Tienermoeder 11. Veertig
Veertig
De zon is nog niet op, mijn wekker zwijgt verdacht. Een gedachte komt op kousenvoeten binnen en nestelt zich onherroepelijk in mijn nog slapende geest. Mijn ogen gaan in één ruk open. Ze staren het plafond minutenlang onbeweeglijk aan. Het is gebeurd. Ik knijp voorzichtig in mijn billen, mijn ribbelbuik, mijn bovenarmen. Alles zit op dezelfde plaats als gister. Alles voelt net als gister. Toch is niets nog hetzelfde. Vandaag ben ik veertig. Zomaar. Daar heb ik niets voor hoeven te doen. Alleen maar leven. Doorgaan. Vallen soms. Opstaan, elke keer.