Hieronder vind je het verhaal ‘De grote opruiming’ van Juliette van Haaften. Met dit verhaal won ze de zevende prijs. 

De grote opruiming

Ze moest het doen, het kon niet anders. Ze had zelf deze troep gemaakt, en het was tijd om het grondig op te ruimen.

Als haar kinderen langs wilden komen verzon ze vaak smoesjes en ging ze bij hen langs. Ze schaamde zich te erg, ook al wisten haar kinderen wel dat het zo’n puinhoop bij haar was en hadden ze vaak gezegd dat ze wel wilden helpen. Maar om hen nou haar vieze dingen te laten opruimen? Ze moest het zelf doen! En dat wist ze al heel lang.

Maar het lukte haar niet, ze kon geen afscheid nemen van de spullen. Nadat haar man was overleden had ze niets meer weggegooid. Zijn kleren hingen nog in de kast, zijn schoenen stonden nog netjes bij de kapstok, alhoewel ze niet meer te zien waren vanwege de dingen die erop lagen. Jassen die van de kapstok waren afgevallen bijvoorbeeld. Zijn kluskleren lagen nog ergens in de schuur, samen met de oude troep die hij in zijn leven had verzameld. Hij kon ook al niet veel weggooien en probeerde altijd alles te repareren. Kapotte apparaten, fietsen, wielen, noem maar op. Als hij onderweg dingen tegenkwam nam hij die mee en die stonden nu allemaal in de schuur. Echt heel handig was hij eigenlijk niet, dat was hem ook noodlottig geworden. Hij had de auto geprobeerd te maken, maar toen hij daar een testrit mee had gemaakt raakte deze oververhit toen hij op de snelweg reed. Hij stopte op de vluchtstrook, maar helaas reed er een vrachtwagen langs waarvan de bestuurder niet goed oplette.

De auto werd totall loss afgevoerd, anders had ze die waarschijnlijk ook bewaard. Ze had wel alle papieren die ze daarna had gekregen bewaard, papieren van de verzekering, zelfs bonnetjes van al haar aankopen en alle verpakkingen. Ze had echt hele stapels met papier, in elke krant of tijdschrift staat wel iets dat ze nog eens wil lezen, of iets dat ze op internet wil opzoeken, of een artikel dat ze wil bewaren voor later.

Je krijgt ook zoveel bladen! Elk bedrijf geeft wel een eigen blad uit; het pensioen, de verzekering. Veel komt tegenwoordig wel digitaal, maar van jaren geleden had ze al stapels liggen. Ze kwam er ook niet meer aan toe om ze te lezen. Toen haar man overleed moest ze fulltime gaan werken, anders had ze moeten verhuizen. Maar daardoor was ze ´s avonds wel te moe om nog wat te doen in huis. En ook de weekenden vlogen voorbij. Haar kinderen waren op kamers gegaan en in het begin kwamen ze elk weekend nog naar huis. Ze wilde ze dan extra verwennen, en was druk met boodschappen doen en eten maken.

Langzamerhand hadden ze een leven in hun studentenstad gekregen en waren steeds minder langsgekomen. Met vrienden sprak ze alleen nog maar buiten de deur af, waardoor ze nog minder vaak hoefde op te ruimen en schoon te maken, want voor zichzelf hoefde het allemaal niet zo netjes te zijn. En het was dus al heel lang helemaal niet netjes meer.

Als ze wilde koken moest ze eerst iets afwassen, en daar had ze zo´n hekel aan, maar de afwasmachine was kapot en ze wist niet hoe een nieuwe naar binnen zou moeten komen, alles lag vol met dozen en stapels.

En hoe begin je met opruimen als je moe bent en als het zo’n puinhoop is dat je gewoon niet weet waar je moet beginnen en als je moeite hebt met het weggooien van dingen? Alles kan nog ergens handig voor zijn, ze wil er geen spijt van krijgen als ze iets heeft weggegooid, misschien dat ze het later nog ergens voor zou kunnen gebruiken.

En de spullen van haar man, zijn kleren, zijn boeken, zou ze daar ooit afscheid van kunnen nemen?

Soms had ze wel eens gedacht ´de fik erin´, dat zou een oplossing kunnen zijn voor het probleem, alles in één keer weg en dan kon ze opnieuw beginnen, in een kleiner huis, en alles wat ze niet nodig had gelijk weggooien, zou dat lukken?

Haar oudste zoon had sinds een tijdje een vriendin, en hij wilde haar graag meenemen naar zijn geboortehuis. Maar dat kon nu niet, hij schaamde zich natuurlijk vreselijk voor de troep. En zij ook. Dus nu ze bijna jarig was en mensen dat bij haar thuis wilden komen vieren moest ze toch maar eens beginnen met opruimen, maar eerst nog maar een wijntje. Ze ging op de enige stoel zitten waar nog niets op lag en nam er één en nog één, en nog één.

Ze werd er sloom van en besloot om toch maar morgen te gaan beginnen. Haar kleren legde ze op de stoel waar ze op had gezeten, ze verlegde wat dingen naar de andere kant van het bed en viel snel in slaap.

Ze droomde dat ze druk bezig was de boel op te ruimen en dat ze het niet meer zag zitten. ´De fik erin´ dacht ze weer eens en op dat moment kwam de fik erin, ze voelde de hitte en rook de brandlucht, ze werd er wakker van en schrok zich rot. Overal was rook en ze wist niet waar het vuur vandaan kwam, waar was Floortje, haar kat? ze riep haar, maar hoorde alleen maar de brand die alle troep verwoeste. Nee, dit wilde ze niet, ze wilde niet alles kwijt. Het meeste wel, maar de fotoboeken waarin ze altijd met veel liefde de foto’s had geplakt niet en haar kat niet, en verder? Verder wist ze het eigenlijk niet, zoveel dingen van waarde waren er niet.

Ineens hoorde ze angstig gemauw onder een berg kleding. Ze gooide de kleren aan de kant en vond Floortje. Toen zocht ze een uitgang, het raam of de deur? Ze zag dat er veel rook onder de deur vandaan kwam, dus maar het raam? Maar ze zat op één hoog, hoe moest ze het raam uit? Ze keek naar buiten, en zag niemand, dus de brandweer was nog niet gebeld, hoe moest ze dit alleen doen? Ze besloot de sprong te wagen, met haar kat in haar armen. Ze viel en viel, het leek wel of er geen einde aan de val kwam.

Toen schrok ze wakker en keek om zich heen, de fik was er toch niet ingegaan. Het huis, de troep was er nog. Blij keek ze naar Floortje die lekker naast haar in bed lag. Ze wist nu wat echt belangrijk was. Ze kon niet wachten om te beginnen met opruimen.

Juliette van Haaften

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!