mij was het schrijven van fictie, een uitdaging. Ik wilde in eerste instantie een roman proberen, maar toen ik mijn eerste hoofdstuk aan een coach liet lezen, zei ze ‘er moet meer spanning in, zodat de lezer meer wil weten’. Dit is het resultaat.
Zitten er autobiografische elementen verwerkt in jouw boeken?
“Ik heb er wel een paar elementen in verwerkt, zoals bijvoorbeeld de hoofdpersoon Anna. Zij is journalist en dat ben ik van origine ook. Ik heb alleen nooit zo succesvol als freelancer gewerkt. De omgeving waar ik woon is voor mij een grote inspiratiebron geweest en daaruit is wel wat autobiografisch. Ik ben opgegroeid in een dorp aan rivier de Rijn. De polders, de dijken en de rivier komen terug in mijn boek.”
Met welk van de personages in ‘Een anonieme tip’ associeer jij je het meest?
“Dat is zonder twijfel hoofdpersonage Anna van Breda. Zoals ik al zei hebben Anna en ik ons vakgebied gemeen. Verder heb ik Anna een onderkoelde manier van zaken benaderen toegekend die ik graag zou bezitten. Eigenlijk reageert Anna op allerlei situaties zoals ik zelf zou willen reageren, maar dat durf ik niet altijd.” Lachend:
“Alhoewel ik natuurlijk niet hoop in soortgelijke situaties terecht te komen als Anna in mijn boek.”
Heb je voor jouw boek veel research moeten doen?
“Nee, dat valt wel mee. Ik heb natuurlijk wel bepaalde zaken gecheckt wanneer ik ze bedacht. Zoals toxicologie als het gaat om iemand uitschakelen. Verder zeg ik er niets over, want dan moet je het boek maar lezen… Veel is kennis gecombineerd met fantasie. Doorborduren op zaken die ik weet, vind ik een fijne manier om iets uit te diepen.”
Had je van tevoren een vastomlijnd idee voor het verloop van je verhaal of ontstond dat tijdens het schrijven?
“Ha, leuk dat je dat vraagt. Het hele verhaal is namelijk al schrijvend tot stand gekomen. Als ik iets had bedacht en dat vervolgens opschreef, ontsproot zich vanzelf een vervolg. Dat gaf me heel veel plezier in het schrijven. Soms wist ik zelf niet waar het naar toeging en kreeg het verhaal mooie wendingen.”
Toets je jouw ideeën voordat je gaat schrijven? Of vraag je feedback voordat je jouw manuscript naar je uitgever stuurt?
“Ik ben al een tijdje bezig met schrijven. Na het waargebeurde verhaal over de dood van mijn schoonmoeder heb ik dus een schrijfcoach in de arm genomen, omdat ik fictie wilde gaan schrijven.
Daar heb ik veel aan gehad, vooral aan de opmerking dat er spanning in het verhaal moest komen. Volgens mij is dat gelukt. Ik hoor nu van lezers terug dat ze het een spannend boek vinden dat ze moeilijk weg kunnen leggen. En dat was mijn bedoeling.”
Wil je iets vertellen over jouw thuissituatie?
“Jazeker. Ik woon in Arnhem met mijn partner Annoesjka, fox terriër Bobbie en onze kat Boeddha (muisgrijs en langharig). Beide dieren zijn bijna 15 jaar. We wonen inmiddels alweer 25 jaar in een deel van een herenhuis aan de rand van het Spijkerkwartier, officieel heet het Statenkwartier, maar het Spijkerkwartier is bekender. Het is één van de mooiste wijken van Arnhem met een grote verscheidenheid aan bewoners.”
Waar en wanneer schrijf je het liefst?
“Eigenlijk reageert Anna op allerlei situaties zoals ik zelf zou willen reageren, maar dat durf ik niet altijd. Ik schrijf aan mijn oude bureau in het souterrain en bij voorkeur in de ochtend, maar het kan zomaar gebeuren dat ik met Bobbie gewandeld heb en een ingenieus idee krijg. Dan start ik de laptop op. Ik zit niet gebonden aan vaste tijden. Alleen ’s avonds is voor mij geen ideale tijd om te schrijven, dan heb ik de computer al genoeg gezien.”
In welke setting krijg je de meeste/beste ideeën voor je boeken?
“Ik wandel veel met of zonder hond en dan gaan mijn gedachten alle kanten op. Soms om een probleem op het werk op te lossen – ik werk in de communicatie bij de veiligheidsregio -, maar ook om een verhaal te schrijven of een hoofdstuk verder af te ronden. Heerlijk vind ik het om na een wandeling thuis te komen en een fris idee op papier te kunnen zetten.”
Wat vind je in het schrijfproces de grootste uitdaging?
“Het puzzelen. Daarmee bedoel ik de scenes passend maken. Als je in een boek op pagina 100 bent, moet het wel kloppen met wat er bijvoorbeeld op pagina 20 is gebeurd. Snap je? Dát puzzelen. In dit boek heb ik op het laatst nog een extra dimensie ingebouwd en dan moet je terug om die lijn mee te nemen. Leuk om te doen, maar ook pittig, een uitdaging.”
Welke genres lees je zelf graag?
“Ik lees graag thrillers, maar ook een mooie roman of een sterk waargebeurd verhaal. Meestal lees ik recensies of ik hoor van vrienden of collega’s dat ze een mooi boek lezen. Dan koop ik dat.”
Is er een volgend boek in wording?
“Ja. Haha, ik besef dat dat wel een heel kort antwoord is, maar ik ben de grove lijn in mijn hoofd aan het uitwerken en de eerste zin staat al op papier.”
Is er iets wat je nog graag zou willen vertellen, wat ik niet heb gevraagd?
“Ik vond de lancering van ‘Een anonieme tip’ geweldig geslaagd. Ruim zestig belangstellenden die speciaal voor mij en mijn boek naar Het Colofon waren gekomen. Dat is toch prachtig?! Ik vond het erg leuk om te doen en ben trots op mijn boek. Ook de vormgeving vind ik geweldig mooi geworden. Tja, en daarna is het natuurlijk afwachten wat de lezers ervan vinden. Dat is spannend. Maar zoals ik Adriaan van Dis laatst hoorde zeggen: ‘Het boek is af en is nu niet meer van mij, het is van de wereld.’ Zo is het en ik ben blij met de eerste recensies en opmerkingen die ik persoonlijk terugkrijg.”
Tja, en dat brengt mij natuurlijk meteen op toch nóg een vraag: één van die belangstellenden was Bob Roelofs, wethouder in Arnhem. Hij vond het een hele eer om het eerste exemplaar van jouw boek te mogen ontvangen. Tijdens jullie gesprek hadden jullie een enigszins verschillende kijk op de veiligheid in Arnhem en zouden daar nog eens over doorpraten, is dat al gebeurd?
“Nee, dat is nog niet gebeurd.” Lachend: “Ik wacht eerst maar eens zijn reactie af op het boek. Ik hoop dat hij het leest en reageert, maar in de politiek in Arnhem is het altijd druk onder meer om een oplossing te vinden voor het toenemend aantal dak- en thuislozen en verslaafden.”
Natuurlijk zou ik nog uren door kunnen praten met deze auteur, maar gezien de beperkte tijd en ruimte, moet ik het hierbij laten en dank ik Jos heel hartelijk voor de open wijze waarop ze mijn vragen heeft beantwoord.
Een half jaar geleden nog zat ik in een spanning af te wachten naar de reacties op mijn eerste boek, ‘Tranen van een feniks’, dat ik zelf in het Tsjechisch heb vertaald en dat in augustus 2023 in Tsjechië is uitgebracht onder de titel Jako tažní ptáci (Zoals de trekvogels…). Ik was vooral bang, dat mijn ouders mijn boek als een persoonlijke aanval zouden zien, dat ze mij zouden verwijten, dat ik zo open en eerlijk was over mijn leven en dus ook over dat van hen. Dat ze boos zouden worden omdat ik “vuile was buiten heb gehangen”. Nu denk ik al over mijn boek in mijn moedertaal, deel 2
Gelukkig is dat niet gebeurd. Al waren ze geschokt (“We wisten dit helemaal niet!”) en voor een deel hadden ze het gevoel, dat ze mij helemaal niet herkenden in het verhaal (“deze vrouw kennen we niet”), ze praten nog steeds met mij en ze hebben mij, voor zover ik weet, niet onterft. Dat betekent, dat ik, als ik oud en seniel word, in het ouderlijk huis kan intrekken, op straat mijn moedertaal kan horen en in de kroeg een “černý kozel” kan bestellen; donker bier vind ik erg lekker. Maar voorlopig vind ik het nog steeds leuk om een wereldburger te zijn en tussen drie landen te pendelen.
‘Hoe doet jouw boek het in Tsjechië?’ vragen mijn vrienden. Ik heb geen idee! Je zou denken, dat communiceren in mijn moedertaal makkelijker zou zijn, maar daar heb je altijd nog de andere partij voor nodig. Die van de uitgever. Het marketing team ofzo. Ik heb zeker 5 mails gestuurd naar verschillende mensen, onder andere ‘mijn’ redactrice, geen antwoord. Het werk van de redactrice zit er echter op, dat snap ik. Hoe fantastisch zij ook was en hoe soepel onze communicatie ook verliep tijdens het redactieproces, toen het werk eenmaal klaar was en het boek ter perse ging, hield alles op.
Zoekend op internet kwam ik een website tegen, die op de Nederlandse Hebban website lijkt, Databáze knih. Daar heb ik mijn boek gevonden en wat supergaaf is, ook mooie recensies. Mijn Tsjechen begrijpen mij! Niets mooier voor een auteur, dan gelezen en begrepen te worden! Hoeveel boeken zijn er verkocht? Werkelijk geen idee.
Inmiddels is mijn tweede boek, Feniks op de Finca, in juni 2023 in het Nederlands uitgebracht. Ik zou ook dit boek heel graag in het Tsjechisch zien verschijnen. Maar ja, dat is ook afhankelijk van het succes van het eerste boek op de Tsjechische markt. Een uitgeverij zal niet opnieuw investeren in een auteur, die geen succes heeft (en dus geen geld oplevert).
Maandenlang heb ik niets geschreven (nou, niets … dat is niet waar; een essay en twee artikelen is ook niet niets). Ik twijfelde. Zal ik aan een nieuw boek beginnen, want de avonturen van de Feniks zijn nog lang niet klaar, of zal ik mijn pas verschenen boek naar het Tsjechisch vertalen en het risico lopen, dat ik dit voor niets doe en dat dit boek nooit het licht zal zien? Het licht, dat zich in Moldau weerkaatst?
Toen kwam een inzicht. Tijdens een meditatie wist ik het ineens zeker: Ik ga vertalen. Als je iets heel graag wilt, dan is het visualiseren van je wens de eerste stap. Dat heb ik tijdens deze meditatie gedaan. Daarna moet je ook de tweede stap zetten: waarmaken van je wens. Ik vertaal hoofdstuk voor hoofdstuk, elke keer een beetje. Ik zit nu ongeveer op een kwart. Zo weet Het Universum, dat ik serieus ben met mijn wens. Dat ik het echt meen en dat ik daar iets voor doe.
Nu moet de uitgever dat ook nog willen. Ik ga dit aan hem vragen, in december, als ik in Praag ben. We hebben al afgesproken in het café, waar we elkaar eerder hebben ontmoet. Toen hebben we tijdens het eerste kopje koffie al een mondelinge overeenkomst afgesloten. Voordat mijn cappuccino op was, had ik het boekcontract! Dat wil ik nu graag herhalen. Duim voor mij!
Misschien heb ik het jullie weleens eerder verteld, ik ben niet zo creatief. Dat wil zeggen, het maken van dingen die ik moet knippen en plakken gaat mij niet goed af. Ik denk dat ik ziek was toen dit werd behandeld op de kleuterschool. Ik kan niet knippen, het gaat steevast hartstikke scheef. Inpakken kan ik niet want een plakbandje vouwt altijd dubbel. Lijmen begin ik al helemaal niet aan. De tijd van surprises maken ligt gelukkig heel ver achter mij.
Ik heb me vaak afgevraagd of ik de enige ben. Want als ik zeg dat ik het niet kan kijkt iedereen me aan alsof ik heel dom ben. Dat kan toch iedereen? Nou, ikke niet. Maar ik geloof dat meer mensen er last van hebben. Het is niet voor niets dat warenhuizen en winkels steeds vaker een speciale inpakafdeling hebben en dat winkeliers me vragen of ik het ingepakt wil hebben. Ja, alsjeblieft, heel graag, dankjewel.
Maar het allerbeste idee is nog wel het idee van de sticker. Nooit meer knippen, nooit meer plakken. Iemand anders kan dit voor mij doen. Stickers bedrukken door iemand anders, hoe makkelijk kan het zijn. En ik denk dat je nu dezelfde reactie hebt als ik: ‘Dat is alleen voor grote afname en voor bedrijven.’ Maar verrassing, dat is niet zo. Je kunt vanaf iedere hoeveelheid je ontwerp kiezen en dit laten afdrukken.
In allerlei vormen en voor bedrijven en particulieren geeft deze stickerkoning je mogelijkheden op een zeer duidelijke website. Het is niet voor niets dat deze stickerfanaten een heel hoog cijfer van hun klanten krijgen. En daar hou ik van. Voor iedere gelegenheid kan ik nu stickers laten maken en hoef ik zelf niets meer te knippen en te plakken. Wat een oplossing. Ook dat ze duurzame stickers hebben past helemaal in mijn straatje. Ook daar hou ik van. Een win-win situatie.
Bij het bekijken van de site valt me direct op dat we nogal eens stickers gebruiken in ons dagelijkse leven. Van verkeersborden tot een geboortecadeautje, wij Nederlanders (en Belgen!) plakken graag. En laat nu de verzending naar Nederland en België ook gratis zijn. Dus ik zou zeggen, bekijk het eens en laat voortaan het moeilijke werk over aan de professionals. Ik voel me in ieder geval een heel stuk beter nu ik weet dat ik niet de enige ben die niet kan plakken. En dat iemand dit graag van mij over wil nemen.
Boeken en films over piraten zijn af en toe best leuk. Maar wie noemt zijn/haar politieke partij nu de Piratenpartij. Heb je er weleens over gehoord? Ik, tot nu toe, nog nooit. Dat zegt wel iets. Maar ik, zoals velen met mij, heb van de week eens even de kieswijzer gedaan. Want ook ik heb geen idee op wie ik nu moet gaan stemmen. Ze zeggen allemaal hetzelfde, ze beloven van alles en we moeten allemaal nog maar zien wat er van terecht komt.
Lange tijd dacht ik aan Pieter, maar als hij nu al begint met draaien en dingen niet willen zeggen dan wordt dat alleen maar erger naar mijn bescheiden mening. Geen Pieter dus. Ik ben een groen links fan. Maar zoals met alle een beetje ‘ultra’ partijen wil ik niet te links en niet te rechts. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben zeker voor alle klimaatregelingen. Ik heb ook geprotesteerd tegen kernenergie, het was waarschijnlijk een van mijn eerste protesten. Om nu te horen dat we toch maar weer die energiecentrales moeten openen. Nee, dus. Groen links is daarom nog wel een optie. Maar wie is die Jesse Klaver?
Ik zie Frans Timmermans zeker als premier. Hij heeft ervaring en in de tijd in Brussel heeft hij vast de nodige vriendjes gemaakt en dat kan nooit kwaad, denk ik dan. Zo wip ik van de een naar de ander. Hoog tijd dus om eens even te kijken welke partij het best bij mij past, wat betreft de antwoorden op de stellingen die als voorbeeld dienen. Nu is het altijd zo dat er veel vragen tussen staan die niet met ja en niet met nee kunnen worden beantwoord.
Helaas is het nog steeds niet mogelijk om een toelichting bij te voegen of een ja of nee antwoord te geven met een indien. Dus worstelde ik me door de vragen heen en geef zo eerlijk mogelijk antwoord. De uitslag is spannend. Na enig diep nadenken van de computer komt er een antwoord; De Piratenpartij/de Groenen. En ja, we waren het over de meeste standpunten eens. Ok, ik ben tegen de wapenindustrie en om daar meer geld aan uit te geven vind ik zwak. Maar ik ben ook eerlijk genoeg dat we helaas nog niet zover zijn met z’n allen dat we andere mogelijkheden aannemen dan elkaar doodschieten om met elkaar om te gaan.
Niet dat die er niet zijn, maar niet een politieke partij durft dat aan. We blijven graaien naar wapens. Maar goed, terug naar mijn piraten. Waarom? Waarom toch lieve aardige piraten, noemen jullie je partij zo? Er is toch geen hond die dit serieus gaat nemen. Neem een voorbeeld aan de naam van de Dierenpartij. Een partij waar ik meermalen op heb gestemd omdat ze goeie ideeën hadden. Ik hou van dieren maar kom op zeg. Zij geven nu ook toe dat het geen handige naam is, maar het is zo ingeburgerd dat het veranderen verwarring op gaat leveren.
Piraten: Neem een voorbeeld aan de dierenpartij en hol ze niet achterna wat betreft je naamkeuze. Wat is er mis met alleen: De groenen? Jullie lijken me ook niet zo’n stelletje dat kost wat het kost (zelfs levens) voor de natuur opkomt. Een beetje meer gematigd is ook prima. Ik ben helemaal voor jullie standpunten, maar ga ik op jullie partij stemmen? Ik denk het niet. Om de eenvoudige reden dat ik het idee heb dat niemand anders dit doet, behalve misschien jullie familie en vrienden. Komt dit door jullie stellingen? NEE, het komt puur door de naam.
En ik snap dat als iedereen er zo over denkt jullie nooit een zetel zullen krijgen. Maar om nou zomaar mijn stem weg te gooien vind ik ook een beetje zonde. Dan toch maar GroenLinks? Het zou maar zo kunnen. Helmaal zeker ben ik nog niet en ik ben bang dat ik blijf twijfelen tot ik in het stemhokje sta. Piraten, zo noemden we in de jaren ’70/’80 de illegale radiozenders.
En dit doet me even denken aan mijn ex-man die ook zo’n zender had. Willem, van harte gefeliciteerd met je verjaardag vandaag!!
Heb jij er wel eens last van? Van hangjongeren? Bij mij op de hoek bij de ING bank stonden ze vaak in groepjes bij elkaar bij de pinautomaat. Er was geregeld ruzie, maar de laan is breed en je kon er makkelijk aan de overkant langs mocht je bang zijn om er vlak langs te lopen. Ze hadden nog weleens ruzie en dan was het niet prettig om je daar in te storten.
Maar de ING is weg, de pinautomaat al langer en we hebben er hier in de buurt geen last meer van. Het schijnt echter een ramp te zijn in andere gebieden. Ik ken een jong gezin die erom zijn verhuisd. Je zal misschien denken dat dit wel heel drastisch is. Dat is het ook. Maar ze konden niet langer blijven wonen in hun, verder zeer comfortabele en leuke, woning.
Ze voelden zich niet veilig en het was zelfs gevaarlijk wanneer die hele groep jongeren voor hun deur stond. Ze woonden op een hoek in een keurige nieuwbouwwijk. Wat die jongens nu juist voor hun deur moesten zoeken was een raadsel. Ze woonden op een hoek, misschien was dat aantrekkelijk. Verder was er niets te doen. Geen grasveldje, geen bankjes, gewoon een doodgewone stoep in een heel normale woonwijk.
De moeder van het gezin is een vrolijke, mooie blonde dame. Zij kon niet langs de groep lopen of er werden seksistische opmerkingen geroepen, gefloten en gesist. Toen haar echtgenoot naar de jongens toeliep om verstandig met ze te praten en vriendelijk te vragen of ze daar mee op wilden houden leken ze het te begrijpen en beloofden ze beterschap.
Maar daar kwam direct al niets van terecht zodra zij haar hoofd buiten de deur stak. Hun opgroeiende kinderen durfden niet meer naar huis als de jongens daar stonden. Hun ouders moesten meelopen, niet dat dat veel verschil maakte in hun agressieve houding. De mobieltjes moeten ze thuis laten want de hangjongeren hebben het gemunt op mobiele telefoons en pakken ze af van de jongere kinderen.
Natuurlijk is de politie meermalen gebeld. Die komen en jagen de jongens weg, zeggen dat ze niet meer terug mogen komen. De politie is nog niet de hoek om of ze staan er weer. Dat heeft totaal geen zin. De kracht van groepen zit hem er juist in dat het groepen zijn. Spreek je ze alleen aan dan zijn het lieve jongens. Maar in een groep durven ze en willen ze stoer doen tegenover hun vrienden.
Natuurlijk herken ik dat. Als tieners waren wij ook altijd bij elkaar en spraken we af bij de vijver in het dorp. De meesten kwam op brommers, de rest op de fiets. Het enige wat we deden was stiekem roken en bier drinken. En zou er al politie in de buurt zijn geweest die ons verboden had daar met z’n allen te blijven staan dan hadden we dat niet meer gedurfd en hadden een ander plekje opgezocht. We waren hangjongeren maar hadden nog wel enig respect voor ouderen en politie.
Het is een probleem en schijnt niet zomaar op te lossen te zijn. Jongeren klitten bij elkaar. Natuurlijk, dat is normaal en hun goed recht. Maar als mensen te bang worden om hun eigen huis in of uit te gaan dan is het niet normaal meer. Dan ontstaat er angst, ruzie, onbegrip en voor je het weet is het oorlog. En dat willen we ten alle tijden voorkomen in ons vredelievende landje.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!
VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.
Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
https://sophiamagazine.nl/vacatures/