Onlangs ben ik verhuisd en behalve dat opruimen een flinke klus was, bleek het ook iets meer een emotionele aangelegenheid dan verwacht en bracht het me de nodige inzichten.
Ik was goed voorbereid en op tijd begonnen met opruimen, want dat niet alles mee ging naar het nieuwe huis, dat stond vast. Dat ik veel spullen had liggen in kasten en lades, dat wist ik ook wel, maar dat ik zoveel spullen had… Een mens kan veel verzamelen in de loop der jaren.
Opruimen. Letterlijk en figuurlijk
Ik beschouw mezelf niet als iemand die heel materialistisch is, dat wil zeggen dat ik niets geef om designer meubelen, de nieuwste smartphone of LCD-tv bijvoorbeeld. Maar ik ben blijkbaar wel een sentimentele dweil die maar moeilijk afscheid kan nemen van dingen met een emotionele waarde. Als ik het niet zie, is het er niet. Hoe je jezelf voor de gek kunt houden! Ik heb het over (heel veel) foto’s, brieven, kaartjes, kleine zelf geknutselde cadeautjes van voormalig collega’s, vrienden of familie, souvenirs uit alle windstreken en weet ik wat nog meer. Terwijl ik aan het opruimen was en van alles tegen kwam waarvan ik vaak niet meer wist dat ik het had, kwamen allerlei emoties voorbij: blijdschap, nostalgie, spijt, verdriet, weemoed, schaamte (hele slechte foto’s!) en dankbaarheid. Die heb ik er allemaal laten zijn.
Dat was heel bevrijdend! Ik wist wel dat loslaten een thema is voor mij en effectief omgaan met emoties heb ik vroeger niet geleerd. Daar werd ik nu opnieuw mee geconfronteerd. Al die spullen die ik jarenlang had bewaard hadden immers een sterke emotionele waarde. Dat maakt het voor mij lastig om weg te gooien. Je kan spullen best een tijdje bewaren, ik ben echter dingen tegen gekomen van twintig jaar geleden! Sommige spullen had ik ooit echt bewust ver weg in een kast gestopt, omdat ik destijds niet wist wat ik ermee aan moest. Het herinnerde me aan iets wat ik lastig vond of omdat het bijvoorbeeld verdriet opriep.
Licht in de duisternis
Maar ja, alles is energie. Al deze spullen ook. Die energie zat al die tijd in mijn energieveld en dat was best een beetje zwaar geworden. Al die tijd lag het er in het donker, hoe symbolisch: dat wat ik niet wilde of kon zien, weggestopt in het donker. Net zoals we bepaalde emoties niet aan willen gaan, negeren of wegdrukken. Maar alles wil gezien worden. Wegstoppen is jezelf voor de gek houden. Pas toen ik het echt volledig had gezien en de emoties door me heen had laten gaan, kon ik het laten gaan. Of liever gezegd: toen liet het mij automatisch los. Ik voelde me daarna duidelijk lichter.
Wat heb jij allemaal nog in de kast liggen waarvan je het bestaan misschien inmiddels bent vergeten, omdat het er al zo lang ligt? Wat zegt dat? Grote kans dat ook jij het lastig vindt om emoties echt te accepteren en te doorvoelen. Duisternis raak je niet kwijt door het te negeren, maar door er licht op te schijnen. Dus wat ligt er nog allemaal in jouw kasten wat gezien wil worden? Wat in jou wil graag gezien worden?
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!
