IJdelheid

Het is zaterdagochtend en ik loop door de stad op weg naar de supermarkt. Ik heb er een beetje rekening mee gehouden dat ik weleens bekenden tegen kan komen, dus ijdelheid speelde een rol vanochtend. In mijn hoofd ben ik al bezig met de routeplanner. Eerst glas en papier in de daarvoor bestemde bakken gooien. Dan de vuilniszak, dan naar Appie en dan naar de Hema. Ook moet ik nog even naar de Bruna en Blokker. Wat is handig, waar kom ik eerst langs? Als ik nu eerst hierheen en dan daarheen dan kom ik ondertussen over de markt.

Bekenden

Ik ben zo druk bezig in mijn hoofd dat ik ze bijna voorbij loop. Bekenden. Ze zitten op het terras te genieten van de vroege lentezon en een kop cappuccino. ‘Hee, Ellen!’ Huh? Wat? Ooohhh, wat leuk! Het eerste wat ik denk is dat ik (misschien uit een soort voorgevoel) blij ben dat ik, voordat ik de deur uit rende nog even in de spiegel keek en terug ben gehold naar de badkamer. Het resulteerde in een uitroep van de bekenden dat ze me een tijd niet hadden gezien en ik steeds jonger lijk wanneer ze me weer eens tegenkomen.

Compliment

Kijk, die dure Estee Lauder producten hebben dus toch zin, denk ik blij. En mijn (veel te dure) suede jas met (nog duurdere) suede laarsjes in dezelfde kleur als de jas, ook. Dat ik nu zelfs de tijd nam om mijn ogen op te maken en mijn haar te krullen zal ook wel helpen. Helpen met wat eigenlijk? Dat bekenden mij een compliment geven over mijn uiterlijk? Altijd leuk maar ik geef hier lang zoveel niet meer om als toen ik jonger was. Toch was ik verrast met hoe goed het me deed. Ik liep even later vol zelfvertrouwen en een grote glimlach verder.

Grijs

Ik was al heel jong grijs. Ik heb vaak gehoord van mijn omgeving dat ik het gewoon uit moet laten groeien. Ik heb namelijk mooi wit/grijs haar. Een aantal jaren geleden vond ik het inderdaad teveel moeite om iedere maand mijn haar te laten verven. Drie jaar lang ben ik grijs geweest. En drie jaar lang heb ik mezelf niet herkend in de spiegel. Als ik onverwacht mijn spiegelbeeld zag in een ruit of waar ook, dacht ik: ‘Wie is dat?’ Het moet wennen, zei iedereen. En het staat je geweldig.

Lang en donker

Mijn haar is al weer enkele jaren lang en donker. Ik draag het vaak in een hoge staart of opgestoken. Ik ben blij dat ik mezelf weer terug heb. Dat ben ik daar in die spiegel. Is dat ijdelheid? Vast een beetje, maar vooral is het een herkenning van mijzelf. Want het is heel onrustig als je je spiegelbeeld kwijtraakt. Misschien dat ik daarom soms een momentje neem om mijzelf te bekijken in de spiegel. Dit ben ik. Zo zie ik eruit. Met een nieuw rimpeltje hier en daar. Ik zie er anders uit dan tien jaar geleden, toch ben ik dezelfde Ellen. Of reflecteert mijn spiegelbeeld mijn innerlijk? Ben ik ook daar veranderd? Zitten er ook een paar rimpeltjes meer van binnen?

Ouder

Ik bekijk foto’s van mezelf van 10, 20, 30 jaar geleden. Wat een jong koppie! Was ik toen mooier, knapper? Ik was zeker gladder, maar ik kan niet zeggen dat mijn uiterlijk van toen me meer aanstaat dan het uiterlijk van nu. Maar uiterlijk is toch helemaal niet belangrijk? Ja en nee. Natuurlijk is je innerlijk veel belangrijker. Maar je uiterlijk kan een hoop zeggen over hoe en wie je bent van binnen. Dus was ik blij dat ik die zaterdagochtend wat meer moeite had genomen. Zodat die bekenden zagen dat ik blij en gelukkig ben en vooral dat ik me daarvan bewust ben.