Toen ik een aantal jaren geleden in aanraking kwam met chakra’s was ik echt compleet blanco op het gebied van spiritualiteit. Ik had er wel een oordeel over. Het had voor mij de nasmaak van (foute) religie en de bijsmaak van iets zweverigs. Maar nadat ik bijna veertig jaar, vastzittend in diverse patronen, op deze aarde had rondgelopen, wist ik zeker dat ik het niet meer diende te zoeken in hetzelfde kringetje waarin ik al jarenlang liep.

Heel toevallig – of niet – kwam de chakraleer tijdens een retraite op mij pad. Ik weet nog dat ik vooraf met bijna niemand deelde, wat ik precies ging doen. Allereerst omdat ik het niet echt wist (ik had wel eens van chakra’s gehoord, maar verder ging mijn kennis niet). Daarnaast merkte ik ook dat ik het moeilijk vond om dit te delen. Ondanks dat ik met open blik deze retraite ging doen, zat ik tegelijkertijd vol met oordelen over die chakra’s en over mensen die zich met chakra’s bezighielden. Ik verwachtte alleen maar geitenwollensokkenbreiers tegen te komen. Waarom dan toch die retraite? Veel in mij is een tegenstelling, want ik ben net zozeer nieuwsgierig als vastgeroest, tegelijkertijd een hippie en enorm conservatief.

Drie open ogen

Wat er tijdens die retraite gebeurde, was het volgende. Ik, bij wie de bloedsomloop al zo’n veertig jaar niet verder dan het hoofd kwam, begon ineens mijn hele lijf te voelen. Mijn ogen gingen letterlijk open. Alle drie. Wat namelijk zo mooi voor mij was aan de chakraleer, was dat alles ook zo begrijpelijk was. Hè heerlijk, eindelijk mocht ik begrijpen met mijn hoofd wat mijn lichaam mij al zo lang vertelde. Ik was al jarenlang enorm gevoelig. Ik voelde van alles dat ik niet kon bevatten. Ik voelde stemmingen als ik een ruimte binnenliep. Ik doorzag leugentjes. Ik las de blanco stukjes tussen de zinnen. Ik kon altijd precies bij een ander de vinger op de pijnlijke plek leggen. Maar waarom, dat wist ik niet.

Het fysieke stukje in de leer maakte de dingen begrijpelijk voor mij. Er liggen zeven hoofdchakra’s langs onze ruggengraat in ons lijf. Het begint onderaan bij je stuitje en het eindigt nét boven je kruin. Deze hoofdchakra’s zijn verbonden met verschillende levensthema’s. Ook liggen deze chakra’s ter hoogte van diverse zeer belangrijke zenuwknopen in ons lijf. Deze chakra’s zijn niet alleen met verschillende organen verbonden, maar ook met diverse hormoonklieren (en hoezeer hormonen van invloed zijn op ons lijf en onze stemmingen, daar weten wij vrouwen alles van). Alles werkt daarin samen.

De chakra’s en ik

Zo leerde ik tijdens deze retraite dat het thema zelfvertrouwen (hm, daar had ik niet zo heel veel van) verbonden was met het eerste chakra. Dat de ontwikkeling van dit chakra beïnvloed kan worden door hoe veilig het was in je vroegste jeugd bijvoorbeeld. Dat het fysiek verbonden is met je benen, voeten, botten en onderrug. Daar had ik jarenlang klachten aan, besefte ik.

Het tweede chakra is onder andere verbonden met het thema seksualiteit, met onverwerkt kinds verdriet. Was het toeval dat mijn baarmoeder verwijderd was? Dat ik al jarenlang keelontsteking had iedere keer als ik ongesteld werd? Dat ook mijn amandelen maar verwijderd waren? De keel staat fysiek in verbinding met het vijfde chakra, dat ook verbonden is met je kindstukjes, je innerlijk kind. Met het letterlijk jouw innerlijk kind een stem geven. Dat kind in mij zweeg al jarenlang over een groot geheim.

Ik leerde dat het zesde chakra (dat ook het derde oog wordt genoemd), vooral verbonden is met het zien van patronen, je dromen, je inlevingsvermogen, met het letterlijke zien, maar vooral het dóórzien. Ook met hoofdpijn, als dit chakra te actief is. Was dat derde oog bij mij dan zó ver geopend?

Het zevende chakra staat in verband met je intuïtie, het aanvoelen van stemmingen, het oppikken van emoties. Wauw, kan dat ook dan wat meer gesloten worden, alsjeblieft?

Nee, dacht ik. Zo simpel kan het niet zijn en ik wilde er ook niet aan. Het was te ver van mijn bed. Te niet gangbaar, zo anders dan mijn leven als juridisch secretaresse op een advocatenkantoor. Mijn heerlijke innerlijke criticus nam het over. En toch… Tranen van herkenning en hoe meer de week vorderde, hoe duidelijker het voor mij werd: dit is mijn toekomst. Hier ligt mijn heling, hier kan zelfs ik als enorme rationalist iets mee. Tegelijkertijd werd ik overspoeld door angst en oordeel. Hoe kan ik dit ooit met mijn omgeving delen?

Met beide benen op de grond blijven staan

Dat laatste was ook niet zo gemakkelijk. Soms word ik er nog op afgerekend. Mensen die mij dierbaar zijn vertellen mij dat ik veranderd ben ‘sinds ik spiritueel ben geworden’ (wat dat dan ook mag betekenen). Zit ik elke dag uren te mediteren op een meditatiekussentje? Nee. Wil ik iedereen constant bekeren tot het chakrageloof? Nee, zeker niet. Is spiritualiteit vooral alle werkelijkheid loslaten en maar mijmeren op verlichting? Nee, voor mij niet. Voor mij is spiritualiteit vooral met beide benen op de grond blijven staan. Je niet laten wegvagen door alle emoties en oordelen die er door je heen kunnen spoelen. Het is voor mij nieuwsgierig op pad gaan en durven te voelen en te doorleven wat je te voelen en te doorleven hebt. Echt kiezen voor jezelf en geen blad meer voor de mond nemen. Eigenlijk zou ik willen zeggen dat spiritualiteit voor mij de beleving is van je lichaam en geest. Je innerlijke ontdekken. Te luisteren naar wat je lijf en hart je te vertellen hebben en je beslissingen niet alleen met je hoofd maken. Soms mediteer ik daarbij. Soms zittend op een meditatiekussentje, soms wandelend en soms sportend. Alle aandacht die naar binnen is gericht, is meditatie en die zit voor mij vooral dus niet in de uiterlijke vorm daarvan.

Hoe dan ook, ik was geïntrigeerd. Ik wilde er alleen maar nóg meer van weten en ik ben heel spontaan gestart met de opleiding tot chakratherapeute en ik heb daarna mijn eigen praktijk geopend in Zuid-Limburg. De plek waar spiritualiteit nog echt verbonden lijkt te zijn met het rooms-katholieke geloof. Niet de makkelijkste plek om een andere ‘leer’ te verkondigen dus. Het eerste wat ik zeg als er een nieuwe cliënt bij mij komt, is dat men niets hoeft te geloven van wat ik zeg (en dat is oprecht zo), maar dat ik heel graag met hen deel wat ik zie. Er zijn zoveel mensen die alleen maar in hun hoofd zitten en die zelden luisteren naar hun lijf. Het voelt alsof ik iets heb bij te dragen hierin.

Mijn gele chakrakleur

Ik vecht echter ook tegen vooroordelen, die ik zelf ook eens had. Nee, misschien nog steeds wel heb. Het wordt tijd om kleur te bekennen, ook in mijn coachingspraktijk. Elk chakra is ook verbonden met een kleur. Ik kies rood voor zelfvertrouwen, om te gaan staan voor wie ik ben en waar ik in geloof. Ik kies oranje om te gaan genieten van dat wat ik doe, ik kies geel voor doorzettingsvermogen en ik kies groen voor mildheid richting mijzelf. Ik kies blauw voor het laten horen van mijn stem, ik kies indigo voor het doorzien van mijn eigen valkuil en ik kies violet voor verbinding, verbinding met hen die ik wil bereiken en die zich met mij verbonden willen voelen in hun hulpvraag.

Vandaag zie ik een testje op Facebook: Welke kleur ben jij? Ik zie het bij verschillende mensen terugkomen die het trots plaatsen op hun profiel. ‘Ik ben groen, wat ben jij?’ ‘Ik ben rood, wat ben jij?’ Zelfs mensen die niets hebben met spiritualiteit of chakra’s. Ik klik erop, beantwoord de vragen die worden gesteld en ik lees mijn resultaten. Het is één-op-één een chakrakleur met alle elementen en levensthema’s die daarbij horen. De chakrawijsheid verspreid door Facebook. Nu klakkeloos geaccepteerd én geroemd door velen. Ik glimlach van binnen.  Dit keer ben ik geel. Mijn innerlijk vuur brandt. Alles is mogelijk: ik ga ervoor.

Ans Houben
Beminzicht

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin