De filosofie van de heuvel – Ilja Leonard Pfeijffer

Sinds Ilja het boek ‘De filosofie van de heuvel’ heeft uitgegeven heeft hij nog veel meer meesterwerken geschreven. Allen zeer de moeite waard. Toch was ik verguld met dit werk. Misschien omdat ik mezelf er zo in herken. Het boek gaat, zoals de titel al verklapt, over hoe wij de heuvels in ons leven nemen.

Letterlijk

Ilja had een relatie met een Russische vrouw die graag onverwachte ‘toevalligheden’ ontmoette in haar leven. Zo sprak zij, na de nodige alcoholische consumpties in de kroeg, af met Ilja om de volgende dag naar Rome te vertrekken.  En wel op de fiets. Dat Ilja geen fiets bezat was een bijkomstigheid die snel opgelost kon worden.

Fiets

Hij kocht een hele oude Batavus racefiets en liet die opknappen. Alles bij elkaar kostte het hem 90 gulden. Hij zou wel zien hoever dit beestje hem zou brengen op weg naar Rome. Er bestond geen twijfel, ze vertrokken die middag rond een uur of 4 naar het zuiden. Een route hadden ze niet in het hoofd. Zolang ze maar richting Italië zouden fietsen kwam alles wel goed.

Humor

Met zijn heerlijk droge humor beschrijft hij de reis, die zonder enige training vooraf, niet altijd vlekkeloos verloopt. Maar, en hier komt voor mij het interessante gedeelte van het boek, zijn Aikido training helpt hem door de zwaarste stormen heen. Ai(harmonie)-ki(energie)-do(de weg). Letterlijk en figuurlijk sloeg hij de harmonieuze weg in gesteund en geleid door zijn energie. Boos worden had geen zin, chagrijnig ook niet.

Doel

Het doel van de reis is namelijk niet belangrijk. De reis op zich is waar het allemaal om gaat. Als Ilja dan de Taoïstische spreuk aanhaalt die bij mij in de woonkamer op de deur hangt: ‘the journey is the reward’, weet ik precies wat hij bedoelt. Dat dit zo eenvoudig is als het lijkt wordt zelfs door Aikidomeesters weleens vergeten. En zo raak je soms van je weg af en moet je een omweggetje maken om weer bij je zelf uit te komen.

Knap

Ik vind het altijd ontzettend knap dat mensen hun trainingen zo verwoorden dat het heel simpel is te begrijpen. Ook roep ik steeds; ‘Ahhh, ja natuurlijk,’ wanneer ik de tekst lees. Mijn goede vriend en Aikido meester Tom Crum kan dit ook als geen ander. Vol humor en in eenvoudige taal leren ze ons dat het leven helemaal niet zo moeilijk is als wij vaak geloven. Integendeel. Alles is een spel. Of een fietstocht.

Trots

Wanneer ze eindelijk in Rome aankomen zijn ze in eerste instantie trots dat ze het doel hebben behaald. We leven nu eenmaal van doel tot doel. Om er vervolgens achter te komen dat het eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is als ze hadden gedacht. Een soort anti-climax volgt. Ze hadden liever al eerder onderweg gestopt, in hun geliefde Genua, de stad die ze niet wilden verlaten en hebben gemist sinds ze het verlieten.

Anders

Om maar aan te geven dat je werkelijke doel vaak, zo niet altijd, anders is dan het doel dat je in eerste instantie voor ogen had. En precies daar ligt de uitdaging en de reden van ons bestaan, naar mijn bescheiden mening. Een doel hebben in je leven is prima, als je maar onderweg naar dat doel niet vergeet dat de reis ernaar toe het allerbelangrijkste is en altijd het doel voorbijstreeft.