Terwijl veel Europeanen aan de beeldbuis gekluisterd zaten voor een avondje eurovisioneel gekweel, zat ik met mijn dochter op de eerste ring van de Ziggo Dome om voor de tweede keer in mijn leven Beth Hart te zien optreden.
Een legendarisch optreden
Dit optreden was in meerdere opzichten legendarisch. Ten eerste zag Beth er deze keer vele malen gezonder, gelukkiger en blijmoediger uit dan ooit tevoren, ten tweede leek ze oprecht verbaasd en in haar nopjes dat ze voor zo’n groot publiek mocht zingen. Ze lachte voortdurend terwijl ze vrolijk en sexy in een miniem zwart jurkje met hooggehakte laarzen tot over de knie het podium op en neer bewoog. Ze herhaalde regelmatig dat ze ons gejoel en gejuich ‘so cute’ vond. Kortom een vrouw die lekker in haar vel zat, zowel van binnen als van buiten. Als je Beth Hart kent, dan weet je dat ze ook andere, zeer magere tijden heeft gekend. Zowel letterlijk als figuurlijk, when ‘she drank so hard the bottle ached’.
Onheil voor Beth Hart
Ten derde werd het een onvergetelijk optreden door de combinatie hoge hakken-steile helling, waardoor Beth Hart zich vergaloppeerde. En daar gaat deze column over. Het onheil begon eigenlijk al tijdens het eerste nummer: ze leunde op haar microfoonstandaard waardoor de microfoon met een klap op de grond viel.
Suzanne Vega in Utrecht
Ik had diezelfde middag aan mijn dochter over een nogal vreemd optreden van Suzanne Vega verteld, nog in het oude Tivoli. Kort voor dat optreden had ik haar al met een van de gespierde spijkers van Tivoli (die we tegenwoordig beveiliger noemen), de Oudegracht op zien gaan. Ze gingen regelrecht naar Sarasani, de meest psychedelische coffeeshop die Utrecht toen nog rijk was. Enige tijd later -iets minder regelrecht- weer terug, en daarna dus dat optreden. Dat het bezoek aan Sarasani voor mevrouw Vega niet alleen bij een kopje koffie en een gratis appeltje was gebleven bleek wel toen ze ‘My name is Luka’ ten gehore bracht. Dat haar naam Luka was, wist ze nog net, maar de rest van de woorden leek opgegaan in een geestverruimende, rokende black-out.
Coffeeshop in Amsterdam
Eenzelfde ervaring had ik gisteren na de val van de microfoon. Mijn eerste gedachte was: ‘Welke coffeeshop in Amsterdam heeft Beth vandaag met een bezoek vereerd?’ Maar misschien was het gewoon de spanning van de grote zaal in combinatie met het feit dat er gefilmd werd voor een documentaire. In elk geval: ze raapte de microfoon weer op en grapte: ‘What’s next? Mijn ondergoed dat spontaan op mijn enkels zakt?’ En iedereen lachte opgelucht… Maar niet voor lang…
Rennen op hakken
Want bij het derde nummer huppelde Beth Hart frivool de helling op om de rechterkant van het podium met haar oogstrelende nabijheid te verblijden. Iedereen was blij, ook zij, en vrolijk huppelde ze derhalve de helling weer af, waarschijnlijk met de bedoeling om ook de linkerzijde van de zaal op haar energieke aanwezigheid te trakteren. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Nee, doe het niet, niet rennen op die hakken!’ En ik weet dat mijn dochter dit ook dacht, en waarschijnlijk velen met ons. Iedereen leek te voelen dat dit mis kon gaan en ook mis zóu gaan. Behalve Beth.
De schaamte voorbij
En het ging mis. In een halve koprol achterover belandde Beth ruggelings op de helling. En terwijl er een ‘oooooohhhh’ van ontsteltenis door de zaal ging, vervolgde Beth haar lied ogenschijnlijk onaangedaan. Na het lied zei ze tegen de zaal: ‘Ik denk dat dat ondergoed op mijn enkels nu wel niet meer zal gebeuren, ik heb nu wel genoeg schaamtevolle dingen meegemaakt voor één avond.’ Ze ging uiteraard toch in gestrekte draf nog die andere helling op, terwijl de harten van duizenden fans een paar slagen oversloegen en de adem van evenzovele fans eventjes stokten. Ze bleef godzijdank overeind…Later vroeg ze het publiek: ‘Is het jullie opgevallen dat ik geen enkele keer meer die hellingen ben opgegaan? Wat een geldverspilling was dat! En die laarzen waren ook niet goedkoop…’
Toegift
Tijdens de toegift trok ze die laarzen uit en ik stopte met ademen en begon te bidden als ze nogmaals naar links en naar rechts de hellingen behuppelde, onderwijl verzuchtend hoe fijn het is zonder die hooggehakte krengen aan haar voeten. En ik hield mijn hart vast en dacht: ‘Nee Beth alsjeblieft, niet nog een keer!’ Maar deze keer hield zij tijdens de afdaling ook wat vast, namelijk de reling. De zaal slaakte collectief een zucht van verlichting…
Het leven is een show
Wat ik zag zaterdagavond: een show als het leven zelf: vol ups en downs, van een buitengewone levenskunstenares met een dijk van een stem, die hindernissen niet uit de weg gaat en die zichzelf met humor en zelfspot heeft bevrijd van haar demonen, een vrouw om van te houden!
Wil je meer lezen van Elke van Balkom?
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!
Leave A Reply