Ben jij jouw pure zelf? Met jouw pure zelf bedoel ik degene die je wilt zijn. Die je écht wilt zijn. Degene waar jij van houdt, waar je blij mee bent, die je volledig accepteert. Ben jij authentiek?
Aan de muur van de wc heb ik een collage van foto’s uit mijn tijd in Amerika. Meestal laat ik ze voor wat ze zijn maar zo af en toe blijf ik er even voor stil staan. Dan duurt het een hele tijd voor ik ‘wakker word’ en mijn wc uitloop. Want ieder plaatje heeft zijn eigen herinnering. Even ben ik wel terug in die tijd. Toen ik nog jong was en geen idee had wat ik met mijn leven wilde doen.
Tegenwoordig staan mijn foto’s op een stickie. Die liggen in een bak. Ik bekijk ze nooit. Een oud foto album daarentegen pak ik nog wel eens op. Van toen mijn ouders er nog waren, jonge koppies nog. Vakantiefoto’s, ook vol herinneringen. Ik kom vrienden tegen die ik lang geleden uit het oog verloor. Maar ook verbazingwekkend veel mensen die ik nu ook nog regelmatig zie.
Voor ik het weet zit ik een hele middag met foto’s om me heen. Ach ja, die is overleden en die is verhuisd. En wat hebben we toen met z’n allen gelachen op dat feest. Wat een tijd was die tienertijd. Vol onzekerheid en het allerbelangrijkste waar het volgende feestje was. Ik zie een foto van een berg in Oostenrijk en weet gelijk weer dat ik dacht dat het volgende schooljaar als die berg was. Als ik er maar heelhuids overheen zou komen. Ik was 14.
Vooral heel veel gelukkige jaren zitten verborgen achter die wat verlegen glimlach op portretten. Zou ik het over willen doen? Alsjeblieft niet. Niet dat ik het niet naar mijn zin had, maar die tijd is geweest. Nu ben ik zoveel gelukkiger dan toen. Ik was zo’n verlegen en onzeker muisje. Ik heb zoveel geleerd in al die jaren. Geloof me, wanneer je 50/60 jaar bent ziet de wereld er zo heel anders uit.
Jonge mensen, in de leeftijd van mijzelf op de foto’s vragen me weleens: ‘Maar El, ik ben bang om oud te worden. Hoe blijf je zo gelukkig als je nu bent?’ Ik heb er geen antwoord op. Behalve dan dat ik me nu kan ontspannen. Ik hoef niet zo nodig meer ‘mee te doen’. Ik bekijk mezelf op een aantal foto’s. Met blond haar, met zwart haar, met rood haar. Zo opgemaakt dat je mijn gezicht niet meer herkend. Ik weet nog dat de laarzen die ik droeg toen meer dan 200 gulden kostten. Dat was een kwart van mijn salaris.
Andere dingen waren zo ontzettend belangrijk. Uiterlijke dingen. Een nieuwe broek, een hippe trui, schoenen en vooral bijpassende tassen. Dat laatste ben ik nog niet ontgroeid. Ik blijf tassen zo belangrijk en leuk vinden dat ik laatst tot mijn schrik merkte dat ik een tas heb besteld die ik al in de kast heb liggen en nooit gebruik. Ik beken het hier en nu. Ik heb dit nog niet eerder aan iemand durven zeggen.
Maar om terug te komen op mijn foto’s: Door die plaatjes weet ik weer waar ik was, wat ik toen deed en vooral wie ik toen was. Ik voel me weer even 10, 12, 16, 18, 25 enzovoort. Ik ben weer even in India, China, de Bahama’s en vele andere prachtige plekken. Ik hoor de stemmen van mijn beste vrienden wanneer ik hun lachende gezichten zie en ik voel de warme armen van mijn ouders om me heen. Ik ben blij met mijn foto’s en mijn albums.
Wanneer je op zoek bent naar een modern huis ga je dan een oud huis van begin 1900 kopen? Dat lijkt me een beetje een tegenstelling. Ik moest hier aan denken toen ik vanmorgen met de bus langs mijn ouderlijk huis reed.
De voortuin was me al eerder opgevallen. In plaats van prachtige hortensia’s in allerlei kleuren met klinkerpaadjes ertussen, is het nu een vierkante plaats met witte kiezels. Er staan 3 grote betonnen vazen in het grind. Keurig naast elkaar.
Nu viel het me op dat de ramen aan de voor- en zijkant voorzien zijn van grote glazen puien. Niets meer te zien van de voorheen kleine vierkante ruitjes. Ok, het was een crime om ze te zemen, maar het paste zo bij dit huis met luiken.
Jammer, zo blijft er weinig over van de gezellige ‘cottage’ sfeer. En ik blijf me afvragen waarom? Was het indertijd de prijs die de doorslag heeft gegeven dit huis te kiezen, of was het de lokatie? Of kan het ze eigenlijk helemaal níets schelen en maken ze er zelf wel een modern huis van, hoe oud het ook is.
Aan de ene kant ben ik nu erg nieuwsgierig hoe het er van binnen uit ziet. Wat hebben ze bijvoorbeeld gedaan met de enorme schouw die een muur volledig bedekt en waar een schitterende stenen open haard in huist. Het zou me niet verbazen als deze er ook uitgesloopt is en er nu een moderne verwarming staat.
Aan de andere kant wil ik het liever niet weten. Het huis is van anderen. Het is niet meer ‘ons’ huis. Mijn ouders leven niet meer, dus kunnen ze zich er niet meer over opwinden. dat doe ik wel voor ze. Maar ik besef dat dit weinig zin heeft. Ik hoop dat de nieuwe bewoners er met net zoveel plezier in wonen als wij al die tijd hebben gedaan. Het was altijd eerst en vooral een huis vol liefde. En daar kan geen moderne of oude steen tegenop.
In ‘Mijn zus’ wordt Irini opgeschrikt door een nachtelijk telefoontje. Het is haar zus, Elle, voor wie ze zich al jaren verstopt houdt. Hoe heeft ze haar toch kunnen vinden? Elle zegt haar dat hun moeder is overleden en of ze naar de begrafenis komt. Irini heeft niet zoveel met haar ouders, nadat ze op 3-jarige leeftijd weggegeven is aan haar oom en tante.
Irini heeft dit nooit begrepen. Niemand heeft haar ooit uitgelegd waarom, dus heeft ze zelf haar bedenkingen erover. Is het omdat Irini met een slechte heup geboren is en daardoor mank loopt? Of is er meer aan de hand? Ze bespreekt het met haar Italiaanse vriend, die haar direct aanraadt om naar de begrafenis te gaan. Ten eerste is familie belangrijk voor Italianen, maar zo krijgt ze misschien ook de kans om er eindelijk achter te komen wat er in haar verleden gebeurd is.
Wanneer Irini thuis komt, is haar zus aanwezig, die haar telkens bij haar vader probeert weg te houden. Zo krijgt ze nog de kans niet om vragen te stellen. Gelukkig is er een huishoudster die af en toe iets loslaat. Maar het roept uiteindelijk meer vragen op dan antwoorden. Haar zus lijkt nog niets veranderd en is heel lief voor haar, om bijna direct heel gemeen te worden. Waarom hebben haar ouders voor Elle gekozen en niet voor Irini?
Heel langzaam vallen er wat puzzelstukjes in elkaar. Maar wanneer Irini na de dood van haar vader alles erft en Elle met lege handen staat lijkt hun relatie voorgoed verbroken. Is haar vader vermoord en krijgt Irini hier de schuld van? Het blijft spannend tot de laatste bladzijde. Wie kan Irini nog vertrouwen? Is het de oude schooljuffrouw? Of misschien de leuke man die ze ontmoet maar een vriend van Elle lijkt te zijn?
Hoe meer Irini in een hoek geduwd wordt waar ze niet uit kan ontsnappen hoe meer je met haar mee gaat leven. Ik heb het boek ademloos uitgelezen. Het is zeker de moeite waard. En ik ben nogmaals dubbel zo blij dat ik een fantastische zus heb, die ik blindelings vertrouw en waar ik een geweldige band mee heb.
Michelle heeft verschillende boeken geschreven. Ze is geboren in Groot Brittanië, als jongste en enige meisje van 5 kinderen. Ze woont tegenwoordig op Cyprus. Toen ze op 9-jarige leeftijd voor het eerst een boek van Stephen King las raakte ze verslaafd aan thrillers. Het duurde nog even voordat ze het aandurfde haar eerste boek te schrijven. Eerst werkte ze bij de afdeling cardiologie in het ziekenhuis, maar de droom schrijfster te worden liet haar niet los. Gelukkig zag een uitgeverij uiteindelijk iets in haar manuscript van ‘Mijn zus’, waarna ze zich nu volledig op haar schrijverscarrière heeft gericht.
Al geruime tijd heb ik moeite met slapen. Hoe dat komt, geen idee. Ik lig me nergens zorgen over te maken en het is lekker koel in mijn slaapkamer. Ik heb me allerlei middeltjes aan laten praten waardoor ik beter zou kunnen slapen maar niets helpt. Voordat ik in bed lig ben ik soms zo moe dat ik me als een zombie uitkleed en mijn tanden poets. Zodra ik in bed lig ben ik klaarwakker.
‘Maar waar denk je dan aan?’ vragen mijn vriendinnen. Nergens aan. Ja, natuurlijk gaan mijn gedachten wel als een gek door mijn hoofd maar het zijn onzin gedachten. Waarom is de vorm van een lantaarnpaal zoals die is? Hoe komt het dat fatbikes ineens zo razend populair zijn? Dat soort dingen. Niet iets waar ik iets aan heb en zeker niet iets waar ik wakker van zou moeten liggen.
Ik neem een kop kamillethee voor ik ga slapen. Ik zet de tv een uur voor ik naar bed ga uit. Geen iPhone of iPad meer. Ik schrijf in mijn boek met ‘avondgedachten’ en smeer mijn kussen en lakens in met lavendel olie. Ik lig in mijn bed naar het plafond te staren. Het is stil. Ik draai me nog eens om. Na een uur of drie draaien ga ik er maar weer even uit. Vannacht lukt het me weer niet.
In de ochtend sta ik weer op en voel me doodmoe. Hoe kom ik de dag door? Ik neem een kop koffie, dat helpt wel een beetje en voor ik het weet zit ik weer in mijn ritme van de dag. Tot het avond is (vaak nacht) en ik weer in mijn bed lig. Nu zal het toch wel lukken om te slapen, denk ik nog hoopvol. Het ritueel herhaalt zich. Draaien tot ik zo moe ben dat ik misselijk ben en het gevoel heb over te moeten geven.
Ik ben jaloers op alle mensen die de hele dag energiek door het leven gaan. Ik ben al heel lang niet meer energiek. Terwijl ik allerlei oefeningen doe met ‘ki’ (energie). Ik probeer een ritme voor mezelf te vinden, want mijn huisarts zegt dat dit belangrijk is. Ik ga om 11 uur naar bed. Ik slaap, als het lukt die nacht, rond een uur of 4 in. Mijn wekker loopt om 8 uur af.
Deze week ging ik naar het ziekenhuis voor slaaptesten. Ik kreeg zoveel elektrische apparaten omgebonden, slangen rond mijn lichaam, in mijn gezicht en aan mijn vingers, dat ik me afvraag of er geen eenvoudiger manier is om dingen die belangrijk zijn te kunnen meten. Voor mensen die moeite hebben met slapen is dit een kwelling. Oh, natuurlijk zijn er veel ernstiger dingen maar het lijkt erop dat iemand er genoegen in schept dat een deel van de bevolking niet kan slapen en hiervoor een soort martelwerktuig heeft bedacht.
Heb ik die nacht geslapen met al die hulpmiddelen aan mijn lijf? Natuurlijk niet. Ik heb ook deze nacht geen oog dichtgedaan. Het zal me dan ook zeer verbazen als ze iets uit die metingen kunnen halen. Zo niet, dan moet ik nog een keer. Ik denk er serieus over na dit toch te weigeren. Aan de andere kant lijkt me een nacht diepe slaap zo heerlijk. Maar ik loop op de dingen vooruit. Laten we eerst maar eens afwachten of er een uitslag komt. Tot die tijd blijf ik mijn lavendel, kamille en droomstenen en kristallen gebruiken.
Is het toeval dat ik altijd in de maanden mei en juni zoveel verjaardagen heb? Of komt het toch doordat ik blijkbaar het beste met tweelingen en kreeften op kan schieten? Misschien is het allebei wel het geval. Vooral dit jaar valt het me op dat ik van het ene feestje in het volgende rol. Niet dat dat erg is, integendeel. Ik hou van feestjes.
De aankomende weken zit ik wat dat betreft goed. Iedere week zijn er wel een of meerdere verjaardagen. Wat me ook opvalt is dat hoe ouder de jarige wordt, hoe minder ze te vragen hebben. Ik zit daar eens over na te denken. Komt dat omdat we op latere leeftijd alles al hebben of zijn er niet zoveel wensen meer?
Als ik het vergelijk met mijn neefjes moet ik lachen. Zij hoeven er niet al te lang over na te denken voordat ze met twee kantjes volgeschreven hun wensen kenbaar maken. Alles is spannend, alles is mooi. Het is vooral moeilijk op die leeftijd te kiezen wat ze allerliefste willen hebben. Terwijl wij met moeite een paar dingetjes kunnen bedenken.
Ik vind de spontane cadeautjes altijd leuk. Als iemand aan komt met iets helemaal onverwachts, waar ze dan ook nog wat tijd aan hebben besteed. Dat is dan met recht een verrassing. Nu is het voor mij persoonlijk nooit zo heel moeilijk, want ik ben een leesbeest en je kunt me geen groter plezier doen dan een boek of iets wat met lezen of schrijven te maken heeft geven.
Er is steeds meer keuze zodat ik me soms net als een van mijn neefjes voel als iemand mij vraagt of ik nog wensen heb. Ik heb er genoeg en kan er zo een heleboel opnoemen. Ja, het heeft allemaal te maken met mijn hobby, mijn werk, mijn passie. En dat is op zich al het beste cadeau dat ik me kan wensen. Want wat lijkt het me lastig als je geen interesses hebt.
Ik moet willekeurig even denken aan mijn oom. Hij is 85 jaar en hij heeft interesses genoeg. Hij is overal van en mee op de hoogte. Maar hobby’s heeft hij niet. Dus zit hij de hele dag tv te kijken. Hij voelt zich vaak eenzaam. Op deze manier heeft hij toch iemand ‘in huis’. En hij blijft alles wat er gebeurt in de wereld met interesse en veel commentaar volgen.
Vroeger had hij hobby’s zat. Hij was chef-kok en vond het heerlijk om als thuiskok te kokkerellen. Ook las hij graag en kon hij fantastisch portretten schilderen. Maar dat is allemaal vervaagd nu hij ouder is. Hij kan niet meer lang staan en niet goed lopen. Zo wordt het lastiger om in de keuken te zijn. Ook het schilderen gaat niet meer goed. Zijn ogen gaan achteruit en zijn handen trillen. Lezen is een inspanning. Dus blijft het bij tv-kijken.
Als ik een wens zou mogen uitspreken is dat ik, bij het ouder worden, altijd mijn passie mag blijven volgen. En vooral ook mag blijven kunnen doen. Want daar zit vaak de ‘bottleneck’, zoals ze in Amerika zeggen. We willen nog van alles maar het lukt soms niet helemaal meer. En dat lijkt me werkelijk het meest vreselijke wat er is. Dus iedereen die de komende tijd jarig is, geniet en probeer zo lang mogelijk te doen wat je het liefste doet.
Het is alweer even geleden dat ik de cursus ‘time management’ mocht volgen. Zoals zoveel van dit soort cursussen lijkt het een werkgever absoluut noodzakelijk dat het personeel weet hoe het zijn tijd het meest effectief kan gebruiken. Ik weet niet hoeveel ze moeten betalen voor dit soort opleidingen, maar het is niet weinig.
Bij binnenkomst ligt er keurig netjes bij iedere plek een mooie lederen map. Ik wacht ongeduldig af want het liefst wil ik even gluren wat er in zit. Ik ben blij want ik hou van schrijfmappen en ik kan er niet genoeg van krijgen. Voor mij is de dag al geslaagd. Kannen koffie en thee staan verspreid over de conferentie tafel. We zitten in een kring en iedereen heeft zijn/haar naam op het bordje geschreven dat achter de schrijfmap staat.
Na de koffie mogen we (eindelijk) de map openen. Aan de linkerkant is er ruimte voor visitekaartjes cq pasjes en, ook heel handig, je kunt een opgevouwen haakje rechtop zette als steun voor mobiele telefoon of tablet. Ergens in het midden zit een rekenmachientje. Aan de rechterkant is een schrijfblok geschoven. Alles is voorzien van het logo van het opleidingsinstituut. Het mag wat kosten.
Op het scherm voorin de vergaderruimte verschijnen allerlei cirkels en grafieken. De docent legt uit hoeveel procent wij daadwerkelijk iets presteren. En hoe dit effectiever kan. Prioriteiten zijn belangrijk. Begin eerst met datgene wat zo snel mogelijk af moet zijn, zodat je je deadlines behaalt. Ga daarna aan de slag met het project waar je het meest tegenop ziet zodat je geen stress mee naar huis neemt en vooral, ook heel belangrijk, sta iedere uur op van je stoel en maak een rondje langs de koffiemachine, of nog beter, wandel even een rondje om het gebouw voor de nodige frisse lucht en lichaamsbeweging.
Ik lach stiekem want ik zie het gezicht van mijn chef voor me wanneer ik ieder uur opsta en zeg dat ik even naar buiten loop. Aan de andere kant is deze opleiding verplicht gesteld door de mensen aan de top en die hebben er niet voor niets zoveel geld in gestoken. We mochten vragen stellen, we kregen een luxe lunch compleet met soep, belegde broodjes en een toetje. Het was een gezellig dagje uit en na afloop liep ik tevreden met mijn mooie map terug naar het treinstation,
Heb ik er veel van opgestoken? Welnee. Zou ik nu mijn tijd effectiever besteden? Ook niet. Heb ik iets nieuws gehoord vandaag? Helemaal niet. Je moet je hele leven onder een steen hebben geleefd wil je ook maar een keer hebben gedacht: Hee, dat wist ik nog niet, vanaf morgen ga ik het anders doen. Kortom, zoals met zoveel van die moderne cursussen is het een pure tijdsverspilling. Maar ik klaag niet. Ik heb een gezellige dag gehad en een mooie leren map gescoord. Ik heb nieuwe mensen ontmoet en we hebben veel gelachen en lekker gegeten.
Dus bedrijven, ga er alsjeblieft mee door. Blijf zo enthousiast mogelijk. Nadat ik de cursus had gedaan is precies dezelfde cursus me nog minstens vier keer aangeboden door andere takken van mijn bedrijf. En was het nu nog omdat ik nooit op tijd klaar was, dan hadden ze daar een reden voor. Maar nee, een cursus als deze hoort erbij in deze tijd. Tijd is geld. Maar naar mijn mening is dit verloren tijd, en verloren geld.
Deze tweede paasdag is bedoeld om te relaxen. Ik had het me zo voorgenomen. Na een drukke week en weer een drukke week voor de boeg leek mij deze dag uitstekend geschikt om even helemaal niets te doen.
Nu is niets doen moeilijker dan je denkt. Onbedoeld grijp ik toch van alles wat op mijn pad komt. Het is vandaag een laag stroom tarief dus doe ik er maar even een wasje in. Dat scheelt toch weer. Ik kom in de keuken waar de paasvaat van gisteren nog staat omdat ik gisterenavond geen zin meer had en het was tenslotte Pasen. Daarna mag ik gaan relaxen.
ik banjer door mijn flatje in mijn huispak. Lekker geen make-up op en geen oorbellen in. Het enige nadeel van de hele dag in je huispak cq pyama is dat ik er dan altijd moeite mee heb om echt wakker te worden. Maar dat hoeft vandaag ook niet dus ik worstel me er doorheen, me ieder uur ofzo afvragend of ik me toch maar even aan zal kleden zoals het hoort.
Na een oergezellig paasfeest gisteren bij mijn zus thuis, waar de hele familie bij aanwezig was, is het nu even vreemd stil. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om alleen mijn eigen dromerige dingen te doen. Even te relaxen. Vanmorgen ben ik daar te onrustig voor. Televisie kijken midden op de dag? Van huis uit mocht dit nooit. Maar ik ben nu eigen baas en waarom niet?
Nee, toch nog maar even wachten. Gewoontes zijn soms lastig te doorbreken. Lezen dan? Ik heb nog een stapel boeken liggen die wachten op het juiste moment. Maar ik ben pas begonnen in een schitterend en, zoals ik van hem gewend ben, meesterlijk geschreven boek door Ilja Leonard Pfeijffer met Griekse mythen.
Als je al eerder boeken heb gelezen over de Griekse mythologie weet je dat dit enige concentratie vergt. Ik heb, helaas, een stuk van mijn opleiding gemist in mijn jeugd. Ik kan het nog steeds erg jammer vinden dat ik toen nooit het VWO heb gedaan. Pas op latere leeftijd heb ik een universitaire opleiding gevolgd maar dat was gericht op mijn beroep. Ik heb nooit de grieken hoeven te lezen.
Dus wordt het weleens tijd dat ik meer weet over de goden als Zeus, zijn vrouw Hera en hun vele, zeer vele, kinderen. Om niet te spreken over de Titanen, de Giganten, de Cyclopen en de honderdarmigen van moeder aarde. En toen de stervelingen aan de goden toegevoegd werden werd het leven pas echt vermakelijk.
Ondanks dat ik het boek heel interessant vind en het waardeer dat de heer Pfeijffer de moeite heeft genomen om alles door te spitten en zo op een chronologische volgorde de Griekse oude volksgeschiedenis te vertellen op zijn eigen humoristische wijze, kan zelfs zijn duidelijke en begrijpende taal mij nu even niet bekoren. Ik zoek iets lichters voor vandaag.
ik besef me dat het inmiddels al 4 uur in de middag is geweest en ik heb nog niets gedaan van wat ik van plan was. Zometeen is het tijd om de tv aan te mogen zetten. Ik ga nog even een uurtje op de bank en dan zal ik mijn guilty pleasure in de vorm van de Australische soap serie Neighbours gaan ‘binge’ kijken. Ofwel een soort marathon houden van afleveringen die ik speciaal heb bewaard voor een dag als vandaag.
Ik hoop dat iedereen heeft genoten van de paasdagen en ook lekker heeft kunnen relaxen. We kunnen er weer even tegenaan!
Ik denk dat het een overgang is. Nee, niet die overgang, daar zit ik ook middenin. Maar een andere. Ik heb er eens over na zitten denken. Dat moet en hoef je niet te vaak te doen, maar de vraag hield me van de week bezig hoe het komt dat ik blijkbaar altijd in maart ziek wordt. Gelukkig blijft het bij een griepje, maar toch. Het is frappant dat het altijd plaatsvindt in maart.
Als kind hielden de volwassenen het bij de spanning voor en over mijn verjaardag. Ik ben begin maart jarig en als kind was dit altijd een bijzonder spannende en leuke week. Ik kon er nachten van tevoren niet van slapen en moest er altijd wel een weekje van bijkomen nadat mijn verjaardag geweest was. Dat ik vaak na mijn verjaardag ziek werd, werd gegooid op de spanning.
Ook ben ik een paar keer (gelukkig niet altijd) ziek geweest op mijn verjaardag zodat we de hele boel moesten omgooien en alle verstuurde uitnodigingen moesten annuleren. Op mijn 7e verjaardag had ik de mazelen waar ik zo ziek van ben geweest dat ik engelen zag en dat de arts mijn ouders later nog eens extra bezorgd maakte dat ik ‘op het randje’ had gelegen. Misschien dat ik het daarom nog weet. Of was het omdat ik op die verjaardag mijn eerste echte bureau kreeg met allemaal vakjes en laatjes en waar ik direct en voor mijn leven lang verliefd op werd.
Maar ik dwaal weer lekker af. In de jaren daarna lag ik geregeld iedere maand maart een week op bed met de rillingen, koorts en keelpijn. Toen me dat dit jaar ook weer gebeurde zag ik ineens dat het wel heel toevallig is dat dit altijd in maart gebeurt. Ik kon het in mijn verjaardagweek nog aardig bijhouden. Maar daarna was het toch echt gedaan met mijn energie en lag ik met 39.3 te zweten in bed. Ik was er echter dit jaar op voorbereid. En pakte het nu anders aan.
Dat wil zeggen, in plaats van me boos en frustrerend af te vragen; ‘Waarom ik en vooral waarom nu, nu dat ik zoveel te doen heb en natuurlijk net een week voor de boeg heb met stik veel afspraken?’ schoof ik daar al snel doorheen en nam het zoals het is. Ik nam me voor de natuur zijn/haar gang te laten gaan en dan ook maar het voorbeeld te volgen van nestelen. Ik maakte van mijn bed en van mijn bank in de woonkamer een nest.
Nu was ik dit ook al van kinds af aan gewend dat ik pas comfortabel lig als ik een ‘nest’ heb gemaakt van mijn beddengoed. Mijn zus wilde een boot, de lakens zo strak om haar heen dat haar matras als een soort worstenbroodje om haar heen gespannen lag. ‘Lekker in mijn boot,’ zuchtte ze voor ze in slaap viel. Bij mij moest en moet alles los. Alle lakens moeten van mijn matras, de eventuele dekens en dekbed losgetrokken om samen met mijn knuffels en kussens om me heen een soort rond nest te vormen waar ik tussenin als een vogel in zijn nest mijn plekje vind.
Met die voorbereidingen in bed en op de bank was ik al een eind op weg. Mijn salontafel en mijn nachtkastje werden een soort apotheek: tissues, hoestdrank, dropjes, druiven, paracetamol, glazen sap en water en vooral heel veel chicklit boeken vormden mijn omgeving. Ik ben in de luxe positie dat ik een tv in de woon- en in de slaapkamer heb, dus ook de beide afstandsbedieningen lagen klaar. Alleen mijn telefoon en iPad voor spelletjes moest ik heen en weer dragen. Ik ben van nature onrustig en vooral bij ziekte moet ik me kunnen verplaatsen, vandaar die twee nestjes.
Zo ben ik tenminste drie dagen heel prettig doorgekomen en hoefde ik me alleen maar af en toe naar de waterkoker in de keuken te slepen voor soep en thee. Misschien door die rust en het idee dat er niets moest ben ik er nog vrij snel doorheen gerold deze keer. En heb ik de tijd gehad om me af te vragen of deze maand de functie heeft voor mij om een soort overgang te duiden. Van winter naar lente, van weer een jaartje ouder zijn, van dankbaar zijn dat het ieder jaar maar weer een gewoon griepje is dat weer over gaat, van een week bezinning en verlangen naar narcissen en de zon. En van een voorbereiding op het Paasfeest, het feest van hoop en overgang.
Ik voel me beter. Zelfs beter dan de weken daarvoor. Zou het dan toch ook zo kunnen zijn dat de natuur haar werk doet in de vorm van rust en een weekje in mijn nest voordat ik weer uitvlieg het voorjaar en de zomer in? Ik ben benieuwd of jullie dit verhaal herkennen. Heb jij ook een bepaalde periode in het jaar waarop je even rust moet nemen? En is dit iedere keer in dezelfde periode? Of ben jij het voor en laat je het niet zover komen dat je letterlijk even uitgeschakeld bent?
Het boek waar heel Nederland op wacht…. Op 14 maart a.s. verschijnt bij Uitgeverij Doornwater het verrassende en inspirerende boek ‘Het kleine verschil dat alles verandert’ van mr. dr. Jan R. Lunsing.
‘Het kleine verschil dat alles verandert’ biedt het broodnodige antwoord op de uitgangspunten van het vastgelopen neoliberalisme. Lunsing snijdt veel onderwerpen aan en weet ze op inhoudelijke wijze te plaatsen in een verassende en interessante context. Wanneer je dit boek hebt gelezen dan kijk je met een andere blik naar politiek en luister je met andere oren naar economen.
Op de dag van verschijning (14 maart a.s.) om 20.00 uur (inloop vanaf 19.30 uur) zal mr. dr. Jan R. Lunsing zijn boek bovendien ten doop houden bij Walter’s Bookshop, Oude Kijk in ‘t Jatstraat 10 in Groningen. Hij wordt geïnterviewd door Hanneke van de Water namens uitgeverij Doornwater en vanzelfsprekend kunt u, onder het genot van een drankje en een hapje, zijn boek gesigneerd aanschaffen. Natuurlijk bent u bij dit feestelijke evenement van harte welkom, doch, vanwege de beperkte ruimte, wordt u verzocht van tevoren te reserveren via: info@godertwalter.nl of 050 312 25 23.
Lunsing laat in zijn boek zijn lezers nadenken, stelt hen vragen en gaat samen met hen op zoek naar antwoorden op vragen als ‘Draait alles in het leven om geld en economie?’ en ‘Waar is in de inrichting van onze samenleving de overtuiging gebleven dat de mens een sociaal wezen is?’
Het mag al wel duidelijk zijn dat de oplossingen voor de problemen uit de jaren tachtig de problemen van vandaag zijn geworden. Het verzamelen van economische macht is een doel geworden. Het “Als ik rijker wordt, wordt iedereen rijker” is geen natuurwet, maar een politieke keuze die een onrechtvaardige samenleving creëert. Lunsing geeft er in zijn verrassende boek bovendien blijk van ongelooflijk veel kennis te hebben van een breed scala aan onderwerpen. Toch weet hij al die kennis, de vragen en de antwoorden op een zeer toegankelijke wijze te presenteren.
Een verbijsterend, boeiend, leerzaam, amusant en verrijkend boek!
Mr. dr. Jan R. Lunsing werkt als bestuurskundig onderzoeker voor gemeenten en rekenkamers. Hij heeft als gastdocent les gegeven over politiek aan basis- en middelbare schoolleerlingen en studenten op het MBO, HBO en de universiteit. Lunsing is een vrijdenker die zegt: “Het belangrijkste dat een mens kan leren is nieuwsgierigheid”.
In 2015 promoveerde hij aan de Universiteit Twente op De Kloof. Hier onderzoekt Lunsing de effectiviteit van drie interventies (referenda, wijziging in de welstandsprocedure en buurtbudgetten) die tot doel hebben de kloof tussen burgers en de politiek te verkleinen. Lunsing is daardoor specialist in de verhouding burger en openbaar bestuur.
Lunsing heeft met De Besluitenguillotine en De Kloof twee wetenschappelijke boeken op zijn naam. Hierin onderzoekt hij respectievelijk hoe een referendum wordt gewonnen en welke overheidsmaatregelen helpen om de afstand tussen overheid en burger te overbruggen. Daarna heeft hij samen met Priscilla Zetstra een journalistiek boek geschreven over de omstreden gemeentelijke herindeling van Haren.
‘Het kleine verschil dat alles verandert’ wordt, als paperback, uitgegeven door Uitgeverij Doornwater en is vanaf 14 maart a.s. te bestellen via www.uitgeverijdoornwater.nl of hannekevandewater@uitgeverijdoornwater.nl.
Vroeger waren er voldoende helden waar we ons aan op konden trekken. Het vreemde van een held is dat ze vaak pas bekend worden in de geschiedenis. De boeken staan er vol van. Hoe zit het met de hedendaagse held? Bestaat die nog?
Ik denk direct aan dhr. Navalny. Wetend wat hem te wachten staat kiest hij ervoor om zijn vrouw en kinderen achter te laten in een veilig land. Hij gaat zelf terug naar zijn geliefde Rusland. Had hij nog enige hoop dat hij zo door zou kunnen lopen bij de grens? Nee, ik denk het niet. Van tevoren had hij al aangekondigd dat ze hem ongetwijfeld zouden opwachten. En dat deden ze ook. Hij werd direct overgebracht naar de gevangenis.
De laatste jaren van zijn leven bracht hij door in een strafkamp in Siberië. Alleen de naam van dit gebied boezemt angst in voor degenen die iets van de koude oorlog hebben meegekregen. Siberië was een gebied waar je naar toe werd verbannen wanneer men in Rusland geen raad meer met je wist. Daar zou je nooit levend vandaan komen. Het meest onherbergzame en, letterlijk en figuurlijk, het meest koude gebied van de wereld.
Ik heb later beelden van dit uitgestrekte sneeuwgebied gezien. Het is schitterend. Maar dat geldt alleen als je vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. En geldt dat niet voor ieder gebied in de wereld? Vrijheid is het meest belangrijk en als dat weggenomen wordt lijkt je leven voorbij. Tenminste zo kan ik het me voorstellen. Gelukkig heb ik het nooit bij de hand gehad. Daarom, en vooral daarom, heb ik zo’n grote bewondering voor mensen als Navalny.
Want door hun moed laten ze ons in vrijheid leven. Meneer Navalny heeft er letterlijk zijn leven voor gegeven. Is zijn leven nu voor niets geweest? Rusland is nog steeds in oorlog, mensen zijn er nog steeds niet vrij. Zelfs de mensen die bloemen leggen ter nagedachtenis aan zijn leven worden in de gevangenis gezet. Huilend zag ik beelden van mensen die hardhandig worden meegesleurd en met hun gezicht in de ijskoude sneeuw worden geduwd, zodat ze bijna stikken. Om vervolgens in een politiebusje te worden weggevoerd, op weg naar een gevangenis. Alleen omdat ze een mooi bosje bloemen achterlieten voor hun held.
Weten die politiemensen en bewakers van het regime wat ze doen? Zijn ze het ermee eens om mensen te mishandelen en zelfs te doden omdat ze daartoe opdracht hebben gekregen? Of kunnen ze slecht slapen die nacht nadat Navalny werd gedood? Ik heb het idee dat Poetin er geen seconde minder om heeft geslapen. Maar ik ken de man niet persoonlijk en wie weet, ik geef hem nog steeds een heel klein beetje twijfel. Ondanks alles wat hij doet en gedaan heeft. Ook hij is mens en zijn gewelddadige acties komen ergens vandaan. Ik durf te wedden dat alle geweld uit angst geboren wordt.
En dan noem ik nogmaals de held die daar naast kan gaan staan. Die angst zover weet te overwinnen om zichzelf en zijn geliefden in de strijd te willen en kunnen gooien voor de vrijheid. Het is een keuze. Mar wel een heel moeilijke. Ik zag in een praatprogramma een discussie op gang komen die de gemoederen en spanningen hoog deed oplopen. Een meneer voegde toe dat Navalny alle Russen heeft opgeroepen tot verzet tegen het regime. Hij heeft de aanzet gegeven, nu is het wel aardig om bloemen neer te leggen maar daar heeft de man niets aan en Rusland ook niet. Er werd fel gereageerd door een mevrouw die veel in Rusland is geweest.
Want ga er maar aan staan. Ja, Navalny was en blijft altijd een held. Een zeer moedig man. En hij heeft een voorbeeld gegeven. Maar wie doet het hem na? Ik vind iedereen die bloemen legt in Rusland nu een held. Iedereen die naar buiten gaat en hem op een of andere manier steun betuigt is een held. Zou ik dit kunnen als ik daar zou wonen? Ik vraag het me af. Oh, zeker, ik teken petities en ik wil ook best mijn naam en woonplaats vermelden bij het aanvragen van de verandering van de straatnaam waar de Russische ambassade staat in Den Haag. Iemand kwam op het lumineuze idee om de straatnaam te veranderen in Navalnystraat. Hoe heerlijk om al je postadressen te moeten veranderen als je bij de Russische ambassade werkt in de naam van iemand die je vreest. Heeft het enige zin? Geen idee, de ambassade kan verhuizen en heeft dan niets meer met die naam te maken.
En toch, alle kleine beetjes helpen. Daar wil en moet ik in geloven. Mijn oud-oom is gefusilleerd tijdens WO II, omdat hij in het verzet zat. Hij was net 20 jaar. Heeft hij zijn leven voor niets geleefd? Heeft mijn opoe zich voor niets hard huilend op de grond laten zakken toen zij de schoten hoorde? Niet in staat om te leven de eerste weken na zijn dood? Of is er een zaadje ontstaan waar de hoop voor vrede uit kan groeien. Hebben wij helden nodig in ons leven om als voorbeeld te dienen? Ik zeg JA. DANK meneer Navalny, voor uw moed, voor uw levenswerk en voor de hoop op een vredig Rusland.
