Fijn om oud te zijn

Fijn om oud te zijn is een zin die je niet vaak hoort. Het gevoel erachter is helaas ook niet altijd waar. Ik ken weinig ouderen die het fijn vinden om oud te zijn. Maar er zijn er een paar die als voorbeeld dienen. Ik wil ze graag even voorstellen.

Edie en Earl

Earl is helaas overleden op 101-jarige leeftijd. Maar tot het allerlaatste moment heeft hij genoten van het leven. Zijn vrouw Edie, inmiddels ook dik over de 100 jaar, kende hij van jongs-af-aan. Ze trouwden en kregen 4 kinderen. Ik leerde ze kennen in Aspen en woonde later bij ze in. Ze waren als grootouders voor me. Een voorbeeld van hoe je op prachtige wijze oud kan worden.

Genieten

Ondanks dat zij ook tegenslagen kenden in hun leven, wie niet, leerden ze vooral te genieten. In de winter gingen ze skiën, totdat knieën en heupen het niet meer deden. Ze waren toen ver in de 80. Toch gingen ze trouw drie keer in de week naar de sportclub, tot hun dood. Ik mocht een keer mee. Ze werden beiden op de iets gehesen, trapten een paar rondjes en vonden het welletjes. Tijd voor lunch bij de Red Lobster aan de overkant.

Werk

Ze werkten allebei tot hun 80ste. Met veel plezier overigens, maar rustig aan. Ze vonden het toen tijd om te stoppen. Het was tijd voor andere dingen. Zoals dansles. Edie had altijd graag willen leren dansen, maar het was er tot dan toe niet van gekomen. Dus voor haar 80ste verjaardag hebben ze zich ingeschreven bij een dansschool. Ze gingen heel regelmatig naar sportwedstrijden, met vakantie, ergens lekker eten. Ze vonden genieten belangrijker dan geld. Iedere dag om half 6, niet om vijf voor- of vijf over half 6, nee precies om half 6, nam hij een glas rode wijn en zij een gin met drie olijven. Ze zetten een muziekje op en dansten dicht tegen elkaar aan.

Mevrouw onderweg

Jarenlang reed ik van mijn huis naar werk en aan het eind van de dag weer van werk naar huis. Jarenlang kwam ik om de dag een mevrouw tegen die met haar rollator de andere kant opging. Na een paar weken sprak ik haar aan. ‘Wat geweldig dat u dat iedere dag wandelt.’ ‘Och ja’ zegt ze, ‘mijn man is een aantal jaren geleden overleden en nu zit ik in m’n uppie in dat grote stille huis. Dus besloot ik om op tijd op te staan en iedere dag mijn boodschappen in de stad te doen. Zo wandel ik 6 kilometer heen en doe ik mijn boodschappen. Dan ga ik koffie drinken bij de Hema, waar ik inmiddels al veel leuke mensen heb ontmoet. En aan het eind van de middag wandel ik op m’n gemakje weer terug. Onderweg kan ik even uitrusten op mijn stoeltje (op de rollator) en naar de koeien kijken. En dan stiefel ik weer door. Als ik dan thuiskom om een uur of 5, dan doe ik even een slaapje en daarna ga ik mijn eten koken. Ik heb een voldaan gevoel.

IJs

Vanmorgen kijk ik van mijn balkon naar beneden. Ik woon boven een ijssalon. Ik zie een meneer van dik in de 80, wellicht al 90, op een stoeltje genieten van zijn ijsje. Hij bibbert zo dat het ijs van zijn lepeltje glijdt, weer terug in het bakje. Hij zit alleen. Mijn keel zit dicht en ik schiet vol. Er komt een jonge moeder aan een ander tafeltje zitten. Ze heeft een blond kindje bij zich, die gelijk begint te brabbelen tegen de oude meneer. Ze straalt en hij straalt mee. Deze meneer heeft misschien een grote drempel moeten overwinnen om de (moeilijke) stappen te zetten richting ijssalon. Maar wat is dat hem goed bevallen. Hij heeft genoten van zijn ijsje en van de reuring om hem heen. Ik hoop dat hij ook een voldaan gevoel heeft over zijn dag.

Sleutelwoord

Het sleutelwoord is allereerst natuurlijk gezondheid. Zolang je gezond bent is het best heel fijn om oud te zijn. En ook al zijn bovenstaande mensen geen van allen meer goed ter been, hebben ze al vele operaties achter de rug, ze zijn er nog. En ze blijven niet op de bank zitten om triest voor zich uit te kijken, met alleen de tv als gezelschap. Ze gaan eropuit. Ook al kost het moeite. Niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk. Ze zijn mijn voorbeeld.