Misschien is het je ontgaan, misschien heb je vaag wat gemerkt, maar op 25 september 2013 om half drie stond de wereld even stil. Op dat moment werd mij m’n identiteit afgenomen. Om vijf voor half drie was ik nog Ellen, reisagent. Om vijf over half drie was ik Ellen, werkeloos.

Je weet vast hoe het gaat: je komt een nieuwe kennis tegen of je gaat een nieuwe cursus doen en er wordt gevraagd om iets over jezelf te vertellen. Zeg je dan: ‘Hoi, ik ben Manon, ik ben een vrolijk mens’ of ‘Hai, ik ben Kees, ik ben wat verlegen?’ Nee, we horen dat Manon arts is en Kees bakker.  Het begint al op vroege leeftijd wanneer we vragen wat kinderen later willen worden. Ik las van de week dat een driejarig knulletje het beroep van paddenstoel ambieert. Heel schattig, maar een probleem als hij die wens nog heeft na de universiteit. Ons beroep bepaalt wie we zijn. Ik zweer dat ik nog precies dezelfde Ellen was, maar in tien minuten tijd bekeek de wereld mij anders en ik werd een ander persoon. Ik had in plaats van de plakker reisagent, dus avontuurlijk en extravert, de sticker werkeloos opgeplakt gekregen, wat inhield dat ik niet meer kon nadenken. Een ieder die dit heeft meegemaakt, weet wat ik bedoel.

Ik moest weer iemand worden

Een goede vriendin, tevens coach, gaf mij de goede tip mijn passie op te zoeken. Je komt het tegenwoordig overal tegen. Vind je passie! Het klinkt als een cliché, nietwaar? Dus ging ik dit te lijf zoals ik gewend was. Dagen zat ik achter de computer, aan de telefoon, ging ik langs bij beroepsconsulenten, uitzendbureaus en netwerkbijeenkomsten: ‘Hallo, ik ben Ellen, werkeloos en ik zoek mijn passie.’ Ik wist ergens wel dat het zo niet ging lukken. Hoeveel hulp en steun ik ook kreeg, niemand vond mijn passie. Mijn vriendin zat vanaf de zijlijn toe te kijken en vroeg; ‘Vergeet even wat je zoekt, wat zoek je persé niet?’ Dat was gemakkelijk. ‘Ik wil geen hokje!’ riep ik gelijk. Nooit wil ik werken in een tl-verlichte zaal met collega’s die je niet kan zien, met schotten tussen de bureaus, opgevrolijkt door een plastic palm. Ik ging er spontaan van hyperventileren. Mijn vriendin keek me stralend aan en zei: ‘Dat komt omdat jij een scharrelmens bent.’

AHA!

Dat was het moment voor mij waarop ik ging omdenken. Misschien moest ik dit op een hele andere manier benaderen. Een manier die mij totaal onbekend was en dus doodeng. Alle stemmetjes van twijfel, van verantwoordelijkheid, van geld verdienen, waren het over één ding eens: uitstellen. Je wilt al zolang je woorden herkent schrijfster worden? Dat is hetzelfde als paddenstoel worden. Schattig. Maar je bent nu volwassen en je kunt niet leven van een droom.
Stel nou, denk even met mij mee, stel nou dat dat niet waar is. Wat staat er dan in de weg? Wie zegt dat je niet kunt leven van een droom? Ik weet het antwoord. Het duurde even, maar ik weet het. De enige die mij in de weg staat, dat ben ik. De enige die zegt dat mijn droom altijd een droom zal blijven, dat ben ik.

Nu kan ik proberen de twijfel los te laten en te vertrouwen dat er een oplossing komt. En het werkt. Studiegeld voor de Schrijversacademie? Een oude vriend staat erop dit te betalen. Hoe kom ik straks aan een baan als schrijfster? De opdrachten druppelen al langzaam binnen.
Stel je droom niet uit! Vind je passie en ga ervoor. Maak van je levenswerk een kunstwerk.
Hoi, Ik ben Ellen, scharrelmens/schrijfster/wat onzeker, maar best aardig/sociaal/nieuwsgierig… Aangenaam.

Ellen Sommer

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin