Het einde van de eenzaamheid

Het einde van de eenzaamheid

Het ‘boek van de maand’ van de Wereld Draait Door, staat al even in mijn boekenkast. Ik viel op de titel ‘Het einde van de eenzaamheid‘. Zelf vind ik een titel verzinnen die past bij het boek het allermoeilijkste dat er is. Deze titel zegt wat de schrijver zeggen wil.

Verhaal jeugd

Jules is de jongste van de drie. Zijn zus Liz en broer Marty doen wat een broer en zus horen te doen wanneer je veilig als kind bij je ouders woont. Ze pesten elkaar, lachen met elkaar, doen alles samen. Maar als dan ineens je jonge leventje overhoop wordt gehaald, wordt alles anders.

Verhaal tienerjaren

De broers en zus verliezen contact met elkaar. Jarenlang horen of zien ze elkaar niet of nauwelijks. In die tijd maakt Jules kennis met een vriendin. Hij geeft zijn hart en al zijn jeugdige passie en dromen aan haar.

Afscheid nemen van je jeugd

Maar zoals het zo vaak gaat met jeugdliefdes moeten Jules en Alva ook afscheid nemen van elkaar. Ze gaan ieder hun eigen weg en komen elkaar pas na jaren weer toevallig tegen.

Volwassen jaren

Dan lijken alle puzzelstukjes in elkaar te passen. Het verleden haalt het heden in. Zou er eindelijk toch geluk volgen in het leven van de broers, zus en Jules? En hoe zit het dan met Alva?

Niet zomaar een roman

Deze roman is zo prachtig geschreven dat het jammer is als je hem uit hebt. Ik citeer een zin om aan te geven hoe Jules bezig is met het leven te ontwarren: ‘Als de tijd nu eens niet bestond? Als alles wat je beleeft eeuwig was en als niet de tijd aan jou voorbijging, maar jijzelf aan de dingen die je beleeft?’

Filosofisch, maar gemakkelijk leesbaar

Heerlijk, toch? Ik hou van die prachtige filosofische gedachten. Zonder dat het een vaag geheel wordt. Het is gemakkelijk leesbaar, maar er zit diepte in. Er gebeuren onverwachte dingen. Mooie en minder mooie. Zoals in ieders leven. Daarom is het verwonderlijk dat de schrijver pas 32 was toen dit boek gepubliceerd werd.

Benedict Wells

Benedict Wells komt over als een (zacht)aardige, ietsje verlegen jongeman in de interviews die ik van hem heb gezien. Hij is geboren onder de naam Von Schirach, maar heeft officieel zijn achternaam laten veranderen een paar jaar voor hij debuteerde. De voornaamste reden hiervoor is dat hij niet geassocieerd wil worden met zijn beruchte grootvader, die niet zuiver was in de oorlog. Benedict wil daar niets mee te maken hebben en staat rechtstreeks tegenover de ideeën van zijn opa. Daarbij hebben zijn zus en zijn neef allebei naam gemaakt in het schrijversvak en is zijn vader ook geen onbekende. Benedict wilde daar geen ‘misbruik’ van maken en het allemaal zelf doen.

Wat een talent!

En dat is hem meer dan gelukt. Wat een talent! Hij heeft al terecht veel prijzen gekregen met de paar boeken die hij heeft geschreven. Persoonlijk hoop ik dat er nog veel zullen volgen. Ik kan niet wachten op de volgende.