Familiebanden

Gelukkig ben ik een van de (hoop ik) velen die een supergezellige familie heeft. Ik heb een fantastische jeugd gehad en dat komt vooral door mijn ouders. Want verdere familie zagen we weinig. Terwijl er zoveel tantes en ooms waren. Maar de familiebanden waren los.

Laatste jaren

Pas de laatste jaren besef ik wat een leuke familie ik heb (gehad). Ik ben er onlangs achter gekomen dat ik afstam van de Roma Zigeuners. Ik ben er trots op, ook al weet ik dat er een hoop rottigheid is uitgehaald door mijn voorouders. En mede dankzij mijn zus en zwager heb ik nu ook een hele gezellige familie. Mijn zus heeft drie kinderen en mijn zwager heeft er vier. Ze zijn dus nu een soort familie Von Trapp, van The Sound of Music. Want al die zeven kinderen hebben een partner, en sommigen hebben zelf kinderen.

Gezin

Het gezin van vroeger is uitgebreid. Zelf heb ik geen kinderen, dus ik geniet van mijn neefjes en nichtjes. En van de goed keuzes die zij hebben gemaakt in hun partners. Ook van hun kinderen kan ik enorm genieten. Ik merk dat een ‘oma-band’ alleen een naam is. Want ik mag ook ‘oma’ zijn en ik ben dol en vreselijk trots op de kleinkinderen.

Ruzies

Daarom doet het me pijn als ik hoor over familieruzies. Mensen die elkaar niet meer zien. Zoons of dochters die hun bejaarde vader of moeder niet meer bezoeken. Of broers en zussen die elkaar niet meer zien of spreken. En als het dan ineens afgelopen is, is er bijna altijd spijt.

Het kan niet meer

Dan kan het niet meer. Ook al wil je nog zo graag. Nu ben ik een sterk gelover in het leven na de dood. Maar soms vraag ik me dingen af, als: ‘Blijven familiebanden bestaan?’ Dat mijn overleden vader nog regelmatig ‘langs’ komt, vind ik fantastisch en niet eens zo verwonderlijk. We hadden het immers afgesproken de laatste keer dat ik hem sprak. Ik hoor nu ook nog zijn stem en voel zijn nabijheid. Maar hoe is dit voor hem?

Lachen en gelukkig zijn

Hij ‘zegt’ me dat hij gelukkig is, nu. Hij heeft geen pijn meer en heeft het prima naar z’n zin. De laatste jaren op aarde waren voor hem niet zo leuk. Hij had weinig reden tot lachen. Het grappige en fijne is nu, dat als we ‘contact’ hebben, ik hem alleen maar zie en hoor lachen. Dat maakt mij gelukkig.

Familiebanden

Maar hoe zit het dan met zijn band met ons? Hoe ervaart hij nu zijn ‘vaderschap’, het opa- en opi- zijn? Heeft hij nog gevoelens voor zijn vrouw en de familie waar hij altijd zo ontzettend trots en gelukkig mee was? Hij was de spil, het midden, de ‘patriarch’ van de familie. Juist omdat hij altijd zo rustig en lief was, hadden we dat toen nog niet eens zo in de gaten. Pas toen hij wegging, realiseerden we ons hoe zijn aanwezigheid en zijn wijze woorden ons allen altijd beïnvloed hebben.

Missen

En hoe ontzettend we hem allemaal missen. Ook al kan ik nog met hem praten. En ook al voel ik soms zijn arm om mijn schouder. Ik zou zo graag nog even mijn hoofd op zijn borst leggen om zijn hartslagen te tellen. Iets wat ik als peuter deed en dat ik nooit heb afgeleerd. Tot het allerlaatste moment toe. Totdat ik geen hartslag meer voelde of hoorde.

Weg

Hij is niet weg. En ik weet zeker dat we elkaar weer tegenkomen, ooit. Ik hoop dat hij zich mij dan kan herinneren. Ik hoop dat hij trots op me zal zijn. En ik hoop hem dan weer even heel dicht tegen me aan te houden. Als vader en dochter. Maar of dat zo is, en hoe dat gaat, daar zal ik op moet wachten. En daar kan ik tevreden mee zijn.