Na het faillissement van OAD/Globe nam iedereen aan dat ik in de WW zou belanden. Ik was immers al 50 jaar en niet meer ‘piepjong,’ De enige die het hier helemaal niet mee eens was, was ik zelf. ‘De WW in? Dat nooit! Met mijn ervaring en al die jaren van keihard werken, al die jaren studie en commerciële trainingen en dan thuis gaan zitten? Nooit. Dezelfde week belde een vriendin dat de lokale bakker iemand zocht.

Brood op de plank

Mijn vriendin vroeg me: ‘Hoe zou je het vinden om brood en gebak te verkopen in een luxe bakkerij?’ De bakkerij waar zij het over had zou gaan uitbreiden met een filiaal in mijn stad en ze zochten personeel. Zonder na te denken maakte ik een afspraak met de eigenaresse. Ik kon goed met haar opschieten en we kwamen vrijwel direct tot een afspraak. Zodra de verbouwing achter de rug was, mocht ik beginnen in haar gloednieuwe winkel.. Ik de WW in? Echt niet… ‘Kijk, zo doe je dat,’ dacht ik tevreden.

Gemakkelijk baantje in de bakkerij

Van de reiswereld in een luxe bakkerij. Daar zijn overeenkomsten te vinden, dacht ik naïef. Het omgaan met klanten, offertes maken voor bestellingen, de winkel een beetje bijhouden. Het zou vast zo iets zijn als mijn ontbijtrestaurantje in de USA, waar ik het zo naar mijn zin had. En er moest tenslotte brood op de plank komen

Kom op, hoe moeilijk kan het zijn

De verschillen met de reiswereld waren enorm. Wat miste ik mijn collega’s van het reisbureau, mijn klanten. Ik wilde  het vrije, ongedwongen, iedere dag lachen en vrolijk zijn, terug. Hier liep ik op mijn tenen. Benauwd om niet falen leek alles wat ik deed te mislukken. Hoe moeilijk kan het zijn om bolletjes in te pakken? Dat moest op een speciale manier, zoals alles wat we verkochten, en kostte me de grootste moeite.

Paniekaanval

Op weg naar mijn werk keek ik in de etalage van de Hema waar ik iedere dag voorbij kwam en ineens zeiden mijn hersenen: ‘Ellen, doe jij het maar even verder zelf, wij nemen een pauze.’ En floep, weg waren ze. Ik keek om me heen, helemaal in de war. Waar was ik? Ik kende helemaal niets. Niets leek bekend, ik was alleen, in een vreemde stad, 200 meter van mijn huis. De eerste gedachte, die blijkbaar zo diep zat dat die er als eerste uitschoot was: ‘Ik moet zo normaal mogelijk doen, zodat niemand denkt dat ik gek ben.’

Burnout

Ik keek nogmaals naar de Hema. ‘Heb ik iets nodig?’ Nee. ‘Wat doe ik hier dan?’ Geen idee. Paniek! Na een kwartiertje voor de Hema te hebben gedwaald, rustig ademend, voor zover dat dat ging, kwamen mijn hersens weer terug. Alles werd helder en ik kon naar mijn werk, waar ik me naar toe haastte, want stel dat ik te laat zou zijn. Toen ik later bij de dokter kwam, hoorde ik dat ik een ‘burnout’ had en het rustig aan moest doen. Ja, natuurlijk. Er moest brood op de plank blijven. Ik bleef mijn werk doen en ik bleef op mijn tenen lopen. En ik bleef paniekaanvallen krijgen, ondanks de medicatie.

Een burnout? Dan liever de WW in…

Mijn contract moest veranderen in een vaste aanstelling. Dat werd het niet. Na anderhalf jaar ‘uitstel’ kwam ik nu toch bij de UWV terecht. Mijn nachtmerrie was waarheid geworden. Ik leefde in een boze, zwarte wolk. De dokter gaf me zwaardere pillen en ondanks dat kreeg ik meer paniekaanvallen. Ik kwam bij ‘mijn’ UWV coach en die begreep mij. Ik mocht mijn verhaal doen. Ze luisterde en gaf mij de raad: ‘Je hebt je hele leven zo hard gewerkt, neem nu deze tijd om uit te rusten, om je heen te kijken en je af te vragen wat jij zelf wilt doen de rest van je leven. Sterker nog als ik je nu een vraag stel, mag je niet nadenken, maar wil ik direct een antwoord. Wat wil je later worden?’ Zonder een seconde bedenktijd zei ik: ‘Schriiver.’ Ik schrok  er zelf van.

Volgende keer vertel ik graag hoe de UWV en de RSD mij helpen mijn droom te verwezenlijken. Een fijne week allemaal.

Wil je meer lezen van Ellen Sommer?

• Ik wil de hele wereld zien
• Liever dood dan in de bijstand, of?
• Pas op: het verkeerslicht staat op rood!
• Scharrelmens

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin