Toen mij werd gevraagd of ik vluchtelingenkinderen in de schakelklas naar het MBO wilde bijspijkeren in het Nederlands, was ik niet direct enthousiast. Was ik niet altijd sceptisch over het binnenhalen van zoveel vluchtelingen in ons al zo overvolle, kleine landje? Natuurlijk gun ik ieder mens op deze aardbol een goed leven, een dak boven zijn hoofd, te eten en drinken en wat comfort. Maar helaas, dit is in deze wereld, waarin het ongelijk is verdeeld, niet voor iedereen vanzelfsprekend. Toch zijn de Nederlanders over het algemeen een welwillend en goedaardig volkje, dat bereid is de minderbedeelde medemens te helpen. Al zijn er natuurlijk hele hordes die daar anders over denken.

Vluchtelingenkinderen: erg gemotiveerd

Mijn liefde voor taal won het uiteindelijk van mijn scepsis. Het waren allemaal meisjes in de leeftijd van 14 tot 18 jaar, de Nederlandse taal al iets machtig, zodoende begrepen me ze vrij aardig. Als ze me niet konden volgen, dan waren er enkelen die ik via de Engelse taal één en ander kon duidelijk maken. Ik kreeg onder andere meisjes uit Afghanistan, Syrië, Iran, Bulgarije, Eritrea en een uit China in de klas.
Wat me verbaasde was, dat deze meisjes uiterst gemotiveerd waren om te leren. Ik had van de Margriet notitieboekjes gekregen die ze over hadden, ik had genoeg balpennen, ik deelde ze uit en liet ze opschrijven wat ze die dag ervoor hadden gedaan. Ik kreeg van de leerkrachten alle vrijheid om mijn lessen op mijn eigen manier vorm te geven.

De bezigheden waren onder meer gamen, iedereen had een smartphone, wat lezen, spelen met hun broertjes en of zusjes en af en toe moeder helpen met koken. Ik liet ze het favoriete recept uit hun moederland opschrijven. Uit de straatkrant en wat gedichtenbundeltjes liet ik ze voorlezen.

Toekomstplannen

Ik vroeg ze naar hun toekomstplannen: ze wilden trouwen, kinderen krijgen, oogarts, tandarts, verpleegster of ziekenverzorgende worden.
Ze droegen bijna allemaal een hoofddoek en ik vroeg hen niet of ze dat een symbool van onderdrukking vonden. Ik wilde geen gevoelige onderwerpen aansnijden. Ook de slechte omstandigheden in hun geboorteland vermeed ik. Ze vonden de Nederlandse mensen vriendelijk en de natuur hier mooi. Ja natuurlijk, die grazige weiden ogen toch een stuk lieflijker dan die grauwe kapotgeschoten steden.
Achteraf had ik me nog meer in hun leefwijze kunnen verdiepen, maar toch ben ik blij dat ik deze vluchtelingenkinderen iets heb kunnen bijbrengen.
Ik hoop dat ze goed terecht komen en zich op wat voor manier dan ook nuttig kunnen maken voor de Nederlandse samenleving.

Manja Herstel

Wil je meer artikelen lezen van Manja Herstel?

• Een band voor het leven. Met wie heb jij dat?
• Verrassend voordelig naar Delft, de stad van Vermeer
• Wat maakt Nederland zo gelukkig?
• Geluk op een sombere winterdag kost niets
• Elke dag iets te vieren

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!