verbouwereerd

Compleet confuus

Eline de Moor (51) is nu ruim een jaar single.  Ze heeft alweer een nieuwe date, en alle afspraakjes beginnen een beetje op elkaar te lijken.

Op nummer eenentwintig

Ik ben de tel alweer een poosje kwijt. Ergens tussen de tien en twintig? Of heb ik nog vaker met een man een eerste kop koffie gedronken? ‘Op nummer eenentwintig dan maar,’ zeg ik met een wrange glimlach tegen mijn spiegelbeeld. Ergens loopt hij rond, daar ben ik van overtuigd. De kunst is alleen om hem tegen het goed gebouwde lijf te lopen en dan ook nog eens te zorgen dat ie me niet ontglipt. Ik zucht. Het lijkt een beetje zinloos te worden.

Hans

Met Hans heb ik afgesproken in een café in een stad halverwege onze woonplaatsen. De aanloop naar de date was er een uit het boekje: grapje van mij, grapje van hem, gepaste emoji’s en foto’s, en na een paar uitwisselingen kwam vanzelf het voorstel om elkaar te ontmoeten. Toch kan ik niet echt enthousiast worden voor deze date.

Ik baal een beetje

Ik heb er een afspraak met Leon voor moeten verzetten, en daar baal ik een beetje van, want ik had er juist zo’n zin in. Van seks krijg je zin in seks, lijkt wel, want in de bijna elf maanden tussen Rob en Leon heb ik er nauwelijks naar verlangd. Pas toen Leon het bijna letterlijk benoemde, voelde ik ineens hoe ik het gemist had.

Voor het eerst

De man die op me staat te wachten bij de ingang van het café lijkt ook al zo uit het boekje te komen. Lang en sportief, niet knap maar ook niet lelijk, al wat kalend en wat er nog staat is al grijs, nette kleding maar niet té, en een oprechte glimlach. Ik steek mijn hand uit en ben verrast als hij geen poging doet om me drie zoenen te geven. Da’s voor het eerst. 

Best leuk

Hans is zo iemand die niet opvalt in een menigte, maar als je hem wat beter bekijkt, blijkt ie best een leuk gezicht te hebben. Hij vertelt opgewekt over zichzelf, stelt af en toe een vraag, houdt het luchtig en gezellig. Zou ie dit soms vaker hebben gedaan? Hah, alsof dit nieuw voor mij is, denk ik er gelijk achteraan. Zitten we hier met z’n tweeën een soort van protocol af te werken, terwijl we eigenlijk misschien allang weten of dit wat gaat worden ja of nee. Hm, weet ik dat eigenlijk al wel? 

Niet opletten

‘Wat vind jij?’ vraagt Hans. Ik schrik op uit mijn gedachten. ‘Eh, wat? Waarvan? Sorry, ik verstond je even niet.’ Hans grinnikt. ‘Beetje flauw van me, ik zat je uit te proberen, je leek zo in gedachten verzonken. Verveel ik je?’ Ik haast me om nee te zeggen, maar eigenlijk weet ik dat ook nog niet eens, ik heb verdorie gewoon niet op zitten letten. Ik schaam me een beetje voor mijn houding, en dat zeg ik dan ook.  En voor ik het weet vertel ik waar ik aan dacht.

Compleet confuus

‘Een protocol afwerken?’ Hans schiet nu hardop in de lach en geeft me een knipoog. ‘Daar weet ik wel wat op.’ Hij wenkt de serveerster, rekent onze koffie af en pakt mijn hand. ‘Kom mee.’  Hij helpt me in het halletje galant in mijn jas en pakt opnieuw mijn hand als we naar buiten lopen. ‘Waar gaan we naartoe dan?’ wil ik weten, terwijl we over de parkeerplaats naar een dijk lopen. Ik houd mijn passen in. Gaat dit wel goed?

Volle maan

Hans merkt mijn aarzeling en laat mijn hand los. ‘Wees niet bang, ik wil je wat laten zien.’ Zijn stem klinkt zacht en vriendelijk, en mijn nieuwsgierigheid wint het. Als we bovenop de dijk staan, wijst hij naar boven. ‘Kijk.’ In de wolkeloze lucht lijkt de nacht van diepblauw fluweel dat op miljoenen plekken met een speld is doorboord. De volle maan staat recht boven ons en wordt weerspiegeld in het kanaal onderaan de dijk. 

Mooi

‘Mooi’, zeg ik ademloos. Natuurlijk heb ik al duizenden keren een sterrenhemel gezien, maar nog nooit heb ik er zo doelbewust naar gekeken. Althans, zo voelt het. Het lijkt of we helemaal alleen op de wereld zijn, hier bovenop de dijk, met het zwarte water onder ons en de donkere hemel boven ons, en de maan die ons in een lichtbundel lijkt te hebben gevangen. Ik voel Hans z’n arm om me heen glijden. ‘Mooi hè,’ zegt hij ook. 

Compleet confuus

Na een paar minuten lopen we weer de dijk af. Het voelt alsof we neerdalen uit de hemel en de gewone wereld weer in stappen. ‘Zullen we dit nog eens overdoen?’ vraagt Hans als we bij mijn auto zijn aangekomen. ‘Graag’, zeg ik. Meer krijg ik er niet uit, de woordenstroom die anders moeiteloos over mijn lippen rolt, lijkt wel opgedroogd. Ook nu komen er geen drie zoenen en ik ben te verbouwereerd om zelf het initiatief te nemen. Ik zeg gedag en stap in, Hans wacht galant tot ik ben weggereden voor hij in zijn eigen auto stapt. Compleet confuus rij ik naar huis.

Tip van liefdesexpert Carla Ketelaar: Ben je iemand die graag zelf de touwtjes in handen heeft? Probeer eens achterover te leunen en te ontvangen en kijk wat er dan kan gebeuren.

Wil je ook jouw eindman vinden? Carla Ketelaar van Laatste Liefde schreef het praktische boek Vind je eindman.

Wil je graag eerst een gratis hoofdstuk lezen? Dat kan, klik hier voor het gratis eerste hoofdstuk.