pijn

Het risico van de liefde

Eline de Moor (52) begon zich langzaam te openen voor Ronald. Maar als hij zich terugtrekt, slaat de twijfel toe.

Dat is het risico van de liefde

Het komt goed, zo dacht ik een paar dagen terug nog. Maar de twijfel slaat geregeld toe. Ik wil dóór, verder met ons contact, verbreden, verdiepen en vooral verlengen. Daar is nu geen sprake van, want we staan stil. Althans, zo voelt het de laatste tijd. Ronald houdt me trouw op de hoogte, maar afspreken is er niet bij.

Afleiding

Ook het uitje dat ik had voorgesteld als afleiding werd afgewimpeld. ‘Lief van je, maar ik ben doodop,’ verzuchtte hij. ‘Je hebt zo echt niks aan me.’ Toen ik daarop antwoordde dat ik dat zelf nog altijd kan bepalen, schoot hij even in de lach, maar hij hield vol. ‘Liever niet, hoe graag ik ook zou willen. Ik wil je graag mijn volledige aandacht geven, en dat lukt me nu niet.’

Boos

Ik word zelfs boos, als ik erover nadenk. Oké, hij heeft het moeilijk, maar ik net zo goed. Mag dat er soms niet zijn? Hij duwt me weg, en dat is precies wat ik niet wil.  En ik hoef niet met Pia te overleggen wat ik nu het beste kan doen, want ik doe het gewoon. Ik pak mijn sleutels en ga naar hem toe. Er moet duidelijk eens goed gepraat worden.

Hai

‘Eline!’ roept hij verrast uit, als hij de deur opendoet. ‘Wat leuk, kom binnen.’ Hij doet een stap naar achteren, geen poging om me een kus te geven. Dan doe ik het wel, denk ik, en druk een kus op zijn wang. ‘Hai,’ zeg ik. Mijn jas hang ik aan de kapstok, zonder te vragen of het uitkomt, en ik loop door naar de woonkamer. ‘Wacht even,’ roept Ronald me na, maar ik heb al lang genoeg gewacht.

Risico

Ik stap naar binnen met het plan net zolang te blijven totdat we hierover hebben gepraat. Ik zwaai de deur open en zie een vrouw op de bank zitten. Een vrouw van mijn leeftijd, een knappe vrouw van mijn leeftijd. Een vrouw van mijn leeftijd die zich hier thuisvoelt, want ze heeft haar schoenen uit gedaan en haar benen onder zich gevouwen. 

Jaloezie

Het voelt alsof ik op een luchtbed lig waar iemand de stop uit heeft getrokken. De vrouw kijkt op als ik binnenkom, en ik weet zeker dat er heel even iets in haar ogen flitst dat lijkt op jaloezie, voor er een glimlach op haar gezicht doorbreekt en ze overeind komt. Ze steekt haar hand naar me uit, en zegt: ‘Oh hallo. Ik ben Vivienne, vriendin van Ronald.’ 

Verbijsterd

Het lijkt een uur te duren voor ik weer tot mezelf kom. Ronald staat inmiddels achter me, en stamelt iets dat lijkt op ‘Vivienne, dit is Eline. Een goede vriendin van me.’ Die woorden voelen als een steek in mijn hart. Ik draai me om en kijk Ronald aan. Verbijstering, vernedering, verdriet, er gaat van alles door me heen. Er is geen woord dat ik kan bedenken dat bij deze situatie past, en dus been ik de gang weer in, graai in één beweging mijn jas mee, en loop de deur uit. 

Zo stom

Stom, wat ben ik stom. Achterlijke stomme idioot die ik ben. Dat ik ook maar dacht dat hij voor mij wilde gaan, hoe kom ik erbij? Wat heb ik in godsnaam gemist? Hoe heb ik ooit kunnen denken dat hij te vertrouwen was? Al die lieve woorden, de zorgzaamheid, de grappen, de gesprekken. Allemaal één grote leugen. Met grote stappen loop ik de straat uit en veeg onderweg de tranen van mijn wangen. In de verte hoor ik Ronald mijn naam roepen, maar ik kijk niet om. 

Tip van liefdesexpert Carla Ketelaar: Liefde doet pijn, dat zal niemand ontkennen. Als je je hart opent, loop je het risico gekwetst te worden. Er is geen andere weg naar echte verbinding. In de liefde kwetsen we soms en worden we gekwetst. Dit willen vermijden is als willen zwemmen maar proberen niet nat te worden. Ben je bereid dat risico aan te gaan? 

Wil je ook jouw eindman vinden? Carla Ketelaar van Laatste Liefde schreef het praktische boek Vind je eindman.

Wil je graag eerst een gratis hoofdstuk lezen? Dat kan, klik hier.