Schilderen

Mijn balkon moest nodig geschilderd. Nu waren de schilders toch bezig met het schilderen van al het buiten werk, dus konden ze mijn balkon ook makkelijk meenemen. Het nadeel was wel dat dit veel extra geld kostte. En geld is nu net hetgeen waar ik heel voorzichtig mee moet zijn. Dus mijn neef met een vriend zouden het wel even doen. Heel fijn, dat scheelt enorm.

Tijd

Maar tegen de tijd dat het gebeuren moest kwam het net niet zo goed uit. Ik ben een heel ongeduldig persoon en als ik iets wil moet het nu gebeuren. Niet morgen of volgende week. Dus dacht ik bij mezelf: ‘Ik begin vast, alles wat ik al heb gedaan scheelt straks in het werk wat de jongens nog moeten doen.’ Nu heb ik eerlijk gezegd nooit van mijn leven een kwast in mijn handen gehad. Ik denk ook al gauw dat ik iets niet kan voordat ik het heb geprobeerd.

Hoogtevrees

Ook heb ik last van hoogtevrees en ik zag mij zelf niet balanceren op een trap op mijn balkon. Dat is twee keer de hoogte in en dat gaat echt niet gebeuren. Maar dat kon ik nog altijd overlaten aan anderen. Vol goede moed ging ik aan de slag. Eerst alles schuren. Na een uur was ik het meer dan zat. Ik wilde met een kwast aan de gang. Gelukkig kreeg ik een schuurmachine en het schuurwerk ging een heel stuk sneller.

Kwast

Tegen de tijd dat ik aan de grondverf toe was leek het me toch handiger om van boven naar beneden te werken. Dat betekent de trap op. Ik hoorde van een nichtje die ook last heeft van hoogtevrees en toch in een enge rollercoaster was gegaan. Op mijn vraag of ze dat niet vreselijk eng vond, was haar antwoord; ‘Ja, vreselijk, maar mijn wil was sterker dan de angst.’ Wauw. Ja, zou dat zo werken? Ik wilde ook heel graag mijn balkon afhebben. Dus klom ik met knikkende knieën en trillende benen de trap op.

Overmoedig

Niet naar beneden kijkend en me concentrerend op kozijnen ging het wonderbaarlijk goed. Ik kreeg er echt plezier in. Ik kon dit! Wie had dat ooit gedacht. Vol zelfvertrouwen hel ik helemaal naar links om nog net even een stukje mee te pakken waar ik net niet bij kon. In plaats van de trap een paar centimeter te verzetten helde ik gevaarlijk naar links. En bang… daar ging de trap met mij erbij…

Keuken

Ik schoot van de trap af en schoof door de keuken. Het deed behoorlijk zeer en mijn eerste reactie was: ‘Zie je nou wel dat ik dit niet kan?’ Maar na enig voorzichtig onderzoek bleek alles gekneusd maar niets gebroken. Vol blauwe plekken klom ik weer de trap op, nu met stevige schoenen aan en niet meer op blote voeten. En nu niet meer hellend naar een kant. Ik moest dit toch zelf kunnen.

Trots

Met trots kan ik nu melden dat mijn balkon helemaal in de verf zit. En het is best heel mooi geworden. OK, een professional zal zien dat schilderen niet mijn dagelijkse werk is maar ik ben trots op mezelf. Ik heb dit toch mooi zelf gedaan en vooral: ik heb mijn angsten overwonnen, mijn grens verlegd. Wat is het volgende project?