plekje

Dwingende ogen

Eline de Moor (52) doet haar best om haar relatie met Ronald te verstevigen, al vindt ze het nog steeds doodeng om een stap te zetten.

Lafaard

Ik ben een lafaard. Daar zit ik dan, tegen Ronald aangeleund op de bank, met een onrustig gevoel van binnen. Ook al zijn we een film aan het kijken, ik heb het gevoel dat de ogen van Annette me steeds volgen vanaf haar portret aan de muur. De warme glimlach om haar lippen voelt steeds minder innemend. Ik moet ervan zuchten. Gaat dit ooit wennen?

Zucht

‘Wat een zucht,’ zegt Ronald prompt, en geeft me een kus op mijn haar. ‘Is er iets?’ Voor ik het weet heb ik al ‘Nee hoor!’ gezegd. Stom, hoe snel mijn mond mijn brein soms aftroeft. Ik ben me er steeds vaker van bewust dat dat gebeurt. Ik weet intussen wel dat het beter is om te zeggen wat me dwarszit, maar ik vind dit zo moeilijk. Ik wil Ronald niet kwetsen. 

Hoe ga ik dit nou zeggen?

Ergens achterin mijn hoofd hoor ik Pia’s stem. ‘Wil je dan altijd met dat onrustige gevoel op de bank blijven zitten?’ Bijna ontsnapt me weer een zucht. Nee, natuurlijk niet. Er zit maar een ding op. Ik ga wat rechtop zitten en haal diep adem. ‘Eigenlijk is er wel iets.’ Hoe ga ik dit nou zeggen? 

Portret

Gek genoeg komen de woorden vanzelf. ‘Ik vind het heel fijn met jou, ook om hier te zijn. En ik begrijp het heel goed dat Annette nog steeds een deel van jouw leven is. Ik wil daar ook niets aan veranderen, maar ik vind het soms wel moeilijk dat haar portret hier hangt.’ Ronald is stil. Ik kijk naar zijn gezicht, speur naar een teken dat ik iets kwetsends heb gezegd, maar daar lijkt het niet op. Hij knikt even, en ik voel me iets sterker als ik mijn verhaal afmaak.

Respect

‘Ik heb geen idee hoe het is om zo’n grote liefde te verliezen. Wat dat betreft zijn onze ervaringen heel verschillend, ik heb het hoofdstuk Michiel definitief gesloten. Voor jou is dat heel anders, en dat respecteer ik. Maar ik merk dat het me onrustig maakt, als ze zo naar mij en ons kijkt. Want zo voelt het. Je hebt al eens gezegd dat ze het jou van harte zou hebben gegund, en dat is heel fijn. Toch voelt het alsof ik een indringer ben in jullie cirkeltje als ik hier zit.’ 

Opgelucht

Het blijft even stil. Mijn hart bonkt in mijn keel, heb ik hier wel verstandig aan gedaan? Dan trekt Ronald me tegen zich aan en houdt me stevig vast. Zijn stem trilt een beetje als hij zegt: ‘Daar heb ik helemaal nooit bij stil gestaan. Ik ben blij dat je het zegt.’ Er wellen tranen in me op, zo opgelucht voel ik me. ‘Ze hoeft ook niet weg, hoor,’ zeg ik gehaast.

Ander plekje

Verdikke, doe ik het weer, het tegenovergestelde zeggen van wat ik wil. ‘Ik bedoel, het huis niet uit. Ze hoort hier thuis, dat begrijp ik.’ Ronald knikt. ‘Maar niet in de woonkamer,’ antwoordt hij. Hij denkt even na, en knikt dan beslist. ‘Ik zoek morgen een mooi plekje voor haar uit op mijn werkkamer.’ 

Weer een drempel

We leunen even met onze voorhoofden tegen elkaar. ‘Dank je,’  fluister ik met een zwakke glimlach. ‘Jij ook,’ zegt hij. ‘Dat je dit tegen me zegt, vertelt me ook iets over het vertrouwen dat je in ons hebt. Dat raakt me.’ O help, daar gaan we weer, is mijn eerste gedachte. Maar direct erachteraan voel ik dat hij gelijk heeft. Ergens ben ik weer een drempel over gegaan. En ook al voelt het veel rustiger van binnen als ik me weer tegen hem aan nestel, helemaal kalm is het nog niet.

Tip van liefdesexpert Carla Ketelaar: Je kwetsbaar opstellen is niets anders dan je gevoel delen. En zolang je dat doet, zonder verwijten te maken naar de ander, vergroot je de kans om je relatie te verdiepen. Dat brengt risico’s met zich mee, want je maakt je daardoor ook kwetsbaar. Als je je veilig voelt bij iemand, is dat een mooie stap om de band te verstevigen.

Wil je ook jouw eindman vinden? Carla Ketelaar van Laatste Liefde schreef het praktische boek Vind je eindman. Wil je graag eerst een gratis hoofdstuk lezen? Dat kan, klik dan hier.