In hokjes en patronen denken: doe je mee?
Tegen schenen schoppen: ik kick er op. Die adrealinestoot, bedoel ik. Dat gevoel dat je krijgt als je een heilig huisje omver schopt of hokjes op z’n kop zet… Heerlijk!
Hokjes denken
Nee, ik was geen lastig kind en ook geen onuitstaanbaar pubertje. Op mijn schoolrapport stonden keurig ‘vlijtig’ en ‘sociaal’ als omschrijving. Ik denk dat mijn ouders dat prima vonden, maar in mij was ooit wel een soort zaadje gezaaid van het ‘anders plantje’. Ik vond het wel interessant om anders te zijn, anders te denken en anders te doen. Dat gaf aandacht en attentie, merkte ik als puber. Dus het geëffende pad was voor mij niet altijd een optie. Ik liep eerder nét een stukje er naast, maar ook achterstevoren lopend gaf juist een ander perspectief van de omgeving. Probeer ook eens zonder hokjes te denken, zou ik zeggen.
