Als je me op welk tijdstip in mijn leven had gezegd dat ik ooit in de bijstand terecht zou komen had ik de eerste zin herhaald. Ik in de bijstand? Liever dood, dan in de bijstand! Het klinkt zeer dramatisch, maar het voelde alsof het een serieuze overweging zou kunnen zijn. Ik zal me daar een beetje mijn hand ophouden en mijn eigen weg en eigen waarde verliezen. Dat nooit! Graag neem ik je de komende weken mee in mijn zoektocht naar mijn passie. Naar mijn droom. En ik kan alvast verklappen dat dromen, hoe vergezocht ook, uit kunnen komen. Met een stoot wilskracht, een nooit opgeven en ja, met hulp van UWV en de Regionale Sociale Dienst. Ik hoop dat mensen in een zelfde situatie, of mensen met een droom die maar geen werkelijkheid wil worden iets hebben aan mijn verhaal. Ik ben gek op feedback, dus reacties zijn meer dan welkom.

DROOM

Ik ben een ‘carrierevrouw’. Niet dat dat mijn droom was toen ik als kind de vraag kreeg wat ik later wilde worden. Ik wilde net als mijn vriendinnetjes eerst moeder worden, daarnaast misschien schooljuffrouw, stewardess, hippie, kraker ( ik groeide op in de jaren 60/70) of verpleegster. Dat laatste wisselde nog wel eens. Ik was een dromer en wilde de hele wereld zien en het liefst ook iedereen ontmoeten die op de aarde rondliep. Om niet te spreken over een buitenaards wezen of twee. Ik legde de lat hoog. Naarmate ik ouder werd zei de wereld om me heen dat deze droom een droom moest blijven. Het was onmogelijk de hele wereld te zien en als ik zou nadenken over hoeveel mensen er alleen al in Nederland rondliepen leek het een onmogelijke opgave die allemaal te leren kennen. Laat staan de rest van het universum. En hoe dacht ik dit allemaal te kunnen bekostigen?

DOORZETTEN

Nu ben ik buiten een dromer ook een enorme doorzetter met een flinke dosis eigenwijsheid. Ik wist natuurlijk wel heel diep van binnen dat ik waarschijnlijk niet iedere centimeter van de wereld met eigen ogen zou zien en dat ik niet iedereen tegen zou komen, maar ik kon het in ieder geval proberen. Wetenschappers vinden iedere keer nieuwe dingen uit en niemand, nooit iemand, neemt mij mijn dromen af.

WERK

Ik solliciteerde na mijn middelbare schooltijd bij een reisbureau en werd tot mijn grote vreugde aangenomen. Nu zou ik in ieder geval de wereld gaan zien. De werkelijkheid was anders. Ik was 18 en mijn collega’s waren allen boven de 30 met een bak ervaring. Zij gingen regelmatig naar verre oorden, terwijl ik koffie bleef zetten en offertes bleef uittypen. In 4-voud, want computers bestonden niet. Wat voelde ik me trots toen ik mijn eerste tickets mocht uitschrijven. Dat ging met de hand en was secuur werk. Stond er een letter fout dan kwamen die mensen niet aan in Bangkok of Stockholm. Namen van plaatsen waar ik van bleef dromen en die ik zou zien. Hoe, dat wist ik nog niet, maar ik moest en zou een weg vinden.

LIEVER DOOD DAN IN DE BIJSTAND, OF?

Na ruim twee jaar geen steek verder te zijn gekomen, besloot ik dat dit werk niet aan mijn verwachtingen voldeed. Wat dan? Mijn baan opzeggen? Zonder geld kwam ik helemaal nergens. En bijstand? Dat nooit! Liever dood, dan in de bijstand….Hoe kwam ik dan toch zover dat ik op een koude dag met natte handen en trillende knieën voor de deur van de Sociale Dienst stond?

Tot de volgende keer wanneer ik je verder vertel over mijn ervaringen met de Sociale Dienst en hoe het mijn leven zal veranderen en mij een stap dichter naar mijn droom zal brengen.
Voor nu wens ik je een fijne week,

Ellen.

Wil je meer lezen van Ellen Sommer?

• Pas op: het verkeerslicht staat op rood!
• Scharrelmens

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin