Wij hebben onze kinderen in de watten gelegd, we hebben aan hen bijna alles gegeven wat ze nodig hadden, we hebben ze verre oorden laten zien, blijvende herinneringen bezorgd en andere culturen getoond. Ze wonen nu zelfs in woningen, die wij voor hen hebben gekocht. Soms knaagt het, twijfelen we. Hebben wij ze niet het gevecht ontzegd dat met opgroeien en volwassen worden gepaard gaat?

Achtergrond

Ik ben opgegroeid in wat je zou kunnen definiëren als een typisch arbeidersgezin. Mijn vader is van melkrijder uiteindelijk opgeklommen tot chef Expeditie bij de Domo, maar dat is niet van een leien dakje gegaan. Mijn moeder was vooral huisvrouw en kluste wat bij als vakkenvuller bij een supermarkt en als thuishulp.

Als ik op hun levens terugkijk, heeft het vooral mijn vader tegengezeten. Zwakke gezondheid en geestelijk niet helemaal in balans. Misschien onbewust als compensatie, heeft hij zich zijn hele leven ingezet voor de kerk. Hij was een spil in de kerkgemeenschappen waarvan hij deel heeft uitgemaakt.

Ze hebben hun struggles for life keurig voor mij verborgen willen houden, want ja: ‘Daar sprak je niet over.’ Maar gevoeld heb ik het wel. De verhalen die mijn moeder nu in toenemende mate verteld over die tijd, kan ik heel goed plaatsen.

Onzichtbare belemmeringen

Mijn ouders hebben mij niet expliciet gestimuleerd om mijn talenten te gebruiken. Dat wilde ik vooral zelf. De toen nog onzichtbare beklemming van de christelijke omgeving heeft mij nog jaren belast met een stemmetje, die mij vooral weerhield buiten mijn kaders te treden. De geringe affectie in onze familie, heeft mij nog tot ver in mijn volwassen leven belemmerd in het verbinden met andere mensen.

Het is mij gelukt om me hiervan los te maken. Na ook jaren mijn steentje te hebben bijgedragen aan het kerkelijk leven, heb ik tien jaar geleden de kerk en korte tijd later ook het geloof vaarwel gezegd. Een leergang bij de Baak heeft mij in laten zien dat affectie niet synoniem is aan het verlangen naar seks. Het was het begin van een weg naar het maken van waardevolle verbindingen met mijn omgeving. Na 25 jaar werken voor een baas, heb ik een jaar geleden besloten de interim wereld in te gaan.

Open grenzen

De ontwikkelingen die ik hierboven beschrijf gaan bijna parallel aan mijn (en gelukkig onze) keuze om onze kinderen in toenemende mate niets in de weg te leggen.

Natuurlijk hebben wij ook grenzen gesteld. Maar daar waar een kennis een kinderlokker verzon om haar kinderen toch vooral in het zicht te houden, hebben wij getracht onze kinderen te wapenen en tegelijk getracht te accepteren dat het leven vol met onzichtbare gevaren is.

Zeker waren wij het ook vaak oneens met de keuzes die onze kinderen maakten. Voor een econoom is het lastig als jouw dochter dat prachtige vak laat vallen. Een avond FIFA spelen in plaats van huiswerk te maken, waardoor dat vooral dan ’s nachts gebeurde, heeft meer dan eens tot een woordenwisseling geleid.

Vanzelfsprekend hebben onze kinderen moeten accepteren dat niet alles lukte. Gebrek aan balgevoel stond een gelukkige korfbalcarrière in de weg. Gebrek aan handelingssnelheid maakte, dat de voetbalcarrière gepaard is gegaan met pesterijen. Knokken hebben onze kinderen wel geleerd. Een plaats verwerven in de maatschappij zal je toch echt zelf moeten doen, dat besef lijkt terdege aanwezig.

Kinderen in de watten leggen

Maar ik heb het goed, waarom zou je dan een omgeving willen creëren met onnatuurlijke belemmeringen? Waarom zou je kinderen allerlei kunstmatige hindernissen moeten laten overwinnen? Kinderen voelen die fake-hordes feilloos aan, zullen zich daartegen gaan verzetten. De relatie met je kinderen op deze wijze op het spel zetten is onnodig.

Bovendien, ook al leg je jouw kinderen niets in de weg, de tegenslagen zullen zich toch wel aandienen. De eerdere voorbeelden illustreren dit. Het leert ze op een natuurlijke wijze dat knokken bij het leven hoort.

Het voelt daarom heel natuurlijk aan dat wij onze kinderen in de watten leggen, dat we het goede leven aan ze proberen door te geven, dat we aan hen een wereld tonen voorbij de grenzen die we als mensheid geneigd zijn te stellen.

Johan de Boer
MaRuM Interim Management & Consultancy

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin