Ongevraagd advies

Hoe hinderlijk is dát? Dat iemand je advies geeft zonder dat je daarom hebt gevraagd? Dat iemand precies de antwoorden denkt te hebben op al jouw levensvragen. Hoe jij je kinderen beter kan opvoeden, hoe je écht een betere relatie met ze krijgt. Hoe jij het probleem met je collega moet oplossen en wat jij het beste zou kunnen eten. Iemand die precies weet wat zij zouden doen in jouw situatie. Nee, wat jij zou moeten doen!

Persoonlijk vind ik het super irritant als dat gebeurt. Soms wil ik namelijk gewoon mijn verhaal kwijt. Ik wil gewoon iets vertellen om het te delen, maar ik hoef niet altijd een advies. Soms wil ik gewoon een luisterend oor en geen stappenplan om mijn probleem op te lossen. Geen blauwdruk van een ander hoe ik een perfect leven kan gaan leiden.

Ook ik ben schuldig

Maar hoe irritant ik het ook vind, ik betrap mezelf er ook wel eens op. Afgelopen week vertelde iemand me over een ziek huisdier. Ik reageerde met: ‘Oh, dan moet je echt dit doen.’ Duh, het was echt niets bijzonders wat ik voorstelde, dus dat had ze vast zelf al bedacht… En ik wéét hoe irritant ik het vind als het bij mij gebeurt, maar toch floepte het eruit.

Maar waarom doen we het dan? Waarom hebben we allemaal (ja, allemaal) zulk geweldig advies voor het leven van een ander. Waarom voelen we de behoefte om te helpen, om te verzachten, om te verbeteren? Het antwoord is simpel. Als we het gevoel hebben dat we helpen, dan geeft ons dat een goed gevoel. Als we het gevoel hebben dat we advies hebben gegeven, troostende woorden hebben gesproken of iemand hebben opgebeurd, dan geeft dat onszelf een goed gevoel.

Onszelf goed voelen

Er blijkt weinig zo frustrerend als toekijken en het gevoel hebben niets te kunnen doen. Dat gevoel van hulpeloos toekijken, dat willen we niet! We willen onszelf goed voelen. We voelen ons goed als we een toegevoegde waarde hebben kunnen leveren en dus brabbelen we goedbedoeld advies. Van extreme dingen als ‘Gelukkig heb je nog 2 kinderen’ tijdens de begrafenis van de derde tot mijn iets meer onschuldige dierenadvies.

Het advies dat we geven, is voor ons, zodat wij ons beter voelen. Het advies is niet zodat de ander zich beter voelt. Dat dénken we op het moment dat we het geven en dat denkt de ander op het moment dat zij het ons geeft. Oké, er zijn wat irritante betweters bij wie het lijkt alsof er niets goedbedoelds achter zit. Maar de meerderheid van ons heeft echt alleen goede bedoelingen en denkt echt wat goeds te doen.

Ga nu eens na bij jezelf. Wanneer wilde jij gewoon delen wat je overkomen was en kreeg je een lading “Ik zou….” en “Je had moeten” over je heen? In zachte, troostende woorden of in wat hardere raadgeving. Wanneer werd er van jou verwacht dat je aantekeningen maakte, terwijl een expert je vertelde over jouw leven?

En tja…. Wanneer deed jij hetzelfde? Wanneer gaf jij goedbedoeld advies? Wanneer wilde jij je zo graag goed voelen door te helpen?

Misschien ga je een volgende keer toch alleen maar luisteren? En daarmee écht wat voor de ánder doen?

Nina Dap
Het Lotuseffect

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!