Veertig

De zon is nog niet op, mijn wekker zwijgt verdacht. Een gedachte komt op kousenvoeten binnen en nestelt zich onherroepelijk in mijn nog  slapende geest. Mijn ogen gaan in één ruk open. Ze staren het plafond minutenlang onbeweeglijk aan. Het is gebeurd. Ik knijp voorzichtig in mijn billen, mijn ribbelbuik, mijn bovenarmen. Alles zit op dezelfde plaats als gister. Alles voelt net als gister. Toch is niets nog hetzelfde. Vandaag ben ik veertig. Zomaar. Daar heb ik niets voor hoeven te doen. Alleen maar leven. Doorgaan. Vallen soms. Opstaan, elke keer.

Ontbijt

Een zacht klopje op de deur van mijn slaapkamer doet mijn droge ogen dan toch knipperen. Marie wenkt me met fonkelende glitteroogjes. Beneden wacht me een uitgebreid ontbijt. Tussen al dat lekkers staat een rood potje rode roosjes naar mij te lonken. Tussen de croissants, de koffie, de noten en het fruit vind ik haar brief. Het blijkt een van de meest overtuigende liefdesverklaringen die ik ooit kreeg, getooid met hartjes, bloempjes, blaadjes en kruisjes.

Twijfel

Hoe hard ik ook twijfel aan mijn moederschap, vandaag weet ik zeker: moeder zijn is een zegen. Hanna nodigt me op deze bijzondere dag uit naar mijn favoriete koffiehuisje in Brugge. Zij trakteert op koffie én taart. Soms lijkt het wel of ze het voelen. Mijn twijfel. Hoe meer de vraag ‘Doe ik het wel goed?’ me kwelt, hoe genereuzer ze hun liefde over mij uitstrooien. Alsof ze me willen geruststellen. ‘Goed? In elk geval goed genoeg.’ Dat hoop ik te lezen in hun ogen, hun blik en hun spontane omhelzingen.

Grijs

Onlangs ontwaarde ik in de spiegel mijn eerste grijze haar. Het was ’s morgens rond zeven uur. Spitsuur. Mijn dochters stonden ook in de badkamer. Mijn gil moet indruk gemaakt hebben: ogenblikkelijk staakten ze hun drukke bezigheden. Elk aan een kant doken ze naast mij op om dat kleinood te bewonderen. En meteen klonk uit beider mond hetzelfde goedbedoelde, maar vreselijk pijnlijke advies: ‘Ruk het eruit, mama!’ Ik moest waarlijk schermen voor dat grijze haartje! Ik begon te lachen, het was eigenlijk schaterlachen. Verschrikt keken de meisjes naar mij, dan in de spiegel en tenslotte naar mekaar.

Wijs

Ik legde hen uit dat ik het best fijn vond, dat eerste grijze haar. Want het kon toch niet anders dan dat dit een teken van een zekere maturiteit was? Wellicht zou het vanaf nu wat kalmer worden in mijn hoofd. Zouden de vragen zich wat minder vrijpostig aan mij opdringen. Zouden vragen gedwee plaats ruimen voor antwoorden. Of zou ik de vragen kunnen laten voor wat ze waren en af en toe vrede nemen met het feit dat er geen antwoorden waren.

Midlife

Hanna polste nog even. Hoe dat nu zat, met die midlife. Of ik het al voelde komen. Daar wist ik nu wel eens het antwoord op: die had ik reeds achter de rug. Ik kon haar opluchting voelen. Met een gerust hart vertrok ze naar school. Het is niet alles. Een moeder met grijs haar zonder midlife. Zoals elke morgen zwaaide ik hen in pyjama uit. Soms gooi ik nog een zoen. Vandaag waren dat er minstens tien, voor elk van hen.

Kome wat komt

Ik stond hen nog lang na te staren. Tot er een oud mannetje met een onnozel verfomfaaid hondje passeerde en me een bedenkelijke blik toewierp. Lag het aan mijn pyjama? Of het nest op m’n hoofd? Zag hij een gelijkenis met zijn hondje? Ik schoot naar binnen en besloot me eens helemaal op te blinken. Een vrouw van veertig hoort dat vast te doen.

De jaren

Daarna nam ik een kop koffie en stond mezelf toe naar buiten te staren. Naar al mijn jaren. Zolang ik wou. Ik zag een krullebol met geschonden neus en héél veel cavia’s. Een jong meisje met torenhoge verwachtingen van de liefde, die ongetwijfeld geen enkele man op deze aarde had kunnen waarmaken. Verder een doodvermoeide jonge mama met troebele blik. Een vrouw tenslotte, soms afwezig, soms bedroefd, soms blij en sporadisch zelfs door het dolle heen.

En toen was de zon helemaal op. Ik zette nog een koffie. Na die tweede kop was ik klaar voor de dag. En voor mijn ganse verdere leven.

Kome wat komt
Vlagen van verwarring
Uitbarstingen van vreugde
Helse pijnen en hemels genot

Kome wat komt
Liefkozingen, hartzeer
Angstzweet, tranen van geluk
De tristesse, het gemis

Kome wat komt
Ik kan het aan
De pijn van het zijn
En het onwaarschijnlijke avontuur dat leven heet.

Ik ben veertig. Ik kan het. Leven. Ik hoef er niets voor te doen. Alleen blijven ademhalen. En telkens weer opstaan. Kome wat komt.

Wil je meer Tienermoeders lezen?

• Tienermoeder 1
• Tienermoeder 2
• Tienermoeder 3
• Tienermoeder 4
• Tienermoeder 5
• Tienermoeder 6
• Tienermoeder 7 
• Tienermoeder 8
• Tienermoeder 9
• Tienermoeder 10

De foto is van ©Kylli Sparre.

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!