‘Alleen uit eten zielig?’ kopte Editie NL eergisteren naar aanleiding van Dinner for One (25 februari jl. in Brussel). Dit is een initiatief  om het taboe rond ‘alleen uit eten’ te doorbreken. ‘Mensen die alleen aan een tafeltje in een restaurant plaatsnemen worden snel – onterecht – als ‘zielig’ of ‘loners’ gezien,’ citeert Editie NL de initiatiefnemers, die het tegendeel van dat idee met zo’n Dinner for One wilden bewijzen. Geïnteresseerden konden zich inschrijven voor een tafel voor één met een vegetarisch diner.

Geur van zieligheid

En inderdaad, er rust nog steeds een taboe op alleen uit eten gaan. Zo zonde, want dat is helemaal niet nodig, is mijn jarenlange ervaring. Ik weet het, er zijn verhalen van single bezoekers aan eetgelegenheden die op de ongunstigste plekjes worden neergezet, bijvoorbeeld bij de ingang (deur open, deur dicht, onrust, tocht) of naast de deur van het toilet. Dat zal best wel eens gebeurd zijn, maar ik heb zelf nooit zoiets meegemaakt, terwijl ik al meer dan tien jaar in mijn eentje eetgelegenheden bezoek. Ik denk dan ook dat dit eerder (een vervelende) uitzondering dan regel is.

Wat wél vaak voorkomt is die geur van zieligheid die rond alleengaanden aan zo’n tafeltje lijkt te hangen. Dat zit diep, aldus sociaal psycholoog Jan-Willem van Prooijen op Editie NL. ‘We zijn tegenwoordig niet meer gewend om dingen alleen te doen’, zegt hij. ‘Dat ligt aan het ideaalbeeld dat we hebben, je moet sociaal zijn.’

Dat beperkt zich niet alleen tot restaurantbezoek, maar tot uitgaan in het algemeen. Sociaal zijn, gezellig, samen, leuk! Alsof je het niet leuk kunt hebben in je eentje? Alsof iedereen vol medelijden naar je zit te staren? In de eetgelegenheden heb ik het eigenlijk nooit gemerkt. Bekenden van me vinden het wel heel stoer.

Alleen eten: date met jezelf

Ik ben het met Editie NL eens dat het absoluut niet zielig hoeft te zijn om alleen op pad te gaan. ‘Ik zie het altijd als een date met mijzelf,’ aldus journalist Liesbeth Rasker. Daar ben ik het helemaal mee eens! Het is heerlijk om mensen te observeren, een boek te lezen tussen de gerechten door, op je gemak je social media bij te werken (met of zonder foodselfies om je vrienden/volgers lekker te maken). Gezelschap is leuk, gezellig en sociaal, maar het kan ook heel prettig zijn om het met jezelf leuk, gezellig en sociaal te hebben. Soms komt die gezelligheid alsnog, met mensen die je anders nooit ontmoet zou hebben. Nee, dat is niet eng, dat is een avontuur. Eigenlijk lijkt het mij heel vervelend als iemand dat niet kan of durft. Wat doe je jezelf dan te kort…

Wat goed dat jij dat durft!

Alleen uit eten, op stap, uitgaan, op vakantie… Het wordt door sommigen zielig gevonden, maar ik merk, zoals ik net schreef, dat mijn eigen omgeving het vooral dapper en stoer vindt. ‘Wat goed dat jij dat durft! Ik zou dat nooit kunnen!’ Lief, die bewondering, maar ik vind het niet zo dapper en stoer. Ik vind het gewoon vanzelfsprekend om er op uit te gaan met, maar zeker ook zonder, gezelschap. Wat doe je jezelf veel tekort als je thuisblijft, omdat niemand op dat moment met je mee kan!

Ik hou van gezelligheid, maar het is duidelijk: ik kan ook genieten van alleen uit eten gaan. Misschien heb ik wel iets meer kluizenaarsbloed dan gemiddeld? Ik weet het niet, maar het heeft me vooral plezier gebracht in plaats van zielige blikken en eenzaamheid.

Inspirerend

Sterker nog: ik heb het vaak als inspirerend ervaren! Enkele voorbeelden:

• Ik heb jarenlang meegewerkt aan een reeks damesromans. Veel verhaallijnen of dialogen heb ik gehaald uit gesprekken die ik opving tijdens een etentje met mijzelf. Natuurlijk heb ik die niet letterlijk gebruikt, maar als ik last had van een writersblock was een uitstapje naar een restaurant met mijn opschrijfboekje (en later de smartphone of tablet) vaak genoeg om weer even vooruit te kunnen.
• Soms heb je bijzondere ontmoetingen met vreemden. Nog niet zo lang geleden bezocht ik een restaurant in het zuiden des lands, flink ver van huis. Naast mijn tafeltje zaten twee heren, vader en zoon, met elkaar te praten. Op een gegeven moment gingen ze herinneringen ophalen. Mijn mond viel open toen bleek dat ze in dezelfde (ver boven de rivieren liggende) stad hadden gewoond als ik. Ze probeerden zich een bepaalde straatnaam te herinneren en toen kon ik het niet laten: ik trok met succes hun aandacht door ze geïnteresseerd aan te kijken en gaf toen het antwoord. Dat brak het ijs en het bleek dat we in dezelfde wijk hadden gewoond, zelfs een korte tijd heel dicht bij elkaar. De wereld is klein!
• Tijdens mijn fietstochten puf ik graag uit op een terrasje. Dan is het leuk om ervaringen over de route en de omgeving uit te wisselen met anderen. On-the-road-social-talk. Ik hou er van. Het bijzondere is dat je vaak precies ‘jouw soort mensen’ aantrekt.
  ‘Kom je hier vaker? Heb je die bezienswaardigheid al gezien? Heb je die route gereden? Echt een aanrader! En daar is ook een leuke B&B, moet je echt eens doen! De volgende keer zou je dáár eens heen moeten gaan.’

Dinner for one

Dinner for one is overigens ook de titel van een legendarische komische eenakter uit de jaren twintig  van de vorige eeuw, die vooral beroemd is geworden door Freddie Frinton en Joop Doderer. Het gaat over Miss Sophie, een hoogbejaarde dame, die al haar vrienden heeft zien wegvallen en een creatieve oplossing heeft gevonden om het traditionele verjaardagsdiner te kunnen houden!

De toekomst

Zo creatief als Miss Sophie hoeft ook weer niet, maar ik hoop echt dat steeds meer singles ontdekken dat alleen tafelen ook heel leuke, uitdagende en inspirerende kanten heeft. Jan-Willem van Prooijen ziet het alvast optimistisch in: ‘We worden nou eenmaal zelfstandiger in het leven.’

Dat is goed om te horen, want goed gezelschap aan tafel is ontzettend fijn, maar ga ook eens de uitdaging van het alleen tafelen aan en stel je open voor je omgeving. Observeer, luister, geniet en laat jezelf verrassen!

Marijke Schipper

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin