Sommige gebeurtenissen in je leven zetten alles op zijn kop. Zowel letterlijk als figuurlijk. In mijn leven, en dat van mijn familie, was dat het overlijden van mijn neefje Rody (oudste zoon van één van mijn zusjes). Mijn vader schreef er een boek over met als titel ‘Hé, Oop!’ Over hoe wij als familie letterlijk door een hel gingen en hoe het ons niet uit elkaar heeft gedreven. Het boek is ook een eerbetoon aan onze Rody, een onvergetelijke en bijzondere jongen die wij voor altijd in ons hart met ons meedragen.

Hoe een zwarte dag inktzwart werd

19 maart 2009, het was op de kop af vijf jaar geleden dat mijn schoonvader overleed. Na het avondeten liepen Fred (mijn man) en ik op het kerkhof om een bloemetje bij zijn vader neer te zetten. Het was overigens niet alleen de sterfdag van mijn schoonvader, het was ook de dag waarop een van onze nichtjes (dochter van mijn oudste schoonzus) elf jaar werd.

We waren nog geen tien meter voorbij de ingang van het kerkhof toen mijn telefoon ging. Het was mijn vader. Ik zou normaal gesproken niet eens mijn telefoon hebben opgenomen, maar ik had ‘s middags een ‘onbestendig gevoel’ en nam toch maar op. ‘Pap, kan ik je straks even terugbellen?’ Mijn vader zei alleen: ‘Geef me Fred!’ en iets in mij zei me dat het om iets ernstigs ging. In een split second schoten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Het meest logische was dat mijn oma of een van mijn opa’s was overleden. Toch?

Niets bleek minder waar. Het ging om mijn neefje. Mijn neefje Rody was overleden. Nog maar elf jaar oud. Ons leven stond stil… Alle andere dingen in de wereld gingen door. Heel bizar om te merken.

Veel mensen dachten te begrijpen. Vanuit hun hart. Met de beste bedoelingen. Maar niemand kan het begrijpen, niemand kan zich in een dergelijke situatie verplaatsen. Tot je het meemaakt. Dat zou ik mijn ergste vijand nog niet gunnen. Dus kun je niemand ‘het niet begrijpen’ kwalijk nemen.

Het schrijven van dit artikel is voor mij een manier om te uiten hoe buitengewoon dankbaar ik ben dat mijn familie (mijn man, ouders, zusjes, zwager, neefje) deze heftige gebeurtenis heeft weten te doorstaan. Met vallen en opstaan. Ieder op zijn/haar eigen manier en in zijn/haar eigen tempo. Soms alleen, soms samen. Met maar één gemene deler: de diepe liefde voor Rody… En de wetenschap dat tijd niet alle wonden heelt. Deze niet…

Het boek ‘Hé, Oop!’

Mijn vader heeft uiteindelijk eind 2012 een boek uitgebracht over het leven van Rody en over alles waar je mee hebt te dealen als er iets zo onverwachts en heftigs in je leven gebeurt. Dat is al een aantal jaren geleden, maar het boek is nog steeds verkrijgbaar en een deel van de opbrengst van het boek komt ten goede aan de KNRM (Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij).

Dit is wat er op de achterflap van het boek staat geschreven:

Op 19 maart 2009 rijdt een touringcar van verkeersplein de Berenkuil in Utrecht richting Zeist. Hij heeft haast en negeert bij de stoplichten ter hoogte van de Archimedeslaan de waarschuwingsborden vanwege wegwerkzaamheden, die oproepen tot een snelheid van 50 kilometer per uur.

Op diezelfde dag wil de 11-jarige Rody oversteken om zijn fiets op te halen. Hij wacht tot het stoplicht groen is…

Als hij wordt geschept door de touringcar die met 75 kilometer per uur door rood licht rijdt, komt de familie van Rody in een mallemolen terecht.

Opa, Dolf Kampman, doet in een openhartig en hartverscheurend verhaal verslag van deze gebeurtenis. Hé Oop! gaat over verdriet, geluk, onrechtvaardigheid, onvoorwaardelijk houden van, en een oprecht geloof in de Nederlandse rechtspraak.

Monique Mik-Kampman

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!