Rouwen hoort bij het leven. “Ik heb nog wel verdriet, maar ik ben niet meer mijn verdriet”
Toen haar man plotseling overleed werd Maya Stomp geconfronteerd met een -voor haar- onbekend fenomeen: rouwen. Alle emoties die een mens bij het verlies van een dierbare overspoelen, overkwamen haar vanzelfsprekend ook. Buiten een enorm verdriet een oorverdovende leegte, was ze boos en verward. Niets was meer zoals ze gewend was. Plotseling was ze een jonge weduwe.