Pijnlijke onderzoeken

Ik ben een watje. Ik kan niet goed tegen pijn. Ik zie er al vreselijk tegenop om naar een dokter of tandarts te gaan als ik van te voren maar denk dat het pijn gaat doen. Als kind schreeuwde ik de hele boel bij elkaar zodra ik al de wachtkamer binnenkwam. Ik ben dan ook zeer tegen pijnlijke onderzoeken.

Er zijn ook minder leuke dingen

Mijn ouders probeerden me te leren dat het leven niet alleen uit leuke dingen bestaat. Er zijn nu eenmaal ook minder leuke dingen waar we doorheen moeten. Ik heb dat nooit willen aanvaarden. En ik ben er nog niet helemaal van overtuigd.

Prioriteiten

Mijn omgeving laat mij weten dat er prioriteiten zijn. Even een beetje pijn en je bent er misschien op tijd bij. Ik steek liever m’n kop in het zand. Ik heb het nu over de beruchte ‘borstenbus’. Ik weet hoe belangrijk het is. En ja, ik wil ook graag blijven leven. En dus wil ik er ook snel genoeg bij zijn als er iets niet helemaal in orde zou zijn.

Geplet

Maar alleen het schrijven van dit artikel bezorgt me al hartkloppingen en zweethanden. Ik durf niet. Ik heb gevoelige borsten en dat ze tussen twee platen geplet worden staat mij niet aan. En dat is heel netjes verwoord. Ik ga niet. En ik vind iedereen die dit wel durft enorme heldinnen. Ik meen het. Dik applaus!

Nog meer angsthazen

Nu kreeg ik van de week via een vriendin een berichtje via Facebook. Er schijnen nog meer angsthazen rond te lopen. Diepe zucht van verlichting. Vooral omdat er nu eindelijk een alternatief schijnt te zijn. Er zijn andere manieren van borstonderzoek. Bijvoorbeeld door echografie. En dat lijkt me dus helemaal geweldig. Waarom doen we dat nog niet?

Kosten?

Zelf denk ik dat de kosten vast hoger zullen zijn dan op de ouderwetse manier. Maar de voordelen wegen zoveel zwaarder mee, naar mijn idee. Allereerst vind ik het erg belangrijk dat ik er niets van voel. Ten tweede, en dat lijkt me ook niet onbelangrijk, kunnen ze via zo’n echo veel meer en veel sneller zien of je een behandeling nodig hebt. En ik hou nog even mijn mond in afwachting van, maar ik zou er zelfs ook wel een bijdrage voor over hebben als het op deze manier kan en mag.

Amerika achterna

Er is een hoop mis in de USA, ik weet het. Maar wat ik erg mis hier is de pijngrens waarop ze in Amerika de behandelingen meten. Wij Nederlanders moeten altijd maar zo stoer zijn (Dutch courage). Waarom? Ik wil best toegeven dat ik niet stoer ben. Spuit mij maar plat met verdovingsmiddelen, zet mij maar een masker op met een of ander gas waardoor ik onder zeil ben tijdens een tandarts bezoek.

Een keer per jaar

Mijn huisarts in Amerika draaide me een keer per jaar helemaal door de molen. Ik kreeg een uitstrijkje, een hartfilmpje, een borstonderzoek, bloeddruk werd gemeten, bloedonderzoek etc. Ik was er een dag mee kwijt, maar ik merkte er weinig of niets van. Het meeste gebeurde onder verdoving.

Handtekeningen

Dus laten we alsjeblieft hier ook wat voorzichtiger omspringen met al die gevoelige mensen en die pijnlijke onderzoeken. Maak ze menselijker. Daar zijn blijkbaar eerst een heleboel handtekeningen voor nodig. Dus iemand is een petitie gestart. Als je klikt op petitie.nl dan kom je gelijk op het juiste formulier. Ik heb getekend. Doe jij dat ook?