Medelijden

Op de televisie zijn vreselijke beelden te zien. Van weer een oorlog. Of moet ik zeggen nog steeds? Al zolang de bijbel bestaat zijn Israël en Palestina met elkaar aan het vechten. Wanneer is het eindelijk genoeg? Een strookje land, net iets groter dan Texel blijkt zo belangrijk te zijn dat er veel mensen voor doodgeschoten worden. Is er geen medelijden?

Gijzelingen

De mensen die gegijzeld worden krijgen uitstel van executie. Letterlijk, want blijkbaar spelen ze een spelletje dat wanneer er een raket afgevuurd wordt er een gijzelaar wordt gedood. Of dit nu een vrouw, een kind of een man is. Dat maakt niet uit. Een mensenleven is niets meer waard. Er liggen lijken op de grond en ik zie de vijand hun zakken leegroven. Alsof het lappenpoppen zijn die daar voor hun vermaak zijn neergelegd.

Pakken

Pakken wat je kan en laat de dode mensen liggen. Dit zijn mensen die ouders hebben, vrienden, kinderen misschien. Ze hadden hoop en plannen voor hun toekomst. En nu liggen ze daar, voor oud vuil. En het enige dat de medemens kan doen is ze beroven. Want ja, ook al ben je het niet met elkaar eens je bent allemaal mens. De mensen die je doodschiet zijn net als jij, alleen zijn ze in een ander land geboren.

Mening

Een verschil van mening uit zich in woede en er ontstaat ruzie. Als er een persoon gedood wordt volgt er wraak en worden er meer mensen gedood. Totdat het niet meer te overzien is. En wat is de uitkomst? Meer verdriet, meer mensenlevens verwoest. Het is zo vreselijk simpel om vredig met elkaar te leven dat ik er echt helemaal niets van begrijp dat we dat nog steeds niet doorhebben.

Terreur

Ja, er zitten terroristen achter. Natuurlijk. Een terrorist is iemand die een ander zoveel angst aanjaagt dat het leven niet leuk meer is. En dat is heel simpel gezegd, ik weet het. Maar het komt erop neer dat ik zit te huilen voor de tv wanneer er een man geïnterviewd wordt. Ik weet niet van welke ‘kant’ hij is. Hij is een burger. Een gewone man.

Medelijden

Hij houdt het even niet meer. ‘Is er dan helemaal niemand die medelijden heeft?’ Roept hij in wanhoop en in ongeloof. ‘Ik ben 55 jaar en ik heb mijn hele leven in oorlogsgebied gewoond. Ik ken niets anders dan een leven in oorlog.’ Ik zie zijn ogen, ze zijn dof en er schuilt zoveel verdriet achter dat ik het niet meer kan inhouden. Het raakt me zo diep dat ik het uitschreeuw. ‘JA!! Ik heb medelijden. Dit MAG niet en kan niet.’ Wanneer houden we nu eindelijk eens op met vechten? Met tegenover elkaar staan in plaats van naast elkaar?