Recensie De zevende zus – Lucinda Riley
Recensie De zevende zus – Lucinda Riley
Vol verwachting begon ik aan het verhaal over de missende zus, de zevende in het rijtje. Maar helaas was ik vanaf het begin al een beetje de draad kwijt. Het liep anders dan in de vorige zes boeken. Waar de spanning gelijk al voelbaar was vanaf de eerste bladzijde.
Vaag
Het lijkt erop alsof de schrijfster zelf geen idee had hoe ze dit ‘probleem’ van de missende zus zou aanpakken. De overige zussen krijgen een tekening van een ring in handen van de advocaat van ‘pa Salt’. Op zoek naar die ring vinden ze een meisje van hun leeftijd in Nieuw Zeeland.
Heen en weer
Na veel heen en weer gedoe en gereis over de hele wereld, lijkt het erop alsof het meisje niet de missende zus is. Maar wie is dit dan? Is het haar moeder, misschien? En hoe zit het dan met eventuele adoptie?
Antwoorden
Helaas blijven de meeste antwoorden achterwege. Ik las gretig verder, want ik was benieuwd hoe het nu zou aflopen. Maar in plaats van daarachter te komen bleef ik aan het einde van het boek alleen met meer vraagtekens achter.
Achtste boek
Lucinda Riley heeft dit een beetje expres gedaan, begreep ik. Zij wilde graag nog een achtste boek schrijven waarin alles uiteindelijk bij elkaar komt en de lezers alle antwoorden krijgen, waarop we in de boeken hebben zitten wachten.
Overleden
Maar, zoals jullie waarschijnlijk weten, mocht ze zelf niet meer haar achtste boek afmaken. Ze is onlangs overleden met een onafgemaakt achtste exemplaar. Ik hoorde dat haar zoon de taak op zich heeft genomen om dit boek af te maken en in samenwerking met haar uitgever het boek op de markt te brengen.
Voor- en nadeel
Het grote voordeel kan zijn dat zijn moeder hem alles heeft verteld en hij, met respect voor haar schrijfcarrière, het boek schrijft zoals hij het zou schrijven. Mocht hij de overige boeken ook hebben geschreven. Want niets is zo naar als iemand die probeert de schrijfstijl van een ander na te bootsen. Ook al is het je eigen moeder.
Let it be
Ik ben geneigd om te zeggen: ‘Laat maar’. Het eindigt waar het eindigt en we zullen er nooit meer achter komen wat er verder nog speelt of speelde in het verhaal. Ik denk aan Sue Grafton met haar alfabet boeken. Zij was klaar met boek A t/m IJ. Alleen de Z zou nog geschreven moeten worden, toen ze overleed.
Laten gaan
Tot nu toe hebben haar nabestaanden besloten het daarbij te laten. Gelukkig. Niemand kan de plaats innemen van de schrijver/schrijfster. En dat moet je ook niet willen. Dus ik ben aan de ene kant benieuwd naar het achtste boek, aan de andere kant ben ik er ook een beetje bang voor.
