Volgende zaterdag wordt ze dertien. Mijn jongste dochter is dan officieel een tiener, volgens sommigen althans. Zijzelf beweert bij hoog en laag dat ze dat al een eeuwigheid is, sinds haar tiende. Hoe dan ook ben ik moeder van twee tienermeisjes. Ik beschouw dit als een voorrecht. Al is het bij momenten ook bangelijk angstaanjagend, verschrikkelijk moeilijk of onvoorstelbaar pijnlijk.

Mijn pogingen om hen niet te laten meedoen aan de gekte van de dag zijn ontelbaar. Een tijd lang geloofde ik echt dat het mogelijk was. Toen ze jonger waren en absoluut ook meegaander van aard, droegen ze gewoon wat ik kocht, kreeg en leuk vond. Dat is voltooid verleden tijd. Behalve het feit dat ik niet de minste inspraak heb in hun klederdracht, word ik ook systematisch de badkamer uitgebannen. Mijn advies hebben ze hier niet nodig. Elke kleding- of stijltip van mijn kant, zorgvuldig verpakt in fraaie franjes, wordt met een resoluut gedraai met de ogen ontvangen. Wanhoopskreten in de aard van ‘Maar hierin bevries je nog’ of ‘Dit hemdje is toch echt veel te kort’ worden simpelweg genegeerd.

Hanna wordt dertien. In haar eigen ogen is ze al bijna volwassen. Uiteraard krijgt ze nog een pakje. Vol bewondering stond ze een week geleden te kijken naar een vriendin van haar oudere zus Marie. Die was hier, samen met nog twee andere meisjes, aan het oefenen voor een concert op school. De school van de meisjes is de enige in onze stad waar verplicht een uniform gedragen wordt. Bezoekjes aan vriendinnetjes thuis, in het weekend, bijvoorbeeld om te repeteren, zijn dan ook dé gelegenheid bij uitstek om toch eens die mooie, kleurige en liefst dure kleertjes te dragen. Dat bewuste meisje droeg een roze bloesje. Op het eerste zicht een heel gewoon, bijna zakelijk bloesje, zonder print of motief.

Hanna was meteen verkocht. Misschien als verjaardagsgeschenkje? Ik hoorde hoe ze haar zus toevertrouwde hoe graag ze zo’n bloesje wou. Marie wond er geen doekjes om. Dat ze dat wel even kon vergeten. Het ging hier wel om een stuk van Ralph Lauren. De snelheid en vastberadenheid van haar reactie kwamen hard aan. In de uitdagende blik die ze me bewust toewierp, lag verwijt. Ik zweeg. Ik voelde me even boos, dan ontgoocheld. Maar uiteindelijk ging ik er niet op in. Ik negeerde haar vinnige opmerking. Wanneer je met tieners samenwoont, moet iedereen in huis zich blijkbaar de kunst van het negeren eigen maken.

Morgen mag ik het pakje afhalen. Een pakje van Zalando met een roze bloesje. Niet precies dat bloesje dat ze wou. Maar ik vond er eentje dat er goed op leek. Gelukkig is het voor Hanna: hoewel ze poreuzer is dan haar zus, laten merknamen haar voorlopig koud. Ik ben bijna zeker dat ze het mooi zal vinden, al weet je dat natuurlijk nooit.

Zaterdag wordt ze 13. Wat wordt ze groot! Ze heeft de koers van mijn leven op z’n minst 180 graden gewijzigd. Men is niet meer dezelfde persoon na de geboorte van een kind. Het is ongetwijfeld één van de meest ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven. Vooral zijn permanent-zijn. Je kan het niet meer wegdenken, noch ongedaan maken. Je hebt ze nu eenmaal niet via Zalando. Dat pakje stuur ik zo terug, wanneer het niet bevalt. Maar mijn kind hou ik goed vast. Zeker zaterdag.

Nele Ninclaus

• Tienermoeder 1
• Tijd om te lezen is altijd gestolen tijd, net als de tijd om te beminnen: Tienermoeder 2
• In to the wild: Tienermoeder 3
• Liefde: Tienermoeder 4
• Lentedag: Tienermoeder 5
• Tante Sveta: Tienermoeder 6

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin