stickie

Foto’s

Aan de muur van de wc heb ik een collage van foto’s uit mijn tijd in Amerika. Meestal laat ik ze voor wat ze zijn maar zo af en toe blijf ik er even voor stil staan. Dan duurt het een hele tijd voor ik ‘wakker word’ en mijn wc uitloop. Want ieder plaatje heeft zijn eigen herinnering. Even ben ik wel terug in die tijd. Toen ik nog jong was en geen idee had wat ik met mijn leven wilde doen.

Computer

Tegenwoordig staan mijn foto’s op een stickie. Die liggen in een bak. Ik bekijk ze nooit. Een oud foto album daarentegen pak ik nog wel eens op. Van toen mijn ouders er nog waren, jonge koppies nog. Vakantiefoto’s, ook vol herinneringen. Ik kom vrienden tegen die ik lang geleden uit het oog verloor. Maar ook verbazingwekkend veel mensen die ik nu ook nog regelmatig zie.

Middag

Voor ik het weet zit ik een hele middag met foto’s om me heen. Ach ja, die is overleden en die is verhuisd. En wat hebben we toen met z’n allen gelachen op dat feest. Wat een tijd was die tienertijd. Vol onzekerheid en het allerbelangrijkste waar het volgende feestje was. Ik zie een foto van een berg in Oostenrijk en weet gelijk weer dat ik dacht dat het volgende schooljaar als die berg was. Als ik er maar heelhuids overheen zou komen. Ik was 14.

Gelukkig

Vooral heel veel gelukkige jaren zitten verborgen achter die wat verlegen glimlach op portretten. Zou ik het over willen doen? Alsjeblieft niet. Niet dat ik het niet naar mijn zin had, maar die tijd is geweest. Nu ben ik zoveel gelukkiger dan toen. Ik was zo’n verlegen en onzeker muisje. Ik heb zoveel geleerd in al die jaren. Geloof me, wanneer je 50/60 jaar bent ziet de wereld er zo heel anders uit.

Jonge mensen

Jonge mensen, in de leeftijd van mijzelf op de foto’s vragen me weleens: ‘Maar El, ik ben bang om oud te worden. Hoe blijf je zo gelukkig als je nu bent?’ Ik heb er geen antwoord op. Behalve dan dat ik me nu kan ontspannen. Ik hoef niet zo nodig meer ‘mee te doen’. Ik bekijk mezelf op een aantal foto’s. Met blond haar, met zwart haar, met rood haar. Zo opgemaakt dat je mijn gezicht niet meer herkend. Ik weet nog dat de laarzen die ik droeg toen meer dan 200 gulden kostten. Dat was een kwart van mijn salaris.

Belangrijk

Andere dingen waren zo ontzettend belangrijk. Uiterlijke dingen. Een nieuwe broek, een hippe trui, schoenen en vooral bijpassende tassen. Dat laatste ben ik nog niet ontgroeid. Ik blijf tassen zo belangrijk en leuk vinden dat ik laatst tot mijn schrik merkte dat ik een tas heb besteld die ik al in de kast heb liggen en nooit gebruik. Ik beken het hier en nu. Ik heb dit nog niet eerder aan iemand durven zeggen.

Foto’s

Maar om terug te komen op mijn foto’s: Door die plaatjes weet ik weer waar ik was, wat ik toen deed en vooral wie ik toen was. Ik voel me weer even 10, 12, 16, 18, 25 enzovoort. Ik ben weer even in India, China, de Bahama’s en vele andere prachtige plekken. Ik hoor de stemmen van mijn beste vrienden wanneer ik hun lachende gezichten zie en ik voel de warme armen van mijn ouders om me heen. Ik ben blij met mijn foto’s en mijn albums.