Op een koude februari dag sta ik voor de grote deur van de RSD, de Regionale Sociale Dienst. Een goede vriendin, die door haar werk nog wel eens met de SD te maken heeft gehad, heeft me moed ingesproken. Wat had ik een angst voor de bijstand. Op een gegeven moment heb ik haar zelfs gevraagd met mij mee te gaan naar het eerste gesprek. Ondanks dat ze direct ‘Ja’ zei, sta ik hier toch alleen te trillen op mijn benen. Kom op zeg, ik ben vijftig geweest en ik heb wel voor hetere vuren gestaan, toch? Waarom ben ik dan nu zo bang voor een Sociale Dienst?

BBZ Traject

Mijn goede vriendin had me ook een gouden tip meegegeven. Met mijn schrijfambities zou ik misschien in aanmerking kunnen komen voor een BBZ traject en toelage. Een wat? Een Bijzondere Bijstand Zelfstandigen traject. Het klonk in ieder geval een stuk interessanter dan de gewone bijstand. En ik wil tenslotte graag voor mezelf werken en niet weer in een groot bedrijf dingen doen die ik niet leuk vind.

Angst voor de bijstand

Diezelfde vriendin had me echter ook wat horrorverhalen verteld over UWV, om me toch enigszins voor te bereiden als alles niet van een leien dakje zou gaan. Ook van anderen had ik verhalen gehoord van je huis moeten verkopen, gedwongen worden een baan aan te nemen waar je niet geschikt voor bent of die je totaal niet ziet zitten. Zo liep ik met zwiebelbenen en klamme handen naar de receptie om me aan te melden. Ik verwachtte van het gezicht van de receptioniste af te kunnen lezen: Daar heb je er weer één!

Wat fijn dat u er bent

Een mevrouw met een stralende lach roept me toe: ‘Welkom! Wat fijn dat u er bent!’ Totaal verbouwereerd neem ik plaats in de aangewezen wachtruimte. Ik ben welkom. En ze vindt het zelfs fijn dat ik er ben… Een glimlachje breekt door, maar gelijk schiet ik weer in de stress. Hoe zou het gesprek gaan? Ik heb de hele nacht liggen oefenen. Een dame met een heel open en vriendelijk gezicht loopt op me af. Even denk ik dat het haar niet kan zijn, ze lijkt me veel te aardig. Als ik later tegenover haar aan tafel zit en mijn eerdere gedachten uitspreek lacht ze haar tanden bloot: ‘Kijk, er zit geen haar op,’ lacht ze vrolijk.

IMK

Wat meer ontspannen begin ik haar te vertellen over mijn toekomstplannen. Ze luistert aandachtig, vertelt mij over de verschillende mogelijkheden van bijstandsuitkering en stelt me gelijk op mijn gemak. Ik hoef mijn huis niet uit, vanwege mijn leeftijd mag ik zelfs wat eigen vermogen hebben. Ze heeft al gauw door dat ik geïnteresseerd ben om het BBZ traject te gaan volgen. Er is later deze week een bijeenkomst waarvoor ze me inschrijft. De bijeenkomst wordt gegeven door het IMK, een groot landelijk instituut dat ondernemers begeleidt en nauw samenwerkt met de SD om mensen te helpen met werken in hun eigen bedrijf. Of je nu net start of wat problemen hebt in je bedrijf, zij zouden mij kunnen begeleiden met het opstellen van een gedegen bedrijfsplan en alles wat er zoal komt kijken bij het opstarten van een eigen onderneming. Mits ze iets zien in mijn plannen en menen dat het ook uitvoerbaar is.

Stapels formulieren

Intussen vul ik formulieren in. Honderden, duizenden vragen waar ik zo eerlijk mogelijk op antwoord en op mijn manier: dolenthousiast. Blijkbaar is dit besmettelijk, want als ik na de bijeenkomst een afspraak heb met mijn eventuele toekomstige coach bij het IMK maakt hij het snel duidelijk dat hij ernaar uitkijkt met mij samen te werken om mijn bedrijfje van de grond te krijgen. Hij ziet zeker mogelijkheden en vindt het verfrissend dat ik er zo blij en enthousiast in sta. Hij belooft me een positief advies te geven aan de Sociale Dienst. ‘Kunnen zij dan nog nee zeggen?’ vraag ik. ‘Nee,’ zegt hij beslist. ‘Mijn advies telt, dus ga het maar vast vieren.’ Ik dans terug naar huis.

De naam Sociale Dienst

Een tweede gesprek volgt bij de Sociale Dienst, dit keer met een mevrouw die mij zal zeggen of ik wel/niet mee mag doen aan het voortraject BBZ en of ik in aanmerking kom voor een toelage. Zal dit dan het gesprek worden waar ik al die tijd zo tegenop zie? Welnee. Een enig mens, spontaan en enthousiast neemt ze me mee naar een spreekkamer. Het ‘klikt’. Ik zou zo met haar een bakkie gaan doen of een avondje gaan stappen. Ze denkt mee. Ze is enorm enthousiast en wil alles doen om me te helpen mijn bedrijf op poten te zetten. Ik krijg de goedkeuring die ik al had verwacht en ik kan het niet nalaten om wat te mijmeren over de slechte reputatie van de Sociale Dienst. De naam zegt immers dat het een Dienst betreft. En dan staat er nog Sociaal voor ook. Hoe komt het dan dat er zoveel negatieve reclame hangt aan de Sociale Dienst?

Tips voor een positieve ervaring bij de Sociale Dienst

Als ik de vraag aan de mevrouw voorleg geeft ze me het volgende antwoord: ‘Mensen komen al met een vooroordeel binnen’. Ze gaan meestal direct in de aanval zonder ons de gelegenheid te geven uit te leggen waar we precies voor staan. Ik neem jou als voorbeeld ( we jij-en en jou-en meteen). Jij komt binnen en zegt gelijk dat je gespannen bent. Ik kan daar wat mee. Hopelijk kan ik die spanning wegnemen. We grappen wat en het ijs is gebroken. Ik kan je ook gelijk zeggen dat mijn collega’s en ik echt iedereen een persoonlijk advies geven. Ieder mens is anders en heeft andere dromen en wensen wat betreft werk. Spreek het uit. Wij willen echt meedenken en helpen. Ik lig niet ‘s avonds op bed te bedenken hoe ik het best mensen erin kan luizen. Natuurlijk zitten wij aan wettelijke regels vast. Daar kan ik, noch een collega, noch jij iets aan veranderen. Dan zouden we een nieuw wetsvoorstel moeten neerleggen en kijken wat er gebeurt. Maar vraag, vraag, vraag om wat je nodig hebt. Dan kunnen we samen een oplossing zoeken. En zeg het ook als ik of een ander je een negatief gevoel geeft. Wij zullen ons best doen het op een andere manier aan te pakken. En lukt dat nog niet, dan zal er naar een andere begeleider gezocht worden.

Ook Bijzondere Bijstand Zelfstandigen aanvragen?

Heb je een idee, een droom, een plan en geen werk? Maak eens een afspraak met de Sociale Dienst. Ik weet het, ik heb ook een dosis geluk gehad. De stad waar ik woon, leeft met zijn/haar inwoners mee.  Mijn begeleider van IMK vertelt dat er ook gemeenten zijn die het anders aanpakken. Maar, laat nooit de moed zakken. Ik heb nu twee trainingen gehad en nee, ik krijg het niet voor niets. Het is een hoop werk, maar hoe geweldig is het om van je hobby je werk te mogen maken en zoveel steun te mogen ontvangen.

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik hoop dat ik misschien wat tips heb kunnen geven en wat angst heb kunnen wegnemen. Laat het me weten als je wilt! Volgende keer iets heel anders. Fijne week!

Wil je meer lezen van Ellen Sommer?

• Bedankt UWV, jullie gaven mij mijn zelfvertrouwen terug
• Brood op de plank
• Ik wil de hele wereld zien
• Liever dood dan in de bijstand, of?
• Pas op: het verkeerslicht staat op rood!
• Scharrelmens

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin