Een onvergetenlijke date, die hebben we allemaal wel. Onvergetenlijk, omdat het zo leuk, shocking, saai, gek of grappig was. Die van mij valt in de categorie shocking.

Het was koninginnenacht 2004 of 5, dat weet ik niet meer. Het is in elk geval al een tijd geleden, maar het was echt mijn meest onvergetenlijke date ooit. Deze doet het ook altijd goed op verjaardagen!

Het was dus koninginnenacht en ik ging met een collegaatje de stad in. Ik zat, zoals gewoonlijk, weer in tijdnood, dus voor ik de stad in ging, at ik een maaltijdesalade van de Albert Heijn. Eentje met garnalen, dat weet ik nog goed, want die garnalen spelen een grote bijrol in dit verhaal.

Foute garnaal

We hadden afgesproken in het Proeflokaal. Toen ik daar aankwam, zat zij er al. Om haar heen stond een groep mensen die ik niet kende, maar ik sloot vrolijk aan. Ja, doe mij maar een biertje, want wijn drink ik niet tijdens dit soort evenementen. Ik kletste hier en daar wat en ik dronk mijn tweede biertje. Opeens werd ik duizelig, voelde ik het bloed uit mijn hoofd trekken en proefde ik garnalen. Gelukkig was de toilet niet ver. Toen ik met een wit en bezweet hoofd uit het toilethokje kwam, keek een vrouw mij meewarig aan. ‘Te veel gedronken’, las ik in haar ogen. Nou, echt niet! Mijn maag begon alweer op te spelen, dus er zat niets anders op dan richting huis te gaan. Ik was op de fiets de stad in gegaan, maar fietsen was nu echt geen optie meer. Ik belde een taxi, spuugde onderweg nog een keer uit het raampje en kroop thuis met een emmer naast het bed onder de wol. Dat was mijn koninginnenacht.

Na de meivakantie moest ik weer naar school en daar stond mijn collegaatje mij al op te wachten. Ik had namelijk een onuitwisbare indruk achtergelaten op één van haar vrienden. ‘Hoe dan?’ dacht ik. Ik kon me niet herinneren dat ik een leuke man had gezien. Wekenlang heb ik haar namens hem laten bedelen om een date, omdat ik er geen goed gevoel over had. Uiteindelijk, om er vanaf te zijn, zei ik ja.

Liefdesbaby

We zouden gaan eten bij de Thai. De dag voor onze date kreeg ik een sms (het was nog in de sms tijd): ‘Zal ik je komen halen?’ No way, dacht ik. Dan weet je meteen waar ik woon. Ik ging met de bus de stad in.

Een date is net een sollicitatiegesprek. Al na een paar seconden weet je of hij het is of niet. Hij was het niet. Toen had ik moeten weglopen, maar daarvoor ben ik te keurig. Ik bleef dus zitten om mij door het voor-, hoofd- en nagerecht te worstelen.

Het gebeurde tijdens het hoofdgerecht. Hij legde zijn bestek neer en hij keek me diep in de ogen. ‘Marielle, je bent een hele mooie vrouw. Ik weet zeker dat wij voorbestemd zijn voor elkaar.’ ‘Ach, dat kunnen we nog niet weten’, grapte ik.

‘Marielle, ik ga voor jou en je kinderen zorgen. We gaan ook een liefdesbaby maken, jij en ik!’ Hij keek er serieus bij. Ik stikte zowat in een hap eten dat in mijn keel blijf steken. Een enorme hoestbui was het gevolg. In werkelijkheid stikte ik niet in mijn eten, maar van de schrik en van het lachen. Een liefdesbaby maken?!

‘Laten we vooral niet zover vooruit kijken’, sputterde ik. Goed dat ik met de bus ben gegaan en me niet heb laten ophalen. Deze engerd moest zo min mogelijk over mij weten. Ik baalde nu al van de link naar mijn werk, want dat betekende dat hij meer over mij wist dan ik wilde.

Mijn profielfoto

‘Hoe laat is het?’ vroeg ik quasi onschuldig? ‘Oppas hè, ik kan niet eeuwig wegblijven.’ Hij pakte zijn telefoon, een moderne, met een klein fullcolor scherm. Ik had nog een Nokia. Het beeld klikte aan, zodat hij de tijd kon lezen. Mijn hart stond stil… Als screensaver lachte mij een bekend vrouwenhoofd toe. Mijn hoofd en om precies te zijn: mijn Hyves profielfoto!

Hij kleurde rood toen hij mijn reactie zag. Ik merkte het maar half op, want mijn hoofd draaide overuren: Hoe kwam ik zo snel mogelijk van hem af? ‘Ik ga’, zei ik. ‘Oppas hè!’ Hij stond ook snel op, legde geld op tafel en rende achter mij aan. Ik was liever alleen naar de bus gelopen, maar hij stond erop me naar de bushalte te brengen. Koortsachtig dacht ik na: hij mocht absoluut niet weten waar ik woonde. Daarom besloot ik in de verkeerde bus te stappen en ergens over te stappen.

Het werd een hele onderneming om thuis te komen, maar ik had het er graag voor over. In de bus smste ik hem dat hij toch echt een andere vrouw moest gaan zoeken om een liefdesbaby mee te maken. Thuis aangekomen piepte mijn telefoon: hij wist zeker dat ik de ware was en als ik dat niet wilde begrijpen, dan zou hij van de brug springen. Hij stond al op de brug. Ik gokte erop dat blaffende honden niet bijten en dat hij niet echt zou springen. Daarom smste ik terug, dat hij voor het springen eerst even zijn mooie telefoon op de kant moest leggen, want die was vast niet waterdicht!

Heb jij ook een date gehad die je met ons wilt delen? Mail dan naar redactiesophiamagazine@gmail.com. 

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!