Bus

De stoelen van deze bus staan dicht bij elkaar. Zo dicht zelfs dat de knappe man die instapt en voor mij gaat zitten me bijna aanraakt met zijn hoofd. Soms krijg ik ineens van die (bijna) onbedwingbare invallen. Ben ik de enige, of hebben meer mensen die?

Hoofd

Het haar op zijn hoofd is van achteren kort geknipt. Bovenop is het lang gelaten en het krult een beetje. Het helpt niet veel dat hij er constant een hand door haalt, plukken haar springen overeind om vervolgens in een soort golf weer op zijn kruin neer te dalen.

Nek

Zijn nek is bloot. Het ziet er onschuldig en een beetje aandoenlijk uit. Ik kan niet zo goed tegen een blote nek. Die van mijn neefjes moet ik altijd even kietelen of een kusje geven. Zo ben ik nu geneigd om mijn hoofd voorover te buigen en hem een zoen in zijn nek te geven.

Schrik

Ik schrik ervan. Want ik ken die buien van mijzelf. Het kost me alle moeite om het niet te doen. Wat als ik het wel zou doen? Wat zou zijn reactie zijn? Ik zie in mijn verbeelding zijn geschrokken blik, het bruusk omdraaien van zijn hoofd. Om dan vervolgens mij uit te schelden en vreselijk kwaad te worden.

Humor

Of zou hij iets van humor hebben over het hele geval? Zou hij er misschien zelfs om kunnen lachen als ik uitleg dat ik af en toe neig een beetje te spontaan te reageren op mijn omgeving? Hij kijkt uit het raampje van de bus en ik neem de zijkant van zijn gezicht op. Het is nog een jonge vent, ik schat achter in de 20. Een studenten uiterlijk.

Bril

Ik val helemaal niet op dit type. Ten eerste is hij natuurlijk veel te jong, maar blonde, brildragende jongemannen hebben meestal totaal niet mijn interesse. Niet vanwege de bril, maar de combinatie. Had hij donker haar gehad, een stoppelbaardje en een bril was het een heel ander verhaal geweest.

Uiterlijk

Mijn neiging zijn nek te zoenen heeft dus niets met zijn uiterlijk te maken. Het roept een soort van beschermende gevoelens op. Zelfs misschien iets van moedergevoelens. Ik ga verzitten en schuif op mijn stoel. Niet doen, niet doen, denk ik bij mezelf. Vroeger kon je er misschien nog mee wegkomen maar nu niet meer.

Volwassen

Ik moet me inmiddels zeker als volwassene gedragen. Dus kan ik niet meer zomaar een vreemde kussen. Daarbij kan het tegenwoordig al sowieso niet meer, al was ik jonger dan de man voor me. Het zou direct geplaatst worden onder grensoverschrijdend gedrag. En wat moet ik daar dan weer mee.

Gemakkelijk

De tijden zijn er niet gemakkelijker op geworden. En grenzen zijn veel strenger, terwijl ik eigenlijk liever van alle grenzen af zou willen. Als dat eens zou kunnen, dat we met z’n allen precies wisten wat we wel en wat we niet konden doen zodat we een ander niet (per ongeluk) pijn doen. Even denk ik nog: wat voor pijn zou een kus kunnen doen? Maar ik hou me in. En achteraf heb ik daar geen spijt van.