Een aantal weken geleden mocht ik het nieuwe boek van Paula Hawkins lezen. In Het Water is haar tweede boek en na het grote succes van Het Meisje in de Trein wordt met veel enthousiasme uitgekeken naar deze thriller. Ben je benieuwd naar mijn mening over haar nieuwe thriller ‘In Het Water’? Lees hier dan mijn recensie.

“Ik wil niet de hele tijd huilen, ik krijg er pijn van in mijn borst en in mijn keel, en het ergste is nog dat niemand me komt troosten. Er is niemand meer om me te troosten.”

Korte Inhoud van In Het Water

Nel, alleenstaande moeder van de eigenzinnige Lena wordt op een dag dood aangetroffen in de rivier die door het kleine stadje Beckford stroomt. Eerder die zomer sprong Lena’s beste vriendin op dezelfde plek haar dood tegemoet. Zij zijn niet de eerste die daar sterven. Het donkere water is al voor meerdere vrouwen hun dood geworden.

Lena blijft alleen achter. Hierdoor moet Jules, haar tante na al die jaren terugkeren naar de plek die ze achter zich had gelaten.

Halfweg afgezet

Schoorvoetend moet ik toegeven dat ik ‘Het Meisje in de Trein’ nooit gelezen heb. Wel heb ik laatst eens geprobeerd om naar de film te kijken, maar halfweg heb ik hem afgezet. Ik kon gewoon niet in het verhaal komen en het ging zo traag! Maar zoals alle boekenliefhebbers wel weten, is de film vaak lang niet zo goed als het boek. Ik was dus best enthousiast toen ik dit vooruitexemplaar in de brievenbus vond. Met veel zin begon ik er dan ook aan.

De eerste bladzijde komt echt wel binnen. Je hebt direct een “Hè? Wat?”-gevoel, wat de anticipatie naar boven schroeft. En toch… Nee. Het boek begint direct met een sterfgeval – dit staat op de achterflap, dus ik geef geen spoiler weg 😉 – en normaal is dit altijd een zeer aangrijpend iets. Hier niet. Het sterfgeval is een feit en niets meer dan dat.

Iedereen vertelt wat

Waar ik echt moeite mee had, was de enorme hoeveelheid aan verschillende vertelstandpunten. In de eerste 35 pagina’s kwamen er al zes verschillende vertelstandpunten voorbij. En dat is iets te veel van het goeie. In totaal zijn het er zelfs elf. Hierdoor is het moeilijk om bepaalde personages echt goed te leren kennen. Je brengt namelijk steeds maar een korte periode door met een personage en dat is gewoonweg niet genoeg.

“Alles was mogelijk. Als je het geluid van hoeven hoort, verwacht je paarden te zien, maar het zouden ook zebra’s kunnen zijn.”

Al die verschillende POV’s maken het ook moeilijk om in het verhaal te komen. Dit heeft echt wel even de tijd nodig. Naarmate het verhaal vordert, kabbelt het rustig verder volgens de deining van de rivier. Maar dit zonder dat er iets wezenlijks gebeurd.

Je ne sais quoi

Je merkt na een tijd dat sommige personages meer weten dan ze willen of mogen vertellen. Dit maakt dan wel een nieuwsgierig beestje los dat hongerig is naar informatie.

Ik zat echter de hele tijd te wachten op iets dat me in het verhaal zou trekken. Iets waardoor ik helemaal geconsumeerd zou worden door het boek. Spijtig genoeg bleef ik een buitenstaander zonder enige emotionele betrokkenheid. ‘In Het Water’ is zeker geen slecht boek, het leest zelfs heel vlot. Maar voor mij mist dit boek een bepaalde je ne sais quoi om een topper te zijn.

Wil je meer recensies lezen? Ga dan naar de pagina Boeken.

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!