centeren

Technisch onvermogen

Officieel weet ik niet eens of het zo heet: Technisch onvermogen. Ik ben absoluut niet technisch aangelegd en raak gelijk in diepe stress als er iets gebeurt waar ik niets van snap. Wat moet ik doen en wie kan me helpen? Het valt vaak, zo niet altijd, mee. Maar voor het zover is kost het me uren van zenuwachtig heen en weer lopen, de allerergste scenarios in mijn hoofd halen en uiteindelijk als een hoopje ellende huilend op de bank neer te zakken.

Oplossingen

Ik zie namelijk geen oplossingen. En dat komt puur omdat ik geen idee heb wat er komt kijken bij het oplossen van een technisch probleem. Ik geef je een voorbeeld van dit afgelopen weekend. Ik was, voor mijn doen vrij vroeg, met het weghalen van alle kerstversieringen. Meestal laat ik de kerstbomen en lichtjes, honderden sneeuwpopjes, omdat die zulke leuke snoetjes hebben, en sinds een paar jaar, ook die gezellige gnomen, tot eind van de maand staan.

Zat

Niet dat ik ze nu al zat was maar ik had een beetje energie over om de boel schoon te maken. Dus weg ermee. Ik had bij de Hema opbergdozen gekocht in de aanbieding en alles zat keurig verpakt tot volgend jaar. Nu de boel naar beneden sjouwen. Naar de kelder. Ik heb een kelder in het portiek van ons gebouw. Daar zijn de laatste dagen schilders bezig de deuren te verven.

Dicht

Nu heb ik een apart slot op de deur, ooit bevestigd door de vorige eigenaar, die bij de beveiliging werkte en alle sloten heeft vernieuwd. Veel technisch gedoe dus. Dit slot was een soort gat in de deur waardoor een buis loopt met pennen. Tot zover mijn technische kennis over dat ding. Ik heb er een speciale, hele lange, sleutel voor. Je begrijpt misschien al wat er gebeurd is: Ik sjouw mijn eerste kerstdoos naar beneden en merk dat de ijverige schilder het sleutelgat heeft dichtgemaakt.

Afgesloten

Ik kan dus mijn kelder niet meer in. Mijn slot is afgesloten. Daar sta ik met al mijn kerstdozen. Gelukkig kon dit probleem uiteindelijk vrij eenvoudig worden opgelost. Maar niet voordat ik door voorgenoemde emoties was gegaan. Ik kon de dozen zolang even in de gezamenlijke kelder kwijt, totdat de schilder mijn slot weer had opengemaakt op maandagochtend. Het probleem van het slot openbreken had ik me eigen gemaakt. Voor de schilder was het een peulenschilletje. Het duurde precies een minuut voor ik mijn slot weer kon gebruiken.

Intussen

In de tussentijd had ik mij het hele weekend afgevraagd hoe dat zou moeten en dat ik waarschijnlijk een heel duur nieuw slot zou moeten kopen en ga zo maar door. Daarbij kreeg ik dit weekend te horen dat de glasplaat, die kapot is en aan de buitenkant van mijn flatje zit, weleens heel snel naar beneden zou kunnen gaan vallen. Nu zijn we inmiddels al even bezig met de verzekeringsmaatschappij om die glasplaten te laten vervangen.

Risico

Maar het risico dat de plaat blijft hangen tot de tijd dat we eruit zijn met verzekering en het bestellen van zo’n nieuwe plaat blijkt ineens wel heel groot. Bij het constateren dat de breuk erger is dan ik dacht, komt de verantwoordelijkheid dat het ding eruit valt, met alle gevolgen van dien, uiteraard voor mijn rekening. Zie je het voor je? Er loopt net op dat moment een stelletje beneden langs, waarvan er een een glasscherf op het hoofd krijgt. Ambulance, brandweer, politie, ziekenhuis, zo niet erger.

Nog veel meer

Ik ben creatief dus er kwam nog veel meer aan mijn fantasie voorbij. Babys in kinderwagens met glasscherven door de kap, een kleintje op de step, het werd steeds erger en ik werd steeds beroerder. Misselijk, hoofdpijn, hoge bloeddruk, al voor er iets gebeurd was. Dus ik bel de glaszetter. Of ik het in de gaten wilde houden en zodra er een glasscherf naar beneden zou vallen moest ik direct bellen. ‘Dan is het te laat,’ dacht ik.

Service

Ook voor mijn gemoedsrust, maar vooral om de risico’s weg te nemen, is de calamiteitenmonteur zondagavond langs geweest en heeft mijn gebroken ruit eruit gehaald. Misschien was het ook goed gegaan als hij maandagmiddag wa gekomen, maar nu weet ik tenminste heel zeker dat niemand door mijn schuld een glasscherf op het hoofd krijgt. Gelukkig is alles weer opgelost.

Veilig

Maar zoals eerder gezegd is veiligheid heel erg belangrijk voor mij. Zo belangrijk dat ik me er heel veel zorgen over kan maken. Dit heb ik van mijn moeder meegekregen die zich ook overal druk over wist te maken. Gelukkig heb ik al jaren goede oefeningen gevolgd om de meeste zenuwen de baas te blijven. Maar zo af en toe komt er nog eens een situatie langs waarbij ik de oefeningen heel hard nodig heb en ze prompt vergeet. Een veiligheidstest, zogezegd. Dit keer ging het niet zo goed, dus er zal vast nog een gelegenheid komen waarop ik opnieuw de kans krijg me rustig te houden, in plaats van huilend op de bank te gaan zitten.

Zin

Dat laatste heeft namelijk totaal geen zin. Hiermee los je niets op. En al helemaal geen technische problemen waar ik me geen raad mee weet. Ooit leerde ik van mijn mentor en goede vriend Tom Crum dat centeren in deze (overigens in alle) gevallen goed werkt. Je ademt rustiger en dieper en alleen al door die oefening krijg je de rust om oplossingen te vinden in je hoofd. En alles wordt weer naar tevredenheid opgelost. Ik weet het, het werkt, nu alleen nog lief zijn voor mezelf als ik het een keertje vergeet.