Landlijnen – Raynor Winn

Wat heb ik genoten van het laatste boek Landlijnen van Raynor Winn, een Engelse auteur die een aantal jaren geleden een heleboel narigheid te verwerken kreeg. Eerst waren zij en haar man Moth verwikkeld in een rechtszaak en moesten ze hun huis uit. Thuisloos kregen ze te horen dat Moth leed aan een zeldzame ziekte waarvan hij niet meer beter zou worden.

Wandelen

Totaal ontredderd deden ze het enige wat ze konden doen: Ze gingen lopen. Met een tent en een paar pond op zak liepen ze de kustlijn van Zuid Engeland, zie het boek: Het zoutpad. Als fervente natuurliefhebbers en wandelaars konden ze zich op deze manier voorbereiden op alles wat ze te wachten stond. Het bleek dat ze, door het lopen, een hoop narigheid los konden laten.

Niet eenvoudig

Natuurlijk was het niet zo eenvoudig als het klinkt. Moth had lichamelijke klachten en soms was het lopen zwaar. Maar ze redden het en hij voelde zich na de wandeling een stuk beter. En toen kwam covid. Verplicht thuis zitten dus. Raynor beschrijft hoe ze in eerste instantie haar eerste boek schreef voor haar man. Om hem te steunen in zijn herinneringen die hem steeds vaker in de steek lieten.

Publicatie

Nooit verwacht dat een uitgeverij er iets in zag om het boek uit te geven werd de introverte Raynor voor een wijds publiek gegooid. Aan de ene kant vond ze het geweldig, aan de andere kant moest ze leren omgaan met ‘publiek’. Haar boek werd een bestseller en het opende deuren die voorheen gesloten leken. Zo was er een meneer die een herenboerderij had gekocht op het platteland. Zijn vrouw en kinderen hadden echter geen zin om van de stad naar de ‘middle of nowhere’ te verhuizen. Hij vroeg aan Moth en Raynor of zij op zijn landgoed wilden passen.

Verwaarloosd

De uitgestrekte boomgaard en weilanden waren verwaarloosd. Ook het huis was niet bewoonbaar. Er stond ze dan ook een stevige klus te wachten. Maar vol goede moed begonnen ze aan het bewoonbaar maken van het stuk land voor alle vogels, insecten en dieren die er gebruik van wilden maken. Het was heel zwaar en hard werken. En Moth zijn gezondheid ging achteruit.

Ziek

Hij werd steeds zieker en kwam haast zijn bed niet meer uit. Op een middag kwam Raynor een wandelgids tegen over het hooggebergte in Schotland. Dit was een gedeelte waar Moth altijd van gedroomd had ooit te kunnen wandelen. Ze legde het boek op zijn nachtkastje. Bij het wakker worden smeet hij het boek door de kamer. Woest dat Raynor hem dit onder zijn neus had gelegd terwijl hij zo ziek was dat hij amper nog kon staan.

Hangen

Toch bleef de droom hangen. Natuurlijk kon hij dit nooit meer aan en natuurlijk zou hij nog geen 100 meter kunnen volhouden. Maar wat dan? Hier in bed wachten op de dood? Op een ochtend stond hij op, stofte hun oude tent en rugzakken af en met de gedachte dat hij het in ieder geval zou proberen gingen ze op pad.

Twijfels

Er waren vanaf dag 1 twijfels en schuldgevoelens bij Raynor. Hoe had ze hem zo kunnen opjutten terwijl het zo duidelijk was dat hij wel wilde maar niet kon. Ze moest hem letterlijk oprapen wanneer hij viel. Hoe zou dat gaan als ze in de hoge bergen waren waar ze een hele dag, of langer, geen mens zouden zien? Wat als Moth zo ziek zou worden dat hij zou overlijden onderweg? Liever onderweg dan in bed, was zijn gedachte.

Moed en kracht

Maar met een onmenselijke moed en kracht redden ze het. Langzaamaan ging Moth vooruit. Wat een inspiratie en wat een prachtig geschreven boek. Eerlijk en nietsontziend beschrijft Raynor hun weg door Schotland maar ook hun weg naar en met elkaar. Alle frustraties, de pijn en het verdriet, maar ook de triomfen. Ze spiegelt niets beter voor dan het is en zegt ook heel eerlijk dat wat voor Moth werkt heel persoonlijk is geweest. Het is geen wondermiddel voor andere mensen die met een afbrekende ziekte te kampen hebben. Maar duidelijk is wel dat wandelen heel veel gezonde invloed heeft op ons gestel. Lichamelijk en geestelijk.