Ben ik mantelzorger?
Ben ik mantelzorger?
‘Ja natuurlijk zorg ik voor mijn partner, voor mijn kinderen en/of voor mijn ouders. Dat doe ik uit liefde.’ Ik kom net terug van een bijeenkomst georganiseerd voor de mantelzorger. Er is een onderzoek gaande door het lokale steunpunt mantelzorg. En die zijn weer aangesloten bij mantelzorg.nl.
Openbaring
Het was een hele openbaring. Natuurlijk zorg je graag voor mensen die hulp nodig hebben. Vooral als het om geliefden gaat. Daar denk je niet eens over na. Toch zouden we dat wel moeten doen. Want mantelzorg verlenen is niet zomaar iets dat je tussendoor doet. Sterker nog, mantelzorg is werk. En de meesten van ons beseffen (nog) niet dat ook wij mantelzorger zijn.
Mantelzorg is werk
Liefdewerk, maar wel iets waar je constant mee bezig bent. Ik sprak met moeders van kinderen die constante zorg nodig hebben. En ik hoorde hun ervaringen. Hoe zij vaak horen dat dat ‘toch hun taak is als moeder.’ Ja, je zorgt voor je kinderen. Maar hoe zit het met een kind dat constante zorg nodig heeft? Dat nog niet zelf naar de wc durft? Een kind dat voor alles bang is wat niet direct in zijn/haar patroon past? Hoe ga je daar als moeder mee om?
Partner
En ben je al jaren samen en wordt jouw partner ziek? Dementie/Alzheimer, hulpbehoevend? Stop je die ‘zomaar’ in een verzorgingshuis? Ook al komt de tijd dat je het zelf niet meer aankunt, laat je dan je levenspartner alleen zitten in dat tehuis? ‘Nee, natuurlijk niet’, hoor ik om me heen. Je gaat naar je vrouw/man toe zodra je wakker wordt en gaat pas weer naar huis als je niet meer op je benen kan staan. Om de volgende dag weer zo snel mogelijk naar hem of haar toe te gaan. Want je houdt van ze. En je wilt hun laatste jaren nog zo goed mogelijk laten verlopen. Zonder angsten en vreemde gezichten.
Ouders
En dan de mensen die altijd voor jou hebben gezorgd. Ze hebben je zo goed mogelijk begeleid op de weg naar volwassenheid. Ze hebben je getroost als je verdriet had, je geholpen als je het moeilijk had. Nu zijn zij zelf een beetje in de war. Ze vergeten weleens iets, ze hebben jou zo nodig. Zeg je dan: ‘het was fijn, maar nu ben ik volwassen. Ik heb mijn eigen leven en daar pas jij niet meer zo in thuis?’ Nee. Als je zulke lieve ouders hebt als ik, dan NEE.
Maar ik dan?
Betekent dit dat je jouw leven dan compleet moet stilzetten? Dat je al jouw tijd en energie moet steken in mantelzorger zijn? Eigenlijk betekent het inderdaad precies dat. Zonder moeten doe je dit. Je denkt er vaak niet eens bij na. Totdat je zelf in een situatie belandt waar je niet meer uit komt. Je raakt overspannen, overstresst en komt in een burn-out.
Hulp
Ik wist het niet. En ik denk dat een heleboel mensen niet weten dat je hulp kunt krijgen. In heel veel verschillende vormen. Persoonlijke hulp, hulp die bij jouw situatie past. Wat ben ik blij en opgelucht dat ik vanmiddag geweldige dames heb ontmoet die heel enthousiast en heel behulpzaam zijn. Die werkzaam zijn bij mijn steunpunt. Het steunpunt mantelzorg in mijn gemeente. Wat nou zo geweldig is? Bij jou in jouw gemeente is er vast ook een afdeling!
Landelijk
En ik weet het, je hebt het al die tijd alleen moeten redden. En dat gaat je best goed af. Maar waarom zou je nog? Waarom pak je niet alle hulp aan die je geboden wordt? Voordat je er al te lang over na gaat denken: Schrijf je in ieder geval in bij jouw lokale afdeling, te vinden via de landelijke organisatie mantelzorg.nl. Gratis. Want al die hulp die jij aan anderen geeft mag je ook een heel klein beetje terug verwachten. Hulp bij vragen, bij begeleiding, de hulp gaat verder dan ik ooit had durven hopen.
Ben ik, ook, mantelzorger?
Zorg jij voor iemand? En dreigt die zorg al je tijd en energie op te slokken? Even gezonde kinderen buiten beschouwing latend, dan ja. Dan ben jij mantelzorger. Dan heb jij recht op hulp. Vraag om die hulp. Voordat het voor jou te zwaar wordt.
