Stil

Het is zondagavond half 12 en het is stil. Ik woon midden in de stad maar als ik goed luister zou ik nu net zo goed boven op een berg in mijn geliefde Colorado kunnen zitten. Stilte. Ik hoor helemaal niets, geen verkeer, geen blaffende honden, geen mensen op straat. Zelfs in de lucht is het stil. Om het gevoel te versterken heb ik alleen mijn bureaulamp aan. De rest van het huis is donker.

Nacht

Ik hou van de nacht. ‘Men’ zegt dat ik vast over-sensitief ben en gauw afgeleid door geluiden en prikkels van buitenaf. Daar zit vast iets van waarheid in, hoewel ik niet zo van het hokjes denken ben. Ik weet wel dat ik erg graag alleen ben en ik voel me vredig en rustig wanneer het stil is en ik in het donker zit te schrijven. Misschien heb je weleens gehoord van Julia Cameron? Ik mocht haar voor het eerst ontmoeten in Aspen. Zij schrijft en coacht en is vooral bekend om haar ‘morning pages’ oefeningen.

Ochtend stil?

Zij beweert dat als je iedere ochtend voor je goed en wel wakker bent een paar bladzijden schrijft je daar de rest van de dag plezier van hebt. Wat er in je hoofd komt schrijf je op. Dit schijnt heel heilzaam te werken en zo kan je je dag ontspannen beginnen. Maar in de ochtend is het allesbehalve stil om me heen. Ik heb het door de jaren heen vaak geprobeerd maar haak ieder keer af. De reden is dat ik absoluut geen ochtendmens ben. Mijn gedachten hobbelen alle kanten uit in de ochtend. ‘Dat is juist de bedoeling’ zegt Julia. Die gedachten moet je opschrijven.

Ophouden

Ik ben er mee opgehouden. Voor mij werkt het veel beter om in de nacht te schrijven. Wanneer een ‘normaal’ mens naar bed gaat zit ik achter mijn bureau en komen de ideeën. Niet alleen ideeën over teksten, maar ook de manier om mijn slaapkamer aan te pakken en helemaal te veranderen. Ik lach hardop wanneer ik besef dat ik veel op mijn moeder lijk. Die ging het liefst de boel op z’n kop zetten om 2 uur in de nacht. Tot ongenoegen van mijn vader, die zich verplicht voelde mee te helpen maar een echt ochtendmens was.

Start

In de ochtend start de hele wereld op. Er ratelen karren over de weg met voorraad voor de winkels en restaurants. Tieners op de fiets schreeuwen naar elkaar onderweg naar het lyceum even verderop. Een auto alarm gaat af en een bus komt de hoek om scheuren. Ik zit met mijn kop koffie voor het raam slaperig naar buiten te kijken en neem het allemaal in me op zonder er deel van te zijn. Nee, geef mij de nacht: Ik zie nog hier en daar een lichtje branden op slaapkamers in de huizen tegenover mij. De dag zit er weer op. De nacht begint.

Luister

En luister; zelfs de vogels zijn naar bed. Ik voel me heel even alleen op de wereld. Slapen jullie allemaal maar. Ik ga nog even een paar uurtjes door. Want dit is mijn tijd. Dit is mijn stilte. Ik vind het bijna storend dat ik mijn nagels tegen de letters van mijn toetsenbord hoor tikken. Geregeld hou ik even op om de stilte te horen. Wat een prachtig geluid.