Perfectie en geluk

Lange tijd geloofde ik dat deze twee termen bij elkaar hoorden. Als alles perfect zou zijn, dan zou er direct geluk volgen. ‘Als ik dat heb, dan ben ik gelukkig.’ Of ‘Als ik dat kan, als dat gebeurt, pas dan ben ik gelukkig.’ En dus wacht je. En wacht je nog iets langer. Want op een dag gebeurt het, je zal het zien. Dan valt perfectie en geluk samen.

Tussentijd

Intussen komen er gelukkige momentjes voorbij. Maar die zie je niet. Dat kan geen geluk zijn. Er moet eerst iets heel belangrijks en zeker heel herkenbaars gebeuren, voordat ik echt gelukkig ben. Wat dat belangrijks en herkenbaars zal zijn, geen idee. Maar ik zal het herkennen zodra het gebeurt. De tijd gaat door. Ik ben er niet constant mee bezig, maar af en toe vraag ik me weleens af wanneer dat grote geluk nu eens zal aankloppen.

Toekomst

Dat het ergens in de toekomst ligt, weet ik zeker. Nu ben ik best tevreden, maar dat echte, grote geluk waar iedereen het altijd over heeft, dat komt nog. Dan is geluk perfect. Want wat is dat perfecte geluk eigenlijk? Bestaat dat wel? En hoe ziet dat er uit? Zoals ik al zei, ik zal het herkennen zodra het op mijn pad komt.

Geluk

En zo leef ik verder, zonder te zien dat geluk allang in mij is gaan wonen. Hoe zit dat dan met die herkenning? Zolang je geluk niet wil zien, zal je het ook niet herkennen. Daarom is het belangrijk dat je weet wat jou gelukkig maakt. Wat zijn die dingen die bij anderen zo vaak lijken voor te komen en die jij ook wil, maar wat niet lijkt te lukken?

Liefde

Ik dacht heel lang dat liefde, die romantische alles vergetende liefde aan mij voorbij ging. Het samenzijn met een man (voor mij, voor anderen een vrouw of gender-neutraal) waarvan ik altijd meer zou houden dan van wie ook, was een droom. Pas dan valt alles op z’n plek, pas dan is geluk perfect. Om er uiteindelijk achter te komen dat ik best van mannen houd maar nooit meer dan van mezelf. Is dat egoïstisch? Ik dacht van wel. Nu weet ik beter.

Vriendschap

Ik heb met verschillende mannen een hele fijne, intieme vriendschap. Liefde? Natuurlijk, waarom niet. Maar die ene, zeer speciale persoon, waarvoor ik ALLES zou veranderen, waarvoor ik mijn zelf zou vergeten en hem boven alles en iedereen zetten? Nooit. Want IK ben belangrijk in mijn leven. Zeker net zo belangrijk als al mijn vrienden.

Toestemming

En ik geef mijzelf toestemming gelukkig te mogen zijn. Als ik in de ‘flow’ zit dan voel ik me de allergelukkigste mens in de wereld. Ik sta op de loopband in de sportschool. Ik heb een mooi liedje in mijn oor dat precies op de maat valt met mijn loopritme. In plaats van te lopen, dans ik. Ik zing mee. Zachtjes, want ik wil mijn mede-sporters niet storen. Ineens weet ik dat ik op dit moment niet gelukkiger kan zijn, al zou ik het wensen.

Wens

Zodra ik de perfectie van gelukkig willen zijn loslaat (daar is hij weer), dan stroomt het geluk naar binnen. Helemaal onverwacht kan ik me zo blij voelen dat blijdschap overslaat naar geluk. Ik hou mijn neefjes vast in een groepsomhelzing. Ik kus die koppies en ik weet op dat moment dat ik gelukkig ben.

Momenten

Zo zijn er vaak en veel momenten waarop ik me realiseer dat ik in die momenten echt gelukkig ben. Ik hoef niet langer te wachten tot het perfecte moment. Het geluk is er al. In plaats van die momenten over te slaan, wachtend op dat ene grote, allesomvattende geluksgevoel, is zonde van de tijd en van de emotie. Geluk is dus niet zo herkenbaar, als je erop wacht. Pas zodra je het laat gebeuren, weet je het zeker; ‘O wacht even, dus dit is hoe het voelt als je compleet gelukkig bent.’