laten gaan

Liefde is de angst laten gaan

De quote: ‘Liefde is de angst laten gaan’ heb ik zo veel gehoord, zo vaak gezegd en nog meer gedacht dat het bekend werd, als een soort mantra. Het nadeel hiervan is dat je de betekenis lijkt te vergeten. Je kan je een zin of een gedachte zo eigen maken dat je daardoor de betekenis verliest. Het wordt gewoon iets dat bij je hoort. Maar wat houdt het nu eigenlijk in, die angst laten gaan.

Feest

Ik werd hier weer even aan herinnert op het verjaardagsfeestje van mijn neefje. Pardon, neef, hij werd 11 jaar. We hadden het over toen ze nog een baby waren. De jongste schreeuwde de hele boel bij elkaar toen hij zo klein was. Pas na een jaar of twee begon hij zijn omgeving een beetje te vertrouwen. Tot die tijd was alles nieuw en eng.

Gevoelig

Het is een gevoelig kind. Dus toen hij erachter kwam dat hij zo had gehuild, iedere keer dat hij me zag, kroop hij tegen me aan. ‘Weet je waarom ik tegen jou huilde?’ Vraagt hij. Ik zeg dat hij mij waarschijnlijk een beetje eng vond. Hij denkt er even over na en kruipt nog dichter tegen me aan. ‘Dat kwam omdat ik je toen nog niet zo goed kon, maar nu ken ik jou wel heel goed.’ Ik knuffel hem en zeg dat hij daarom nu alleen maar tegen me lacht. Want we houden van elkaar. Hij giechelt. Ja, dat was zo. En daar kwam weer eens de waarheid om de hoek.

Kennen

Want werkt het niet altijd zo? Als we iets niet kennen, als iets ‘vreemd’ is dan blijven we liever op een afstand. Dan vertrouwen we het niet. En als we hard genoeg huilen gaat het misschien wel weg. Het duurt even om elkaar te leren kennen en van elkaar te gaan houden. Ik denk aan Poetin en Zelensky. Als we die twee nou eens samen op een onbewoond eiland zetten. Zonder wapens. Ja, ze gaan misschien met elkaar op de vuist. En het moet een onbewoond eiland zijn zonder kokosnoten of ander soort wapens.

Oorlog

Hoe mooi zou het zijn als twee vijanden aan het eind van een week samen tegen elkaar kunnen zeggen: ‘ik schreeuwde alleen maar tegen jou omdat ik je toen nog niet zo goed ‘kon’ maar nu ken ik je wel heel goed en dus hou ik nu van je. Ik heb gezien wie je bent. En jij bent in principe niet zo heel verschillend van wie ik ben.’ Klinkt natuurlijk best naïef, dat weet ik, maar toch. Zo heel gek is het nog niet.

Doden

Ik blijf erbij dat het nog lang niet zo gek is als elkaar in elkaar slaan en doden. Alleen omdat je ‘bang’ bent voor de ander. Omdat je de ander niet zo goed kent. Ik heb ooit een boek gelezen, geschreven uit perspectief van de dader. Een jochie van 10 jaar had iemand doodgeschoten. Was dit jochie zo verdorven? Was dit een moordenaar? Ja, hij had ten slotte iemand doodgeschoten. Toch was dit een jochie als alle andere 10-jarigen.

Omstandigheden

Zijn moeder werkte lange dagen om haar twee jongens te eten te kunnen geven. Zijn broertje van 12 moest op hem passen. Die jongens zijn ‘snacks’ voor bendeleden. Ze hoorden nu ergens bij. Ze kregen ‘liefde’ van een stelletje straatjongens die in hetzelfde schuitje zaten als de twee broers. Ze vertrouwden hun vrienden. Dus schoot het jongetje van 10 een mevrouw dood. Want dat was hem opgedragen. Dit was vertrouwd.

Kennis

Ik heb een kennis die gevlucht is uit Afghanistan. Ze vertelt dat ze als kind met haar vriendinnetjes buiten aan het spelen was toen er verderop in de straat een bom ontplofte. Haar moeder keek uit het raam om te zien of ze nog leefde en zei: ‘Niets aan de hand, ga maar lekker verder spelen.’ Was die moeder zo hard? Welnee, integendeel. Die moeder heeft zoveel doodsangsten gekend dat dit ‘vertrouwd’ voor haar werd. Haar kind kon waar dan ook getroffen worden door een bom. Ze kon haar dochter niet beschermen, alleen maar proberen haar angst niet te tonen om haar kinderen een zo normaal mogelijke jeugd te geven.

Liefde is de angst laten gaan

Liefde is de angst laten gaan. Dit betekent niet een roekeloosheid. Je mag best een beetje uitkijken, dat lijkt me ook heel verstandig. Maar je leven laten beheersen door angst staat in de weg van liefde. Pas als je ergens niet meer bang voor bent leer je ervan te houden. Huilen en wegkruipen omdat je iets (nog) niet ‘kon’, lachen en blij zijn als je iets of iemand leert kennen.