Het bonken in mijn hoofd zegt me dat ik gisteren gedronken heb. Het glas water en de paracetamol op mijn nachtkastje zegt me dat er iemand is die weet van mijn alcoholconsumptie en daarvan de gevolgen heeft voorzien. Als ik me omdraai, tref ik niet de lieve man aan die mij zo goed kent, maar een leeg bed. De wekker maakt duidelijk dat Daan al naar zijn werk is. Ik neem twee paracetamol – de uitvinder van dat spul heeft wat mij betreft een Nobelprijs verdiend – en in het half uur dat volgt, spoel ik de crematie van oom Menno in mijn hoofd terug. Dat ik altijd de wind in mijn haren mag voelen…

(more…)

Op het dashboard van mijn Dyane leeft hij nog. Leven ze allebei nog. Beer en oom Menno. Beer heeft al langer een plekje gezocht ergens hier ver vandaan, maar de envelop die ik in mijn hand houd en weiger open te maken, laat weten dat oom Menno onderweg is naar Beer. Misschien heeft hij zijn oude vriend zelfs al gevonden. Ik hoop dat er een smidse is. Eergisteren een telefoontje van een onbekend nummer. De man stelde zich voor als de broer van Menno. Hij draaide er niet omheen, zei me dat hij slecht nieuws had. Ik hoorde iets over een nare val in zijn eigen huis en net toen ik wilde vragen in welk ziekenhuis ik hem kon opzoeken, voelde ik aan de aarzeling in de stem dat ik oom Menno nooit meer zou opzoeken. Ik heb gehuild, nog voordat ik het gesprek kon beëindigen. Oom Menno. De man die het overlijden van mijn vader misschien nog wel moeilijker vond dan ikzelf, die een vaste waarde was in mijn jeugd en die mijn geheugen geregeld opfriste als het over diezelfde jeugd ging. Weg sparringspartner, weg goede vriend. Twee weken geleden was ik nog bij hem. Hij had wat last van zijn rug. Dat zei hij niet, dat zag ik. Oom Menno had nooit ergens last van. En nu is hij er niet meer.

(more…)