Recensie Alleen in Iran – Kristina Paltén

Iedereen zei dat ze gek was. Haar familie, haar man, haar vrienden/vriendinnen en kennissen dachten haar nooit meer terug te zien. Maar Kristina had een droom. En ondanks haar twijfels, of eigenlijk juist daardoor, en haar angsten zette ze door.

Hardlopen

Op een gegeven moment begon Kristina met hardlopen als hobby en als sport. Het beviel haar zo goed dat ze al snel meedeed met marathons in haar eigen land Zweden, maar ook ver daarbuiten. Maar ze wilde meer en verder. Tijdens een van de marathons leerde ze een ‘loopmaatje’ kennen die een goede vriendin van haar werd. Samen liepen ze van Turkije terug naar huis.

Islam

Inmiddels werden de berichten in Zweden, net als in Nederland en de rest van de wereld, steeds grimmiger omtrent Islamitische landen en hun bevolking. ‘We konden die mensen niet vertrouwen.’ Maar is dat wel zo? Kristina wilde niet geloven dat alle moslims ook per definitie extremisten zijn. Ze zijn net al jij en ik en ze moeten toch ook van binnen vriendelijk zijn. Die gedachte bleef hangen. Tot ze voor zichzelf en voor de rest van de wereld wilde bewijzen dat ze het bij het rechte eind had.

Ieder mens is goed, ongeacht je geloof of je achtergrond

Ze werd naïef gevonden. En erger. Maar ze wilde alleen door Iran reizen. Om te bewijzen dat haar rotsvaste geloof in de goedheid van de mens niet door een paar herrieschoppers onderuit gehaald kon worden. En omdat ze niet alleen af wilde gaan op vooroordelen. Dus besloot ze te gaan. Ze wilde het land te voet oversteken. Alleen. Als vrouw. Zonder de taal te kennen. Moedig? Of toch een beetje gek?

Hulp en steun

Ze had onderweg steun en hulp van twee mannen die in Iran waren geboren. Zij bleven regelmatig contact met haar houden en ze kon bij hen terecht als ze in moeilijkheden zou raken of vragen zou hebben waar ze niet uit kwam. Dat ging telefonisch, dus of ze daar echte steun van kon verwachten mocht ze onderweg aangerand worden of door de politie worden opgepakt, was de grote vraag. Ze reisde tenslotte wel helemaal alleen in Iran.

Voorbereidingen

Niemand bracht haar echter op andere gedachten. Ze moest en zou zelf ervaren of ze dit aankon en aandurfde. Ze wilde haar eigen grenzen verleggen. Maar tegen welke prijs? En hoe bereid je zo’n reis voor? Ze nam een oude kinderwagen mee als bagagedrager voor haar tent, een extra setje kleding, een paar flessen water en dat was het wel ongeveer.

Schrijven en filmen

Tijdens haar reis heeft ze geschreven. En ze heeft video opnames gemaakt. Ook is er een meneer geweest die een paar dagen in de auto naast haar heeft gereden en wat opnames gemaakt heeft. Voor de rest was ze alleen. Ze laat niets van haar vreugde maar ook van haar onzekerheid weg. Ze laat alle emoties zien.

Voorzichtig

Toch was ze, gelukkig, zo slim om altijd voorzichtig te blijven. Ze wilde het geenszins een politieke reis laten zijn. Ze wilde de menselijkheid naar voren brengen. En daar is ze meer dan gemiddeld in geslaagd. Ik heb haar boek ademloos gelezen. Wat een prachtvrouw. Vooral ook omdat ze haar kwetsbaarheid laat zien.

Geheim

Zonder iets te verklappen kan ik wel vertellen dat ze heel veel heeft meegemaakt tijdens haar reis. En nee, niet iedereen was vriendelijk. Maar over het algemeen is haar indruk meer dan bevestigd. Iraniërs zijn vriendelijk en zeer gastvrij. Het brak haar hart dat bijna iedereen die ze tegenkwam als eerste, wijzend op zichzelf, de woorden sprak: ‘Na terrorist’. Oftewel ‘Ik ben geen terrorist’.

Veel vrienden

Ze heeft heel veel vrienden gemaakt tijdens haar reis. Kon ze iedereen vertrouwen? Nee, helaas niet. Dat maakt het boek levendig, spannend en ook heel echt. Er zullen tussen alle goede mensen ook mensen zijn die het niet zo goed met je voor hebben. Dat is heel menselijk. En heeft niets met geloof te maken.

Aanrader

Ik raad je heel sterk aan dit boek te lezen als je interesse hebt in andere culturen, in sport, in mensen of gewoon omdat je een heel goed boek wil lezen. Ook de film die ze heeft gemaakt is nog te downloaden via internet.