• Recent Posts

  • Recente reacties

  • Wat heb je gemist?

  • Thema’s

  • Sophia Magazine: voor jou!

    Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.

    Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.

    Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.

    Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.

  • Follow
Search results for werk. If you didn't find what you were looking for, try a new search.

Toeristen
25 May 2023

Toeristen

Het wordt mooier weer. En dat merken we ook in de winkel. Het wordt niet alleen drukker, maar we horen ook weer vaker dialecten. Én leuke verhalen en tips. Pas nog twee dames, toeristen uit Nijmegen. Ik zeg: ‘Oh, dat is ook een leuke stad…’ We raken aan de praat over de Waalkade en ze geeft de tip om de vogelhuisjes te bekijken in een vogelsteegje. Ga ik zeker volgende keer doen! En wie weet, komt daar wel een schilderij van.

Twee kanten

Zo snijdt het mes aan twee kanten: wij geven tips, bijvoorbeeld over de gezellige live optredens op zondagmiddag bij het kasteel, maar we krijgen ze ook. Nu ik zelf een winkel heb, kijk ik anders naar winkels, wanneer ik zelf toerist ben. Zoals pas in Egmond. Ik raakte in gesprek met de eigenaresse van een homedecoshop. Zij gaat elke zondag open, maar wel op maandag en dinsdag dicht, anders heeft ze nooit ‘weekend’.

Visschalen

Ik koop een mooi schaaltje in de vorm een vis, leuk voor mijn verzameling ‘vis schalen’. Intussen weet ik ook dat het niet altijd leuk is wanneer mensen komen kijken. Kijken en niet kopen. Hoe logisch ook, je kunt tenslotte niet in elke winkel die je binnenkomt iets kopen. Maar dan hopen we wel dat we een goede indruk achterlaten, zodat mensen nog eens terug komen.

Schiermonnikoog

En op Schiermonnikoog heb ik als ondernemer ook weer wat geleerd. Mensen zijn dol op nostalgie! Ze nemen geen karren vol snoepgoed mee bij de Spar. Maar ze wachten wel geduldig in rijen tot buiten, voor het leuke snoepwinkeltje met (ouderwetse) snoepjes. Van ‘s morgens 10.00 tot 16.30 ‘s middags, achter elkaar een volle winkel. Hmmm, misschien moet ik ze ook gaan verkopen. Of zal ik ze toch maar schilderen? Ja, een rij glazen potten met toverballen, spekkies, lolly’s in de prachtigste kleuren. Ik voel de inspiratie opborrelen.

Workshop schilderen

Maar nu eerst ‘aan de bak’ voor vier gezellige dames die vanmiddag aanschuiven om een workshop schilderen te gaan doen. En terwijl ik ze aan het werk zet, maak ik natuurlijk ook tijd voor die toeristen die een blikje van Rembrandt of een sleutelhanger met Nijntje komt kopen. Voor wie dit leest, geniet van je vrije tijd en kleuren om je heen.
Een mooi voorjaar gewenst,
Maaike
Read More
No Comment

Werk

Schilderen
23 May 2023

Schilderen

Mijn balkon moest nodig geschilderd. Nu waren de schilders toch bezig met het schilderen van al het buiten werk, dus konden ze mijn balkon ook makkelijk meenemen. Het nadeel was wel dat dit veel extra geld kostte. En geld is nu net hetgeen waar ik heel voorzichtig mee moet zijn. Dus mijn neef met een vriend zouden het wel even doen. Heel fijn, dat scheelt enorm.

Tijd

Maar tegen de tijd dat het gebeuren moest kwam het net niet zo goed uit. Ik ben een heel ongeduldig persoon en als ik iets wil moet het nu gebeuren. Niet morgen of volgende week. Dus dacht ik bij mezelf: ‘Ik begin vast, alles wat ik al heb gedaan scheelt straks in het werk wat de jongens nog moeten doen.’ Nu heb ik eerlijk gezegd nooit van mijn leven een kwast in mijn handen gehad. Ik denk ook al gauw dat ik iets niet kan voordat ik het heb geprobeerd.

Hoogtevrees

Ook heb ik last van hoogtevrees en ik zag mij zelf niet balanceren op een trap op mijn balkon. Dat is twee keer de hoogte in en dat gaat echt niet gebeuren. Maar dat kon ik nog altijd overlaten aan anderen. Vol goede moed ging ik aan de slag. Eerst alles schuren. Na een uur was ik het meer dan zat. Ik wilde met een kwast aan de gang. Gelukkig kreeg ik een schuurmachine en het schuurwerk ging een heel stuk sneller.

Kwast

Tegen de tijd dat ik aan de grondverf toe was leek het me toch handiger om van boven naar beneden te werken. Dat betekent de trap op. Ik hoorde van een nichtje die ook last heeft van hoogtevrees en toch in een enge rollercoaster was gegaan. Op mijn vraag of ze dat niet vreselijk eng vond, was haar antwoord; ‘Ja, vreselijk, maar mijn wil was sterker dan de angst.’ Wauw. Ja, zou dat zo werken? Ik wilde ook heel graag mijn balkon afhebben. Dus klom ik met knikkende knieën en trillende benen de trap op.

Overmoedig

Niet naar beneden kijkend en me concentrerend op kozijnen ging het wonderbaarlijk goed. Ik kreeg er echt plezier in. Ik kon dit! Wie had dat ooit gedacht. Vol zelfvertrouwen hel ik helemaal naar links om nog net even een stukje mee te pakken waar ik net niet bij kon. In plaats van de trap een paar centimeter te verzetten helde ik gevaarlijk naar links. En bang… daar ging de trap met mij erbij…

Keuken

Ik schoot van de trap af en schoof door de keuken. Het deed behoorlijk zeer en mijn eerste reactie was: ‘Zie je nou wel dat ik dit niet kan?’ Maar na enig voorzichtig onderzoek bleek alles gekneusd maar niets gebroken. Vol blauwe plekken klom ik weer de trap op, nu met stevige schoenen aan en niet meer op blote voeten. En nu niet meer hellend naar een kant. Ik moest dit toch zelf kunnen.

Trots

Met trots kan ik nu melden dat mijn balkon helemaal in de verf zit. En het is best heel mooi geworden. OK, een professional zal zien dat schilderen niet mijn dagelijkse werk is maar ik ben trots op mezelf. Ik heb dit toch mooi zelf gedaan en vooral: ik heb mijn angsten overwonnen, mijn grens verlegd. Wat is het volgende project?

Read More
No Comment

Werk

Kroning van een koning
16 May 2023

Kroning van een koning

Iedereen heeft er wel een (klein) stukje van gezien, vorige week. De kroning van een koning. En zoals we het gewend zijn van de Britten was dit ook weer tot in de kleinste details perfect uitgevoerd. Misschien zonder veel emoties, maar ook dat kennen we. Dat is allemaal schijn. Want reken erop dat koning Charles zenuwachtig was.

Volk

Niet zozeer of alles wel perfect zou verlopen, dat geloof ik niet. Maar vooral over de reactie van het volk. Hij heeft natuurlijk door de jaren heen heel wat voor zijn kiezen gehad. Ooit zag ik een interview met hem wat me altijd is bijgebleven. Tot die uitzending vond ik hem altijd maar een ‘watje’. Een moederskindje die deed wat zijn moeder hem opdroeg. Zoals het trouwen met een (veel jonger) kind omdat er toch troonopvolgers moesten komen.

Verliefd

We weten allemaal wat daar voor drama’s zich hebben afgespeeld. Maar het meest trieste vond ik altijd dat Charles nooit verliefd is geweest op Diana, wat mensen ook wilden geloven. Hij had zijn hart al jaren geleden aan Camilla gegeven. Camilla, op haar beurt, was het wachten en onzekere van Charles meer dan zat en trouwde een ander, terwijl Charles in het buitenland verbleef. Ongetwijfeld heeft Charles daar veel verdriet van gehad.

Interview

Terugkomend op het interview, voor het eerst sprak de prins zich vrijelijk uit. Hoe hij gepest werd op school in zijn jeugd en hoe hij zo heel graag een ‘gewone’ vader en moeder had gehad, in plaats van kindermeisjes. Terwijl hij sprak met de verslaggever werkte hij in zijn ecologisch/biologische tuin. Niets
liet hij over aan anderen. Dit was zijn domein en hij maakte graag zijn handen vuil aan aarde. Vol liefde plantte hij zijn (moestuin) planten en bloemen. Alles op natuurlijke wijze.

Natuur

Hij sprak over de natuur en over het belang van klimaatverandering. Hij kwam heel intelligent en zelfverzekerd over. Het was duidelijk dat hij wist waar hij het over had. En het was nog duidelijker waar zijn passie lag. Ik kreeg respect voor deze man. Alle negatieve pers en al zijn minder fijne ervaringen in het leven droeg hij met de befaamde ‘stiff upper lip’. Maar hier, in zijn tuin, kon hij zijn wie hij was. Er kwamen, voor het eerst in zijn leven waarschijnlijk, geen tuinmannen of -vrouwen aan te pas. Dat stukje aarde omspitten kon hij zelf wel. Tot aan zijn ellebogen groef hij zich een weg door aarde en modder.

Geluk

Het geluk was van zijn gezicht te lezen. Wat nou, geen emoties? Ik moest hier even aan denken toen de verslaggever iets zei tijdens de kroning over dat de koning minder tijd zou hebben voor zijn grootste hobby, tuinieren. Dat hij vanaf nu ook zou moeten minderen in zijn vaste overtuiging dat we met z’n allen iets aan het klimaat moeten doen. Ik hoop dat hij, met de jaren, zich niet meer alles laat zeggen. Dat deze kant van hem toch de boventoon zal voeren. Wij hebben een koning nodig in deze wereld, die betrokken is bij natuur en klimaat.

Juichen

Ook tijdens deze bijzondere dag was er een mooi moment. Natuurlijk waren er meerdere, maar wat mij meest opviel was het moment dat de koningin en koning weer naar binnen moesten na de balkon scène. De familie was al binnen en zat bij wijze van spreken al aan de koffie. Camilla trok hem half mee naar binnen. Maar hij stond daar nog even. Heel even alleen terwijl zijn volk hem toejuichte. Verbaasd maar blij keek hij nog even om. Alsof hij deze bijval niet had verwacht en zeker wilde weten dat het gejuich voor hem was. Met een stralend gezicht en een verwonderd glimlachje ging ook hij naar binnen. God save the King.

Read More
No Comment

hobby

Recensie De vrouw die terug moest – Lina Bengtsdotter
14 May 2023

Recensie De vrouw die terug moest – Lina Bengtsdotter

Charlie Lager is een ervaren politie rechercheur. Op een dag vertelt haar chef dat zij vanuit Stockholm naar Gullspång wordt uitgezonden om mee te helpen met een zaak over een vermist meisje. Charlie heeft hier helemaal geen zin in. Zij is geboren in het kleine dorpje en heeft gezworen er nooit meer naar terug te keren. De schrijfster van ‘De vrouw die terug moest’ is bekend met het dorpje Gullspång, zij heeft daar zelf gewoond.

Vermissing

Als Charlie probeert erachter te komen wat er met de 17-jarige Annabelle is gebeurd stuit ze op gebeurtenissen uit het verleden. Blijkbaar had Annabelle een hoop geheimen, net als haar ouders voor haar. Maar niet alleen de geheimen van Annabelle komen langzaam aan het licht, ook Charlie heeft veel geheimen meegenomen uit het, op het oog, zo vredelievende dorpje. Zal Charlie haar verleden kunnen blijven verstoppen, of komt dit met de verdwijning van Annabelle ook aan het licht?

Hulp

Charlie heeft hulp van haar Stockholmse collega Anders, en de lokale politie. Maar zodra de mannen van het politiebureau Gullspång vernemen dat Charlie een vrouw is, is de hulp gauw verdwenen. Zij krijgt niets anders dan tegenwerking van de lokale politie, die echt niet zit te wachten op die rechercheurs uit de grote stad die hun weleens zullen vertellen hoe het moet.

Bekende ingrediënten

Alle bekende ingrediënten zijn dus aanwezig voor een spannende thriller, die ook leuk te lezen is. Toch springt dit boek eruit, door de gemakkelijke schrijfstijl en de op zichzelf staande delen die allemaal aan het eind mooi in elkaar passen.

Charlie Lager

Dit is het eerste boek met Charlie Lager in de hoofdrol. Het is tevens het debuut van de schrijfster Lina Bengtsdotter. Het boek werd in Zweden uitgeroepen tot beste thrillerdebuut en het meest verkochte debuut van 2017.

Lina Bengtsdotter

Lina Bengtsdotter werd in 1977 geboren en groeide op in het plattelandsdorpje Gullspång waar haar verhalen zich afspelen. Ze is lerares Zweeds en psychologie en heeft sinds haar mooie debuut ‘De vrouw die terug moest‘ meerdere boeken geschreven met dezelfde hoofdrolspeelster.

 

Read More
No Comment

Boeken

Ervaringen bij de voedselbank
9 May 2023

Ervaringen bij de voedselbank

Belofte maakt schuld, ik zou even terugkomen op mijn ervaringen bij de voedselbank tot nu toe. Ik ben nu een kleine maand iedere vrijdagmiddag bij de voedselbank geweest. Het is geweldig dat het bestaat. Aan de andere kant moest ik heel erg wennen. Meer wennen aan het idee dan aan iets anders, maar ik hoop dat het steeds minder lastig wordt.

Vijftig jaar

Meer dan 50 jaar doe ik mijn eigen boodschappen. Ik maak van te voren een lijstje en weet precies wat ik wel en niet wil kopen. Maar die laatste zelfstandigheid moet je laten varen wanneer je gebruik mag maken van de hulp van anderen. Mijn omgeving zegt me allemaal dat ik daar niet mee moet zitten en dat ik toch blij mag zijn dat de hulp er is.

Blij

Natuurlijk ben ik blij. En ik ben heel dankbaar dat ik iedere week ongeveer 15 boodschappen mag halen zonder daar een cent voor te betalen. Het gaat dan ook niet zo om geld of de mogelijkheid van gratis boodschappen doen. Want zeg eerlijk wie wil dat nu niet? Alles wordt een heel stuk duurder in de winkel. Dat is dan ook de reden dat ik hiervan gebruik mag maken. Mijn inkomen is te laag om daar nog fatsoenlijk eten van te kunnen kopen. Ik ben niet de enige, hoewel het eerst wel zo voelt. Daarom wil ik ook graag mijn ervaringen bij de voedselbank delen.

Intake

Tijdens het intakegesprek met een hele aardige meneer vroeg hij me wat ik voelde bij het gebruik (moeten) mogen maken van deze dienst. Ik zei hem heel eerlijk dat het dubbel voelt. Ik ben uiteraard heel dankbaar voor de hulp, aan de andere kant vind ik het vreselijk afhankelijk te moeten zijn. Maar met een positieve instelling ging ik de eerste keer naar de loods.

Binnenstappen

Binnenstappen doe je niet zo maar. Ik werd direct teruggestuurd naar een deur ernaast waar een wachtruimte was, zoals bij een huisarts. Ik moest daar gaan zitten en mijn beurt afwachten. Ondanks dat de medewerkers allemaal heel aardig waren, voelde ik mijn keel samentrekken terwijl ik werd gehaald. Uiteindelijk mocht ik doorlopen maar ik moest een bepaalde looprichting volgen. Ook dit begrijp ik, anders loopt iedereen elkaar in de weg.

Groente en fruit eerst

‘We gaan eerst langs de groente en het fruit,’ zegt de dame beslist. Je mag twee stuks van ieder meenemen. Ik pak wat fruit en zie een bos wortels, ook die gaan in mijn karretje. Dan is de diepvries aan de beurt. Ik wil even kijken maar daar was geen tijd voor. Ik moest zeggen wat ik wilde hebben. ‘Nou ik neem graag wat kip mee,’ zeg ik beduusd, ‘en misschien mag ik ook een paar saucijzen pakken?’ Nee dat mocht absoluut niet. De diepvries is alleen om naar te kijken en de medewerkster te vertellen wat je graag wilt hebben. Zij pakt het dan voor jou.

Dubbel

Nogmaals ze is erg aardig, maar de tranen zitten hoog. Ik kan toch verdorie wel zelf mijn boodschappen doen? Maar dat mag niet, daar zijn regels voor. Ik neem de aangeboden vleespakketjes aan en loop verdwaasd achter haar aan. Ze wijst me snel waar alle producten staan. Ik heb geen tijd om het tot me door te laten dringen. Ze stopt me dingen in mijn hand met de woorden dat dit ook wel lekker is en dat..

Eerste boodschappen

Ik deed de eerste boodschappen alleen toen ik 4 jaar was. Met een mandje en een boodschappenbriefje liep ik langs de grote boom, waar de kabouters woonden, naar de kruidenier/melkboer. En nu mocht dit niet meer. Nu moest ik volgzaam nemen wat de, goedbedoelende, dame mij aanwees. En mij houden aan de regels dat ik de producten uit de koeling wel zelf mag pakken en de producten uit de vriezer absoluut niet.

Thuis

Nog verbouwereerd over deze ervaring kwam ik thuis. Daar heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten. Dit wil ik niet meer. Maar ik hou niet genoeg geld over om zelf mijn boodschappen te betalen. Iedereen om me heen zegt dat ik me er maar overheen moet zetten en dat het vast wel zal wennen. En ik moet bekennen dat dit inderdaad het geval is. Nogmaals het is geweldig als ik mijn tassen uitpak thuis en ik kan bijna mijn hele lijstje met wekelijkse boodschappen afstrepen.

Gewend

Ik weet nu een beetje waar alles staat. En na de vraag van de aardige mevrouw de week erna, hoe mijn eerste keer bevallen was heb ik haar eerlijk verteld dat ik het heel erg moeilijk had gevonden. Ik kreeg begrip. Ik ben (natuurlijk) niet de enige. De regels blijven zoals ze zijn, maar vanaf de tweede keer laten de dames (en een heer) mij meer mijn eigen ding doen. Ze wijzen me nog wel graag ‘lekkere’ producten, wat ook nu steeds heel goed bedoeld is, maar ik kan nu beter zeggen wat ik wel en wat ik niet wil.

Toekomst

En zo hoop ik met heel mijn hart dat ik in de nabije toekomst weer mijn eigen boodschappen kan doen. Zonder hulp. Ik begrijp nu heel goed waar mijn moeder doorheen moest toen ze de laatste maanden niet meer zelf haar boodschappen kon doen. Ik maakte een grapje dat het toch lekker makkelijk is als anderen met je meedenken en het voor je doen? NEE, het is een hele nare ervaring en het neemt een groot stuk zelfstandigheid en zekerheid weg. En dat wil en mag ik niet laten gebeuren.

Knop

Dus rijd ik op de fiets hard zingend iedere vrijdag naar de loods. Ik neem mij voor me niet te laten intimideren. Ik heb leuke gesprekken met de andere voedselbank behoeftigen. Ik probeer me aan de regels te houden, maar lach als ik het een keer vergeet. Mijn ervaringen bij de voedselbank zijn bijgesteld. Voor ik binnenstap draai ik heel bewust een knop om. En die mag weer in de normale stand wanneer ik op de fiets naar huis zit, met mijn gevulde tassen. Geen brok meer in mijn keel, geen tranen meer. Maar goede hoop en vertrouwen dat dit maar tijdelijk zal zijn.

Read More
No Comment

Geld  / Gezondheid

Boekrecensie Het diepe zuiden – Paul Theroux
7 May 2023

Boekrecensie Het diepe zuiden – Paul Theroux

Bijna alle boeken van Paul Theroux heb ik gelezen en ze blijven boeien. Vaak schrijft hij over verre streken. Dit keer bleef hij iets dichter bij huis. ‘Het diepe zuiden’ is dan niet zo heel ver van zijn thuis, het is toch een heel andere wereld dan hij gewend is. Als ‘buitenstaander’ raak je nooit helemaal bekend met het mysterie van het zuiden van de USA. Misschien daarom blijft het altijd trekken.

Armoede

De zuidelijke staten van Amerika zijn de meest armoedige staten van het land. Veel mensen leven onder de armoedegrens. Het lijkt onvoorstelbaar voor zo’n rijk land, dat zoveel geld uitgeeft aan ontwikkelingshulp buiten de grenzen. De ‘vergeten’ staten wordt het zuiden ook wel genoemd. Het heeft een rijke geschiedenis. Maar ook een geschiedenis die de Amerikanen het liefst vergeten.

Civil war

De burgeroorlog is al enige tijd geleden uitgevochten. Toch zijn er nog vaak re-enactmentshows. Men herdenkt het liefste deze oorlog door de gebeurtenissen na te spelen. Vooral in het noorden van het land, want zij hebben tenslotte de strijd gewonnen. Daarbij wonen de meeste zwarte mensen in het zuiden. En ook dit lijkt onvoorstelbaar, maar de rassendiscriminatie is nog een dagelijks voorval. De Klu Klux Clan heeft veel aanhangers. Ze lopen niet meer in witte lakens, wat het vaak extra gevaarlijk maakt. Wie hoort erbij en wie wil erbij horen?

Strijd

Zo blijft er altijd een strijd bestaan, tussen wit en zwart, arm en rijk. En dit is nog heel herkenbaar, zelfs in 2023. Paul Theroux kan dan ook niet anders dan hierover schrijven in dit boek. Omdat het nog zo duidelijk aanwezig is. Overal en iedere keer. En ondanks dat er een aantal mensen heel ijverig bezig is veranderingen door te voeren lijkt er vaak ook een soort gelatenheid te zijn. Als je je hele leven in armoede hebt geleefd weet je niet beter. Als je je hele leven bent achtergesteld zal het wel nooit anders worden. Waarom zou je je dan zo druk maken in de (meestal) drukkende hitte van deze streek.

Economie

Het zuiden leefde van katoen en de vangst van ‘catfish’ (meerval), maar inmiddels zijn de visvangst en de katoenhandel een heel stuk achteruit gegaan. In verre landen is het voordeliger, dus worden de fabrieken gesloten. Paul komt dus ook vaak, bijna, verlaten dorpjes tegen. In de zinderende zon staat hier en daar een nederzetting van vervallen caravans en houten hutjes. Een vervallen boerderij en winkels die meestal gesloten zijn.

En toch

En toch, ik zie de aantrekkingskracht van dit bijzondere gebied. Om er met de auto dwars doorheen te rijden en af en toe uit te stappen. Langs de dorre kant van de weg de geuren op te snuiven van asfalt, bomen, barbecue en die specifieke geur van het zuiden. De mensen zijn allen reuze aardig. Als ze merken dat je een vreemdeling bent komen ze graag gelijk een praatje met je maken. En bijna iedereen is vreemd. Om hier te wonen moet je er geboren zijn. En ook dan verhuizen jonge mensen vaak naar het noorden, waar er werk is.

Bloed

Maar ben je er ooit eens doorheen gereden en heb je kennis gemaakt met deze streek dan laat het je niet meer los. Dan wil je terug, al is het maar voor heel even. Het kruipt in je bloed. Troosteloos? Zeker. Zonder toekomst? Wie zal het zeggen, er zijn mensen die zich voor 100% inzetten om een bestaan op te bouwen en dit te delen met andere bewoners. En ook al hebben vele mensen het vrijwel opgegeven dat het nog steeds van groot belang is welke kleur je huid heeft, ook dit zal misschien ooit veranderen. Als we nog een aantal generaties verder zijn.

Paul Theroux

Paul Theroux is in 1941 geboren, in Massachusetts, USA. Hij is schrijver en reiziger en combineert deze twee passies graag. Zijn bekendste boeken zijn de boeken over zijn treinreizen over de hele wereld. Blijkbaar maakt hij heel makkelijk contact waar hij ook heen gaat. Zijn boeken zijn authentiek en hij laat een ieder in zijn/haar waarde. Door zijn altijd boeiende vertellingen krijg je als lezer het idee dat je ook even in een uithoek van de wereld mag kennismaken met de mensen die daar wonen en leven.

Read More
No Comment

Boeken

Nare mensen
2 May 2023

Nare mensen

De meeste mensen zijn lief. Degenen die het moeilijk vinden om lief te zijn hebben daar vaak een reden voor. Of die reden terecht is of niet, is niet aan ons om te beoordelen.In feite is niets aan ons te om oordelen. Wij staan aan de andere kant en ontvangen de (re)actie van de nare mensen. Dat valt soms niet mee. Het ligt er een beetje aan hoe de stemming is en in welke bui je verkeert.

Aantrekken

Lange tijd heb ik me de reacties van anderen persoonlijk aangetrokken. Dat is niet juist. Ik werd er boos of verdrietig van. Terwijl in de meeste gevallen de acties van anderen helemaal niet persoonlijk aan mij gericht waren. Het leek er vaak op, maar bij nader onderzoek lag het aan de stemming van de ander, het onbegrip, of gewoon omdat ze niet zo aardig waren op dat moment. Het is dus niet aan mij om hier van streek door te raken.

Menselijk

Maar niets is menselijker. Uiteraard raak je van streek als iemand nare dingen tegen of over jou zegt. Iedereen wil tenslotte toch aardig gevonden worden. Terechte kritiek, opbouwende kritiek is prima. Maar iemand afkraken of verkeerd behandelen zonder enige reden is fout. Punt. Ik moest hieraan denken toen een goede, nieuwe, kennis mij vertelde over een actie van iemand die hij niet kent. Zonder ‘aanleiding’ had die persoon hem beledigd, naar behandeld, uitgescholden en bedreigd. Dit alles via social media.

Ziek

Hij was er zo van ontdaan dat hij er letterlijk een aantal dagen ziek van was. Mijn eerste reactie op zijn verhaal was woede. Hoe kan iemand zo gemeen zijn om een ander letterlijk ziek te willen maken met woorden. ‘Sticks and stones may break my bones, but words will never hurt me’, is een heel bekend gezegde in Amerika. Het betekent iets als: ‘Mijn botten kunnen breken door stenen en stokken, maar woorden kunnen mij nooit pijn doen.’

Waar

Was dat maar waar. De enige reden die ik kan bedenken waarom iemand zoiets wil doen is macht. Want je geeft degenen die die nare woorden zeggen alle macht over jou. Zoveel macht zelfs, dat je er ziek van wordt. Het was makkelijk voor mij om hem te zeggen dat hij kon proberen er totaal geen energie aan te geven. Geen gedachten, geen verdriet, geen woede, zelfs geen medelijden. Elke vorm van energie was teveel voor de dader.

Moeilijk

Maar dat is heel moeilijk. De woorden hebben je geraakt, ook al zijn ze de grootst mogelijke onzin en totaal niet waar. Het is niet leuk om negatieve energie te ontvangen. In QiGong leer je die negatieve energie te ontvangen en direct om te draaien naar positieve energie. Want pas dan kan je het naast je neerleggen. En dan kan je er mee om leren gaan. Dat duurt soms jaren, weet ik uit ervaring.

Grensoverschrijdend

Zo kan ik me nog steeds kwaad maken over een leidinggevende in mijn werk jaren geleden. Dit was een tijd waarin er nooit over grensoverschrijdend gedrag werd gesproken, laat staan dat we daar iets mee konden. De man in kwestie was arrogant en maakte misbruik van zijn hogere functie. Nu zou hij er niet mee wegkomen. Toen deed hij dat wel. En op zo’n manier dat ik af en toe nog droom dat hij een van de meest nare mensen is die ooit in mijn leven was en blijkbaar daar nog steeds ergens ‘hangt’.

Energie

Dat gun ik hem niet. Hoe durft hij mijn dromen te beïnvloeden? Hij weet hier uiteraard niets van en zal waarschijnlijk nooit meer een gedachte aan mij verspillen. Dus waarom zit hij nog in mijn systeem? Omdat ik hem veel te veel energie heb gegeven en dit blijkbaar nog steeds doe. De mensen die je het minst mag, zijn de beste leermeesters. Ik moet hem dankbaar zijn voor de lessen die hij mij leert. Door mij te leren zijn negatieve energie om te buigen naar positieve energie, zodat ik hem aan de kant kan zetten en het me niets meer doet. Ik ben nog niet zo ver. Maar ik blijf oefenen.

Read More
1 Comment

Gezondheid

Boekrecensie De zaak Alaska Sanders – Joël Dicker
30 April 2023

Boekrecensie De zaak Alaska Sanders – Joël Dicker

In het boek ‘De zaak Alaska Sanders’ grijpt de schrijver terug naar het verleden. Niet alleen het verleden van de hoofdrolspelers maar ook zijn eigen verleden. Als Marcus Goldman, schrijver van beroep, is hij inmiddels beroemd geworden door zijn boek over Harry Quebert. Joël Dicker, de auteur die dit boek heeft geschreven is inderdaad beroemd geworden door dit eerdere boek. Zo verweefd hij fictie en werkelijkheid weer door elkaar heen.

Verhaal

Ik was in eerste instantie een beetje bang dat hij teveel zou vertellen over dit eerste boek, omdat ik die nog niet gelezen heb. Maar gelukkig laat hij niet teveel los. Wel komen sergeant Perry Gahalowood en schrijver Marcus Goldman, na al die jaren weer bij elkaar. Nu gaat het om een moord van een jonge vrouw, Alaska Sanders, die elf jaar geleden om het leven kwam. Na een bekentenis van de moordenaar en van zijn handlanger was de zaak afgehandeld en het onderzoek gesloten.

Sergeant

Tot sergeant Gahalowood een anonieme brief waar de uitkomst van die zaak in twijfel komt. Had hij zich dan zo vergist al die jaren geleden? Inmiddels zijn er enkele hoofdfiguren in die zaak overleden en kost het alle moeite om er nog achter te komen wat er nu precies is gebeurd. Is het toch allemaal gegaan zoals ze 11 jaar geleden dachten? Of zit er al iemand al die tijd onschuldig in de gevangenis? En wat heeft de eerste bestseller van Joël Dicker/Marcus Goldman, ‘De waarheid over de zaak van Harry Quebert’, met dit alles te maken?

Genre

Ja, het hoort bij hetere van de thrillers, maar ook dit is weer zoveel meer dan alleen een moordverhaal. Jaloezie, liefde, relaties, haat, intriges, alles komt aan bod. Het leest heerlijk. Het is niet te gruwelijk geschreven en het eindigt met een heel knap bedacht plot. Ik ben groot fan geworden van deze schrijver en lees zijn boeken van zo’n kleine 700 pagina’s zo snel mogelijk uit. Altijd ben ik nieuwsgierig naar het einde, want hij zet je constant op een verkeerd spoor.

Joël Dicker

De in Genève geboren Joël Dicker heeft inmiddels al een aardig lijstje boeken op zij naam staan. Zoals genoemd is ‘De waarheid over de zaak Harry Quebert’ zijn eerste bestseller. Hij heeft er vele prijzen voor ontvangen en het is o.a. verkozen tot boek van de maand bij ‘De wereld draait door’. De auteur haalde zijn meestergraad rechten aan de Universiteit van Genève, voordat hij zich met schrijven bezig ging houden. Wij zijn heel blij dat hij auteur is geworden in plaats van rechter of advocaat.

Read More
No Comment

Boeken

Keuzes
25 April 2023

Keuzes

Iedere dag maken we keuzes. Vaak niet zulke belangrijke, maar ze hebben allen een impact op de rest van je leven. Ik vind dat dan ook vaak heel erg moeilijk. Want wat als je de verkeerde beslissing neemt? Je kan net meer terug naar het verleden. En vaak kun je de gemaakte keuze niet meer intrekken. Hooguit een kleine aanpassing maken, maar je zit vaak al een eind op de eerder gekozen weg.

Makkelijk

Toch, als je er te lang over nadenkt wordt de keuze alleen maar moeilijker. Veel beter kan je vanuit je instinct handelen. Je weet best heel diep van binnen welke keuze voor jou het beste is. Ook al valt het soms niet mee om dit uit te voeren. Want vaak weegt je brein zwaarder dan je hart. Zo heb ik soms te lang gedaan over het denken of het wel of niet de juiste beslissing was en zou ik het toch niet gaan veranderen? Ik wilde niet te snel opgeven.

Reizen

Het was mijn keuze om te gaan reizen en de wereld te ontdekken. Die beslissing was heel gauw gemaakt. Ik wilde niets liever. Maar toen ik in Aspen, Colorado, aankwam wilde ik daar blijven. In ieder geval een tijdje. Dat werd een heel stuk van mijn leven. En in die tijd heb ik me vaak afgevraagd of ik niet verder moest. Want wat miste ik allemaal door bij deze keuze te blijven hangen. Ik zat in verkeerde relaties en wie weet, als ik naar Australië ging, zou daar mijn droompartner op mij wachten? Of in ieder geval een leven met nog meer opwinding?.

Hoe?

Hoe weet je of je de juiste keuze maakt door ergens te blijven of juist weg te gaan? Het blijft altijd een beetje een gok. Maar ervaringen doe je overal op. Dus het maakt helemaal niet zoveel uit waar je bent. Ik heb in Aspen vrienden voor het leven gemaakt. Mensen met wie ik nog regelmatig, zo niet vaak, contact heb en waar ik heel dankbaar voor ben. Van deze mensen leer ik dat wat ik nodig heb in dit leven. En ik zou ze voor geen goud ooit willen missen.

Omgeving

Ik geloof nu dat de omgeving er niet zo heel veel toe doet. Als ik in een ander werelddeel was beland, had ik daar ook mensen ontmoet die mij ongeveer hetzelfde zouden leren. Want ik geloof en vertrouw erop dat ik de lessen meekrijg die ik nodig heb in dit leven. En met die gedachte kies ik nu bewuster. Dat zijn niet altijd gemakkelijke keuzes. Maar ik weet wel waarom, en dat is het meest belangrijk voor mij.

Passie

Zo had ik in mijn leven de passie voor schrijven. Ook heb ik de leeftijd dat ik niet meer zo snel aan een baan in loondienst zal komen. En heel eerlijk gezegd wil ik dat ook niet op dit moment. Ik heb meer dan 40 jaar in loondienst gewerkt, nu is het tijd voor mijn droombaan. Schrijfster. Ja, ik verdien er geld mee, maar nog niet genoeg om van te kunnen leven. Vandaar dat ik heel blij ben met alle hulp. Ik werk vaak 7 dagen in de week en zeker niet van 9 tot 5. Maar ik doe wat ik het allerleukste vind. Dat is mijn keuze.

Bonus

Als ik daarvoor vijf verschillende winkels af moet om te kijken waar ik iets voor 10 cent voordeliger kan krijgen, dan is dat het waard. Ook al baal ik er best van af en toe. Natuurlijk heb ik het weleens moeilijk, maar het leert me ook weer dat het leven uit zoveel meer bestaat dan spullen kopen. We zijn met z’n allen zo gewend en verwend dat we iedere keer meer en duurder willen. Het is nooit genoeg. Geld maakt niet gelukkig, en ik kan uit ervaring spreken dat ik nu zoveel gelukkiger ben zonder geld dan voorheen, met.

Vraag

Dus nu een vraag aan jou: Heb jij weleens keuzes gemaakt die je leven compleet veranderden? En heb je daar spijt van of is het de beste keuze geweest, die je ooit hebt kunnen maken? Wij vinden het heel leuk om van je te horen! Kom maar op met al die verhalen! Schrijf ons via: redactiesophiamagazine@gmail.com.

Read More
No Comment

leven

Recensie De reis van Grote Panda en Kleine Draak – James Norbury
23 April 2023

Recensie De reis van Grote Panda en Kleine Draak – James Norbury

Wat een leuk verhaaltje, gebaseerd op boeddhisme en de waarheid dat verandering bij het leven hoort. Of je dit nu leuk vindt of niet, iedereen maakt veranderingen door in het leven. Je kunt proberen er tegenin te gaan of je kunt het accepteren. In ‘De reis van Grote Panda en Kleine Draak’ leven de twee vrienden in harmonie en tevreden bij elkaar in een kleine, verlaten tempel ergens boven op een berg.

Onrust

Tot er een vage onrust gaat spelen in het wezen van de Kleine Draak. Hij weet niet goed wat het is en wat hij eraan moet doen. Maar hij voelt zich de laatste weken niet meer zo ‘lekker in z’n vel’. Hij vraagt aan zijn beste vriend Grote Panda wat hij eraan zal doen. Hier moet Grote Panda even over nadenken. Uiteindelijk komt hij tot de conclusie dat er iets moet veranderen. Want je kunt altijd een beetje gelukkig blijven en die onrust voelen maar je kunt er ook iets aan proberen te doen.

Reis

Ze besluiten op reis te gaan. Onderweg gebeuren er onvoorziene dingen, zoals op al onze reizen. Of die reizen nu werkelijk gebeuren of in ons bewustzijn, er zullen altijd stormen opsteken. Dingen die je niet verwacht en die je niet zo leuk vindt. Zo ook, voor onze vrienden in dit boek. Kleine Draak wil terug. Hij wil terug naar zijn verleden. Maar, zoals voor ieder van ons, is dit niet meer mogelijk. Je kunt nooit meer terug naar waar je vandaan kwam.

Acceptatie

En ook nu geldt dat je kunt berusten in je ‘lot’ en je erbij neerleggen dat je nooit echt gelukkig zal worden. Of misschien moet je nu ook iets gaan veranderen? Kortom, tevredenheid bestaat uit veel dingen. Je kunt je krampachtig vast blijven houden aan je verleden, maar je kunt ook kiezen op een creatieve en fijne manier om te leren gaan met het NU.

Boek

Het boek is prachtig geïllustreerd door de auteur, James Norbury. Hij tekende en schreef verhalen als kind en is daar nooit mee opgehouden. Het is pas sinds hij zelf op zoek ging naar spiritualiteit en uitkwam bij boeddhisme dat hij zijn passie vond in het tekenen en vertellen van verhalen te maken met Zen en mindfulness. Hij woont met zijn vrouw en veel katten in Wales, Engeland.

Read More
No Comment

Boeken

Moestuin
18 April 2023

Moestuin

Vanaf vrijdagmiddag ben ik in het mooie bezit van een moestuin. Ik zal eerlijk zeggen dat ik er nooit zo aan heb gedacht om zelf een moestuin te starten. Mijn moeder was gek op tuinieren, maar zij hield het meer bij de bloemen en hier en daar een bramenstruik en appelboom. Zelf heb ik het ooit geprobeerd met kruiden op het balkon. Maar helaas ging dat niet zo goed. Blijkbaar hebben kruiden toch iets meer nodig dan een potje en af en toe wat water.

Druk

Daarbij kost een moestuin tijd. En dat is nu juist waar ik nooit genoeg van had. Ik was zo druk met andere dingen, dat er nooit iets van gekomen is om me sowieso al te gaan verdiepen in het zelf kweken van groente. Tot een aantal weken geleden ineens de gedachte bij me opkwam. Ik geef vriendinnen de schuld die een foto stuurden van hun pas verworven tuinhuisje met een enorme lap grond ervoor. Ik zag mijzelf daar zitten schrijven, uitkijkend op de oogst van harde arbeid in de vorm van bloemkolen en spruiten.

Droom

Zoals eerder gezegd ben ik niet zo geduldig. Als zich dan ook een idee vormt in mijn hoofd moet dat liefst gisteren uitgevoerd worden. Als ik die foto al zo leuk vind waarom dan niet zelf op zoek naar iets vergelijkbaars? Ten eerste hield de gedachte aan financiën mij tegen. Hoe zou ik ooit zoiets kunnen betalen als ik net ben goedgekeurd eten te gaan halen bij de voedselbank? Toch zit er iets tussen die twee wat samen hoort te komen.

Wel of geen eten

Als je iedere week weer ieder dubbeltje moet omdraaien om eten te kunnen kopen en het uiteindelijk toch net niet lukt door keuzes te maken waar je niet echt blij van wordt, dan moet je daar duidelijk iets aan veranderen. Ja, ik wil heel graag biologisch eten, maar dat kan ik niet betalen. Dat is niet om zielig te doen, maar puur feitelijk. Uiteindelijk is het ook een heel klein beetje mijn eigen schuld dat ik weinig inkomen heb. Nee, ik kon er helemaal niets aan doen dat mijn werkgever failliet ging op een voor mij ongelukkige leeftijd. Ik heb toen de keuze gemaakt om te gaan schrijven. Een droom die uitkwam. En mijn inkomen hieruit groeit, maar dit gaat langzaam. Toch ben ik de gelukkigste mens in de wereld.

Veranderen

Ik heb al jaren geleden geleerd dat als je ergens niet gelukkig mee bent, je dit moet veranderen. Dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Maar is dat werkelijk zo? Is dat echt zo moeilijk? De eerste stap is weten wat je dan wel wilt. Ik wil gezond en lekker eten. Ik hou van eten. Recepten zijn mijn beste vriend. Heerlijk om uren in de keuken te staan om van iets heel eenvoudigs iets heel lekkers te maken. Maar ik eet koolhydraat beperkt. En laat dat nu ook weer een heel stuk duurder zijn dan aardappelen en rijst. Dus daar zit de kern van de verandering die plaats moet vinden.

Kring

We zitten in een kring op paaszondag. Voordat ik het weet zeg ik het hardop: ‘Mijn droom is om een stukje land te hebben waar ik zelf groente kan verbouwen. Het liefst met een tuinhuisje erop, waar ik heerlijk kan zitten schrijven. Ik heb eens even op google gekeken maar in onze omgeving is er helemaal niets te krijgen. Er staat zelfs bij een gemeenschappelijke volkstuin een wachtlijst van 40 jaar! Ja, 40 jaar, dan zou ik 102 jaar zijn.’ Iedereen keek hiervan op en er werd over gesproken hoe belachelijk dit is. En hoe fijn we ook wonen in het midden van het land, het is ook het allerduurste gebied van Nederland.

Dag erna

De dag erna word ik gebeld door mijn nichtje. ‘Ik kan niet je hele droom waarmaken maar ik kan misschien een beginnetje maken.’  Ze had het er met haar man over gehad. Ze hebben een enorm grote moestuin in de buurt, teveel om zelf te onderhouden. ‘Zou jij daar een stukje van willen hebben? Helaas mag er geen huisje op gebouwd worden, maar je kan er in ieder geval een stoeltje neerzetten en er zitten schrijven in de buitenlucht, als het mooi weer is. En die groenten die jij zo graag wil verbouwen, daar heb je alle ruimte voor.’

Geef het door

Ik was semi-serieus toen ik mijn droom vertelde in publiek en erbij zei dat de droom nu klaar is voor het delen met het Universum. Al denk je dat je er misschien nog niet helemaal klaar voor bent. Zodra jij je uitspreekt en vraagt om hulp van Universum, God, Spirit, welke naam je het wilt geven, het werkt altijd. Altijd. Dus wees daar ook een beetje voorzichtig mee. Het gezegde: ‘Wees voorzichtig met wat je wenst want het kan maar zo uitkomen’, werkt echt zo.

Droom wordt waar

In dit geval ben ik er klaar voor en vind ik het super. Mijn droom komt uit. En dat tuinhuisje? Natuurlijk komt dat er ook. Hoe dan ook, ook daar wordt voor gezorgd. Dus nu is het tijd om plannen te maken. Wat kan er naast de wortels groeien en wat is beter van niet? Hoe kan ik mijn plantjes straks zo blij mogelijk laten groeien door elkaar te helpen, zonder de insecten, bijtjes en vlinders te vergeten? Hoe kan ik mijn eigen paradijsje kweken? Alle tips zijn meer dan welkom!
Alex en Geertje, enorm bedankt voor jullie aanbod en het meehelpen om mijn droom waar te maken.

Heb jij ervaring met kweken van groenten? Schrijf mij op redactiesophiamagazine@gmail.com.
Ik kan alle hulp gebruiken!

Read More
No Comment

Natuur